O Muíño do Vento de Fene cumpre 50 anos: «Vén xente de toda España a comer as nosas ameixas á prancha»

Todo comezou e todo segue no baixo da vivenda de Gabriel Varela (Magalofes, 84 anos) e a súa muller, Estrella Vázquez (A Laracha, 79 anos), á calor da grella, desde o 22 de decembro de 1975. «Era un mesón de madeira. O meu pai facía o churrasco e a miña nai, fontes de raxo, tripas, callos, chourizos ao viño...», lembra José Juan, Ban, de 53 anos, encargado do negocio xunto ao seu irmán Carlos, de 59. A benxamina da familia, Mónica, naceu xusto o ano que abriu o Muíño do Vento e tamén botou unha man, pero decantouse polo funcionariado. O seu pai empezou na construción e despois entrou na Mariña, «de civil, na prisión militar de Caranza (onde estivo Milans do Bosch), logo no hospital de Marina e máis tarde no Naval, onde se xubilou», relata Ban. Aínda que en realidade «traballou máis» no establecemento familiar. Compartía coa súa muller o espírito emprendedor, que legaron aos seus fillos.

O nome, convertido en referente culinario, púxollo un operario durante as obras. «Veu un día de vento a traer material e na factura escribiu ‘muíño do vento', e como en Magalofes hai tres muíños de auga, estamos nun alto e fai bastante vento, xa lle quedou», apunta Ban. «Nós criámonos todos aquí, e eu empecei a traballar con 14 anos. No 2014 xubiláronse meus pais e levamos dez anos coa sociedade [con Ban]», apunta Carlos. O mesón das orixes transformouse hai tempo nun restaurante especializado en peixes e mariscos. Estrela, que vive en Magalofes desde os sete anos, gobernou os fogóns, e agora son catro na cociña, co mugardés Eugenio Fernández Montero, Geno, que leva 25 anos na casa, á fronte.

A barra ocupa o espazo do antigo mesón e o local dispón de tres comedores, con capacidade para 60 persoas. O seu forte é a cociña de mercado. «Vou comprar cada día, recollo o produto en Ferrol, pero compramos nas lonxas de Cedeira, A Coruña... sei o que compro e así o que teño que recomendar na mesa», comenta Carlos, que atende a sala co seu irmán e outro camareiro. «Tamén traballamos as carnes (temos catro ou cinco), pero o 90 % da nosa carta é marisco e peixe. Todos os días hai oito peixes e oito mariscos diferentes», explica. Das receitas da súa nai, conservan o rape á cedeirense ou os callos (que preparan só algún domingo).

Hoxe, o prato estrela do Muíño do Vento son as ameixas á prancha —«veñen comelas de toda España, sobre todo no verán», apunta Ban—, aínda que case ninguén se resiste ao salpicón de bogavante, por non falar do rodaballo, o linguado, a robaliza ou o mero, segundo o día e o mercado. Os luns pechan, «de toda a vida», e desde a pandemia só dan ceas os venres e os sábados, salvo en verán. «Os meus pais traballaban día e noite, pero por sorte a hostalería foi cambiando», destaca a segunda xeración desta saga de hostaleiros.

Polas mesas do local que este luns cumpre 50 anos (celebrarano con clientes e amigos) pasou «xente importante, políticos (de todos os partidos), deportistas, actores, cantantes...». De moitos dos comensais máis populares hai fotos nas paredes do establecemento, en ningún caso de políticos. No verán predominan os turistas e o resto do ano, «por semana hai ambiente de negocios e empresas (dos arredores, desde A Coruña a Ares, Mugardos, Narón, As Pontes...), e as fins de semana, clientela familiar», sinala Carlos.

A maioría repite —«temos clientes que hai 40 anos que nos visitan, e dalgúns xa imos pola terceira xeración, viñan os avós e agora veñen eles», agradecen—, quizais tentados pola carta de sobremesas caseiras, «todos de elaboración propia», subliñan, con delicias como o mus de queixo con tella de améndoas e un fío de mel, que leva un cuarto de século conquistando padais. Outro elemento diferenciador é a adega, cunhas 600 referencias. Pero se algo distingue ao Muíño do Vento é o trato e a familiaridade: «Con moitos hai relación máis de amigos que de clientes». E así levan xa medio século.

---

---

---