Domingo González: «A radio é imbatible, barata e máxica: nin a tele nin as redes acabaron con ela»

Histórico da radio e xornalista querido por todo o mundo en Galicia, Domingo González envorca toda a súa sabedoría no libro A radio informativa en España. Da censura á liberdade (Comunicación Social. Edicións e Publicacións). Unha delicia para amantes das ondas que se presenta este xoves na Central Libreira da rúa Dolores , ás 19.30 horas. Durante anos contaxiou a súa paixón desde RNE e agora faino a través da escritura. 

—A radio é un dos grandes amores da súa vida?

—Por suposto. Para min, a radio hao sido todo desde que a escoitaba de neno. E despois fixen Xornalismo e dediqueime a ela toda a miña vida, salvo pequenas parénteses en prensa e televisión. Máis do 90% da miña vida profesional dediqueina á radio, que me fixo tremendamente feliz. É o medio de comunicación ideal.

—Que lle enganchou de pequeno?

—Lembro aqueles aparellos de mesa e de corrente con rueditas para sintonizar, ou os transistores. Falábache alguén ao que non vías, era o teu cómplice para o bo e para o malo. Enganchábache con música e historias, porque a radio é maxia.

—E despois vostede converteuse en transmisor desa maxia.

—Nesa comunicación en principio unidireccional, o receptor converte ao locutor nunha especie de ídolo se che acepta e non cambia de emisora. Convértesche no seu amigo e compañeiro, esa complicidade entre oínte e locutor é marabillosa.

—A radio acompañou á historia de España, desde a Guerra Civil ata o 23-F.

—A radio naceu oficialmente en España o 14 de novembro de 1924, cando aparece Radio Barcelona. Radio Ibérica xa empezou a emitir en 1923, pero non presentou a tempo os papeis. Nestes cen anos, a radio estivo presente na ditadura de Primo de Rivera, a Guerra Civil e o franquismo. E estivo censurada máis de 38 anos. Franco gañou a guerra en abril de 1939 e en outubro xa ditou un decreto para impor a censura previa. Toda emisión debía pasar antes pola criba do censor. O mesmo decreto adxudicou a Radio Nacional o monopolio da información nacional e internacional: os seus diarios falados debían emitirse obrigatoriamente en todas as emisoras ata 1977 (incluídas as primeiras eleccións da actual democracia).

—Houbo moitas noites dos transistores?

—A noite crave é o 23 de febreiro de 1981. Segundo os expertos, sen a radio o golpe de estado puido ter triunfado.

—A radio actual segue mantendo o encanto?

—A radio é imbatible, nada pode acabar con ela: nin televisión, nin vídeo, nin Internet, nin redes sociais. É un medio máxico e barato, pero preocúpame que nos informativos se esquezan os códigos: o receptor só pode escoitarche e non ver imaxes, tampouco pode volver atrás. Non podes facer o mesmo texto que na tele ou un xornal, non podes contar unha noticia chea de subordinadas e datos. Hai que ser conciso e debuxar o ambiente. Pero ás veces non se fai por présas, e son responsables as empresas.

—Que opina dos podcasts?

—Se o podcast é profesional si que é radio. Pero o podcast non é informativo, no sentido de seguir a actualidade: é un medio para a reflexión ou o entretemento, non para o directo.

—Este libro é como un thriller?

—O lector dáse conta enseguida de que está escrito por un xornalista, coa linguaxe co que se fan as noticias na radio. Engánchasche facilmente. E ademais o libro leva sangue de Ferrol: coa portada dun ferrolán universal como o ilustrador Xaquín Marín.

---

---

---