Xa o vaticinamos en leste mesmo espazo no mes de maio, as cousas estábanse pondo moi feas para o sector do automóbil. Pero agora, catro meses despois, sabemos que aqueles nuboeiros se converteron na tormenta perfecta que arrasa estas semanas á automoción. Unha tormenta, cuxa virulencia xa empeza a cobrar vítimas, como os 900 mozos empregados por Stellantis nunha quenda de fin de semana que por falta de microchips deixarán o seu posto de traballo.
E só é a punta do iceberg, porque a tormenta que afectou primeiro á parte industrial, coas empresas auxiliares incluídas, está xa afectando á parte comercial e de distribución. Non hai microchips, non se fabrican coches e, xa que logo, os concesionarios non dispoñen de vehículos para vender. Aínda que non llo crean, nalgúns concesionarios galegos xa tiveron que encher os seus escaparates e zonas comerciais con coches de ocasión, para simular, polo menos, unha aparencia normal. Pero esta situación tampouco se pode prolongar moito tempo e pronto empezaremos a notar os estragos desta tormenta perfecta que algúns viron vir de lonxe, avisados moitas veces desde os propios medios de comunicación, pero que non fixeron nada por evitar.
Supoño que o dos microchips, o desabastecemento desas pezas electrónicas que se prodigan por todas as partes en todos os sistemas dun coche novo, é un feito conxuntural inevitable tras unha pandemia. Pero o que si se podía ter evitado é que en pleno confinamento, co que supón para toda a industria europea a paralización da economía, sígase adiante con todas as medidas ambientais que tratan de sacar do medio aos coches de combustión, sinalados como os grandes causantes da contaminación do planeta, aplicando multas aos fabricantes que incumpran as cotas de emisións.
Todo iso no medio duns plans demasiado acelerados para completar a electrificación do sector a quince anos vista, o que xa empeza a manifestarse como imposible porque a infraestrutura eléctrica non o permitirá. E sobre todo en España, que vai no furgón de cola de Europa.
Non se trata de ser negacionista neste tema, nin de obviar que o planeta esixe medidas contundentes, pero todos sabemos que mentres se nos obriga, case, a comprar coches eléctricos, está a deixarse que cada día circulen polas nosas estradas millóns de vehículos con dez, quince ou vinte anos de antigüidade, que emiten cinco veces máis emisións que uno dos diésel novos que aínda quedan (aínda que poucos) nos concesionarios. Creo que era por aí por onde debiamos ter empezado, facilitando esa renovación de coches antigos. E a transición eléctrica hai que facela pondo antes os cimentos que o tellado, é dicir, os cargadores antes que os coches. Aínda que para iso hai que renovar a case totalidade da rede eléctrica europea, que non é moco de pavo.
Nos próximos meses contemplaremos os efectos que esta tormenta perfecta causa na automoción, que paga o pato da covardía dalgúns políticos europeos, sentados en Bruxelas, que non queren coller o touro polos cornos no tema ambiental.