O Supremo desatende a Europa e rexeita facer fixos aos interinos automaticamente

Ana Balseiro
ana balseiro MADRID / LA VOZ

ECONOMÍA

Imagen de archivo de la fachada del Tribunal Supremo.
Imaxe de arquivo da fachada do Tribunal Supremo. Emilio Naranjo EFE

Na súa primeira sentenza tras o fallo do TJUE nega que este o avalase así

29 may 2024 . Actualizado á 11:28 h.

O Tribunal Supremo ditou a súa primeira sentenza tras o fallo da Xustiza europea do pasado 22 de febreiro, que abría a porta para converterse en fixos a uns 900.000 traballadores interinos que —en fraude de lei— levaban anos encadeando contratos na Administración Pública. Aínda que algúns tribunais foron fallando nese sentido nas últimas semanas, incorporando o criterio do Tribunal de Xustiza da Unión Europea (TJUE), o Supremo enterrou esa esperanza, ao rexeitar que a conversión automática dos interinos en fixos non é a fórmula coa que acabar co abuso da temporalidade na Administración.

É máis, os maxistrados da Sala do Social do alto tribunal sosteñen que a vía da fijeza automática tampouco a defendía a Corte de Luxemburgo. «Da sentenza non se deriva, en ningún caso, a necesidade da conversión xudicial automática dos traballadores indefinidos non fixos en fixos», sinalan no fallo datado o 29 de abril. «Tampouco se deriva da indicada sentenza unha radical igualdade entre o réxime xurídico dos traballadores fixos e dos temporais (que asimila, de xeito discutible, aos indefinidos non fixos)» porque a directiva europea «permite un trato diferente ente temporais e fixos por razóns obxectivas».

O Supremo insiste en que, por moitos anos que se prolongou o abuso da temporalidade, os traballadores temporais non poden converterse en fixos porque «é incompatible co sistema español de autoorganización da súa propia administración pública —que se basea nos principios de igualdade, capacidade e mérito no acceso á función pública— e que se aplica tanto aos funcionarios públicos como aos contratados laboralmente».

Cuestión prejudicial pendente

O pronunciamiento sorprendeu aos xuristas, xa que tras o fallo do TJUE, o Supremo anunciou que exporía inmediatamente unha cuestión prejudicial para aclarar as «importantes dúbidas» que admitiu ter sobre o alcance da sentenza europea.

Con todo agora aproveitou o que no argot xudicial coñécese como obiter dita, é dicir, un recurso de casación sobre unha cuestión diferente (o acceso dos interinos aos concursos de traslados convocados para funcionarios) para pronunciarse sobre o espiñento asunto da conversión dos temporais en fixos sen pasar por unha oposición.

E pronunciouse sen elevar ao TJUE cuestión prejudicial ningunha, aínda que fontes do Supremo confirmaron que a exporán de forma «inminente» para «clarificar se as medidas do ordenamento xurídico español axústanse ao dereito da Unión» e como deben aplicar o fallo de febreiro. Salientan, con todo, que Luxemburgo «nunca» dixo que a única solución para os indefinidos non fixos fose a fijeza e prevía expresamente «solucións alternativas».

A directiva prevalece

A sentenza do Supremo foi recibida con críticas. «O que aseguran que dixo o TJUE o 22 de febreiro non é o que dixo», resume Fabián Valero, socio director do despacho vigués Zeres Avogados. «A Xustiza Europea non di que a fijeza sexa automática, pero si di que as sancións que se aplican en España —como recoñecelos como indefinidos non fixos ou as indemnizacións de 20 días— non son suficientes. E di tamén que recoñecerlles a fijeza, aínda que a Constitución diga o contrario [sería preciso o acceso por oposición], é unha medida que se axusta á directiva europea», explica, para subliñar que «dado que non hai ningunha sanción que sirva, habería que aplicar esta última, xa que a directiva europea prevalece sobre a Constitución».

 Expertos consultados critican que o Supremo se pronunciase en sentido contrario á Xustiza da UE sen presentar a cuestión prejudicial, aínda que desde o tribunal se subliña que «sempre respectou e respectará as sentenzas do TJUE», destacando que este fallo resolve aspectos relativos ao alcance dun convenio colectivo e non supón unha «rectificación da doutrina».