Tras gañar 23 títulos, a xogadora viveirense, ex do Burela, goza doutras prioridades no modesto Vilalba FS
13 oct 2025 . Actualizado á 10:21 h.De marcar goles decisivos para o Burela no gran clásico do fútbol sala feminino a alentar ás súas compañeiras durante 40 minutos no banco. De xogar 14 tempadas en Primeira, as últimas 12 consecutivas, a defender con orgullo a camiseta do humilde Vilalba FS. A traxectoria de Lara Balseiro Candia (Viveiro, 1993) no fútbol sala é un carrusel de emocións que decidiu afrontar cun amplo sorriso e unha innegociable ética de traballo. 23 títulos —14 nacionais e dous europeos— pertencen a unha muller sente líder en Segunda División.
—Foi unha nena moi inqueda?
—Era moi activa. Gustábame facer de todo, apuntábame a calquera deporte: natación, cros, ciclismo... E despois empecei co fútbol sala.
—Era o que máis lle gustaba?
—Coa pelota socializaba máis. Cando empecei, eran todos nenos, pero compartiamos máis o día a día, traballabamos en equipo. Si, gustábame máis.
—Sería a única moza...
—Pois non. Toda a miña infancia compartín os gustos futbolísticos con Paula Fraga, que tamén é de Celeiro. As dúas faciámolo bastante ben, aínda que ela logo decidiu ir por outro camiño.
—Aceptábanas ben os mozos?
—Tiven bastante sorte. Non sei se aquela época era mellor, pero nunca me deixaban a última ao escoller para un partido, non me sentía desprazada. Os meus amigos do colexio eran tamén os meus compañeiros de equipo, sentíame un máis.
—Con 15 anos xa estaba no Burela. Como foi entrar nun vestiario xa con mulleres adultas?
—Cada día que ía adestrar era como estar nunha nube. Sentinme moi afortunada desde que cheguei porque compartín a miña día a día cos mellores xogadores de España e, despois, do mundo. Cando empecei non sabía nin que existía a Primeira División feminina; eu quería ser como Ronaldinho, entón non había referentes, non coñecía mulleres futbolistas. Eu quería estar aí xa non para competir no máis alto, senón por compartir momentos e aprender das mellores.
—E ao final gañou todos os títulos posibles, e varias veces.
—Non é que presuma moito diso, pero é algo que non se me esquece. Cando estás aí, o obxectivo é pelexar por todo e conseguilo é unha satisfacción moi grande. Hai xente que lle quita importancia porque houbo épocas nas que non tiven moitos minutos, pero sempre lle dei moito valor a pertencer a ese equipo porque non calquera podería facelo. Séntoo como o meu maior logro.
—Pero tamén marcou goles decisivos fronte ao Futsi. Como levaba mentalmente pasar dun rol ao outro?
—Non diría que foi doado, cando estás aí sempre queres participar, pero a miña mentalidade sempre foi axudar ao equipo en todo o que puidese e cando tocase. Se podía nos partidos, xenial; e se consideraban que só podía nos adestramentos, tamén. Sempre me sentín preparada e pasaba os 40 minutos do partido disposta, aínda que non sabía se ía xogar ou non. Algunha vez só xoguei os últimos 30 segundos con porteira-xogadora, pero eu ía aos partidos mentalizada en que me podía tocar en calquera momento e creo que, con esa mentalidade, contribuín. En moitos partidos importantes non xoguei, pero noutros si e tamén fixen goles importantes que deron títulos ao Burela.
—Tras tantos anos en Primeira, como atopa a motivación para dalo todo en Segundo?
—Non o considero un paso atrás. Para min, o que era importante hai dez anos xa non o é. Agora doulle valor a compartir vestiario cun grupo de amigas, a traballar, pasalo ben, estar en paz e sentir que podo axudar desde outro rol. Quizais ese rol que tiña de empaparme das miñas compañeiras en Burela agora intento facelo ao revés e inculcar ás mozas do Vilalba o que aprendín das mellores. Sentíame moi ben naquela época en Burela, pero tamén agora.
—E non lle vai mal. 26 goles e ás portas do ascenso a Primeira.
—Non era o obxectivo, era o primeiro ano do club nunha competición nacional. Sabiamos que tiñamos boas xogadoras, pero non como iamos afrontar o primeiro ano en Segundo. Fixémolo moi ben, quedamos segundo en Liga regular e chegamos ao último partido na promoción, pero creo que o mellor foi o grupo. Sempre estivemos unidas, apertamos os dentes para sobrepornos á mala sorte que tivemos coas lesións e esa forza faranos seguir mellorando os próximos anos.
—Desde a distancia, como viviu a quebra de Peixes Rubén e a desbandada no equipo feminino do Burela?
—Dáme moitísima pena porque Burela era un referente no mundo enteiro. Xogadoras do Brasil querían vir aquí para estar no mellor equipo do mundo, pero detrás diso hai moito traballo e necesítanse patrocinadores importantes que o sosteñan. Entendo que é unha situación difícil, vén unha época de transición e agardo que o fagan o mellor posible. Oxalá que toda a xente que está a traballar alí devólvao pronto todo o máis alto.
—Foi unha mala noticia para o fútbol sala feminino. Hai progresos, pero parece que non remata de avanzar do todo, non cree?
—Unir as palabras deporte e feminino aínda resulta complicado en canto a visibilidade. Eu vivino este ano en Vilalba, que é un pobo que se involucra moitísimo, pero cando nos metiamos en play off veu xente de toda Galicia que vía fútbol sala por primeira vez e dicíanos que lle gusta máis que o fútbol porque é máis dinámico, non dá tempo a aburrirse. Hai moito descoñecemento, temos que seguir traballando desde as redes sociais, os medios de comunicación... Está ben a liña que estamos a seguir, pero queda moito por traballar.
En curto: «O 'flow natural' é vivir alegre e compartir a alegría»
Tamén apaixonada do fútbol feminino, Lara xoga e vive baixo o mantra de «flow natural».
—Segue moitísimo o deporte feminino en xeral, non?
—Créame moita curiosidade todo. Hai cinco anos, no Mundial, vin xogar por primeira vez a Jenni Hermoso e engancheime. Agora sigo moito o fútbol feminino. Coñecín xogadoras de baloncesto e agora estou enganchada á súa Liga. Encántame o deporte e busco, interésome e empapo de todo o posible.
—Jenni Hermoso, Alexia Putellas ou Aitana Bonmatí. Con quen quedaríase?
—Son moi culé, así que a Jenni xa a descartaría. E entre Aitana e Alexia, quedo con Alexia.
—A que dedícase á parte do deporte?
—Estou a rematar un ciclo de análise para o diagnóstico e en setembro empecei as prácticas no Hospital Público dá Mariña.
—Defíname «flow natural».
—A broma empezou con Leticia Martín Cortés, que se dedica ao deseño gráfico, cando as xogadoras do Burela fomos á Resistencia. É unha forma de vida coa que me identifico: vivir alegre e compartir a alegría, ter flow.
—Recoméndame unha canción?
—Como un G. Me flipa Rosalía.
—E un libro?
—Non leo demasiado. O último que lin, Ao sur da fronteira, ao oeste do sol, de Haruki Murakami, gustoume moito.
—É máis de series?
—Cústame empezar, pero cando empezo non podo parar. Púxenme con Ángela, en Netflix, e acabeina en dous días.
—Algunha afección?
—Encántame o café. Son moito de pasear, entrar en cafeterías e experimentar. Agora vivo na Coruña e teño moitísima oferta.
—Cal é a súa comida preferida?
—Churrasco, polbo e o cocido dos meus avós en Aninovo.
—E o seu lugar favorito?
—Pontevedra. Fun do Burela triste, deixaba atrás 13 anos da miña vida, e gustoume moito a cidade, as persoas... Teño un recordo moi bonito. Son moi nostálxica (confesa emocionada, entre bágoas).