A deportista Loida Zabala, con cancro crónico, fai público o seu testamento vital: «A miña familia non se ten que preocupar de nada»
DEPORTES
A halterófila paralímpica colga un vídeo nas súas redes sociais sobre como proceder cando se atope no seu «estado final»
04 may 2025 . Actualizado á 14:05 h.Non hai habido un empeoramento no seu estado de saúde, pero Loida Zabala, quere deixalo todo ben atado. Á halterófila paralímpica diagnosticáronlle en outubro do 2023 cancro crónico de pulmón con metástase en cerebro, fígado e ril. Unha enfermidade terminal. A pesar do mazazo que supuxo a noticia e en pleno tratamento, a estremeña de 37 anos non se rendeu e disputou os Xogos de París, os quintos da súa carreira, onde conseguiu unha meritoria novena posición.
Aínda que o seu soño é volver competir nuns Xogos —quere sobrevivir para competir en Los Ángeles 2028— Zabala ten o seu testamento vital listo para cando chegue o seu momento final. E, restándolle dramatismo á situación, este sábado decidía compartilo cos seus seguidores nun vídeo publicado nas súas redes sociais.
«No meu estado final, non quero que se me apliquen medidas desproporcionadas para manterme con vida, xa sexa soporte asistido, fármacos ou que me fagan probas se se sabe que ese estado de saúde non vai mellorar. Iso non faría que eu fose feliz e, sobre todo, a familia pasaríao moi mal. Que aínda que eles queren que viva o máximo de tempo posible, pois nese estado non quero que sufran por min», explica o mozo nun vídeo compartido nas súas redes sociais. «Por suposto, si que quero que interveñan para aliviar a miña dor tanto físico como psíquico se xa é ese estado final, e aínda que me vexan nesas circunstancias, non lles vou a quitar o dereito a que me vexan nos meus últimos momentos, iso respéctoo», continúa o mozo estremeño, que sinala que aceptará a eutanasia chegado ese «estado final» para «non alongalo todo un máis».
Loida ten moi claro que ten que pasar cos seus órganos e co seu corpo tras a súa morte. «A miña familia non se ten que preocupar de nada. Os órganos serán doados a persoas vivas que o poidan necesitar. En segundo plano, os órganos e o corpo irían a investigación directamente para que poidan estudar sobre a discapacidade, sobre o cancro, sobre tantas cousas... E en último lugar, o que sobrase, os órganos e corpo irían a estudantes que estean a aprender», conta o mozo.
Unha mielitis transversa deixou a Loida Zabala (Losar de la Vera, Cáceres, 1987) nunha cadeira de rodas cando tiña 11 anos. Faláronlle por primeira vez da halterofilia paralímpica cando tiña 18 anos. Enganchouse a esta disciplina e en Pequín 2008 estreouse nos Xogos Paralímpicos. Catro anos despois logrou a súa clasificación para Londres un mes antes, pero case llo perde. «A miña parella de entón maltratoume e lesionoume o brazo dereito», contou nunha entrevista para a revista YES de La Voz de Galicia o pasado mes de novembro. «Denunciei, que é o que hai que facer, e focalicei toda a miña atención en recuperarme para poder competir».
Logo estivo no Río de Janeiro 2016 e tamén en Tokio 2020. No 2022 quedou campioa de Europa, e como contou a La Voz, « pensaba que me ía a comer o mundo en París 2024». Pero chegou o diagnóstico. Tras o impacto inicial, optou por non renderse e puido volver aos Xogos. O pasado mes de febreiro gañou o seu vixésimo título nacional de halterofilia levantando 100 quilos, establecendo unha nova marca de España. E hai uns días participou por primeira vez no Campionato de España Absoluto por Comunidades Autónomas de Atletismo Adaptado, no que lanzou o peso a 4,56 metros, a 16 centímetros da marca nacional.