Os sistemas de seguridade protexeron o francés, cuxo caso enxalza a eficacia da blindaxe dun fórmula 1 actual e o bo facer do protocolo médico
01 dic 2020 . Actualizado á 08:50 h.Foron 27 segundos eternos os que estivo Romain Grosjean metido no lume do seu Haas incendiado e incrustado no gardarraíl da saída da curva 3 do circuíto de Barhein. Menos de medio minuto no que o piloto francés volveu nacer (figurada, non literalmente) no que, posiblemente, fose un dos seus accidentes máis graves e que pode ser incluso o epitafio para unha carreira en fórmula 1 non tan exitosa como desexase.
Grosjean ía recibir a alta onte en Barhein, apenas 48 horas despois e con só unhas queimaduras nas mans e nun pé. Unhas secuelas máis que asumibles visto o que podería ocorrer. Expresábao un dos heroes do seu rescate, Alan Van der Merwe, piloto do coche médico: «Funcionou todo á vez e de xeito perfecto. Se fallase só un deles, estariamos a falar doutra circunstancia».
O fallo do gardarraíl
Os sistemas de seguridade pasivos actuaron como agarda cando se planifican. A pesar de que se golpeou contra un gardarraíl, algo totalmente anacrónico nun circuíto moderno e que podería supor unha guillotina para o galo, puido saír polo seu propio pé. Fóra deste elemento que xa apenas se ve salvo en circuítos como Mónaco, os elementos principais de seguridade funcionaron como estaba previsto.
O halo que non quería Grosjean
O accidente mortal de Jules Bianchi acelerou a implementación dun elemento que xa salvou varias vidas. Non é o primeiro accidente no que o piloto sae polo seu propio pé grazas a que o halo, ese apéndice en forma de forca fronte ao habitáculo, evitou que un elemento golpee contra a cabeza do condutor. Soporta cargas de ata 12 toneladas, estiman. Fabricado en titanio e implementado nos coches do 2018, foi posiblemente o elemento clave que salvou a Grosjean, ao evitar que as follas do gardarraíl impactasen contra a súa cabeza, como lle ocorreu a María de Villota ou a Bianchi. Ironicamente, Grosjean foi un dos pilotos que se mostrou en contra da súa implementación. «Vai contra o ADN da fórmula 1», asegurou no 2017, aínda que o domingo admitía que de non ser por el, posiblemente morrese.
O habitáculo
O habitáculo dun fórmula 1 é o último elemento de protección en caso de impacto, polo que ver como quedou enteiro tras o forte choque do galo (a máis de 220 km/h e unhas 56 G de forza) demostra que funcionan á perfección. Coñecido como «célula de supervivencia», é capaz de soportar o peso dun autobús de dúas plantas sen crebarse. No accidente de Grosjean, separouse do tanque de combustible que estaba a arder, algo que non ocorría nos anos 70 e 80. Moitos pilotos morreron calcinados nun accidente cando o seu coche saíu ardendo, e outros, como Niki Lauda, sobreviviron case de milagre.
O traxe ignífugo
Os pilotos de competición están moi familiarizados coa palabra nomex. É unha marca que patentou a actual tecnoloxía dos traxes ignífugos nos anos 60, aínda que cos anos evolucionou ata converterse en sinónimo dos mesmos. É un tecido sintético formado por celas hexagonais en forma de panales de kevlar e poliamida aromática (máis coñecida como aramida), cuxa principal virtude é a súa resistencia ás temperaturas extremas. Estímase que pode aguantar durante 30 segundos a uns 850 graos sen arder e, coa actualización na súa tecnoloxía implementada esta tempada, incluso os primeiros 20 resisten o cambio de temperatura. Non é casual que Grosjean teña queimaduras nas mans, onde as luvas, que son deste material pero máis finos, non resistisen cando se agarrou dos ferros ardendo e nun pé, xa que perdeu unha bota.
O HANS
Calquera condutor que sufrise un accidente de circulación sabe que unha das lesións máis temidas é o lategazo cervical. Na fórmula 1 os golpes prodúcense a velocidades altísimas, o que pode supor unha morte inmediata. Por iso, a principios deste século implementouse nas competicións FIA o sistema de soporte do pescozo e a cabeza (HANS, as súas siglas en inglés). Trátase dun collarín suxeito sobre os ombros cunhas cinchas conectadas ao casco, que evita que as deceleraciones por un impacto sexan fatais. Con este sistema, salvaríanse moitos pilotos, como Roland Ratzenberger, que morreu dous días antes que Ayrton Senna en Imola'94.
O protocolo médico
Todos os sistemas serían inútiles de non ser pola presenza do coche médico en pista. Obrigatorio desde os anos 80, o falecido Sid Watkins foi o creador do protocolo que hoxe aínda se usa tras a morte de Ayrton Senna. Agora Alan Van der Merwe é o piloto do coche no que vai o doutor Ian Roberts, médico da FIA. Eles foron os primeiros que se lanzaron ás chamas para intentar salvar a Grosjean. Ao francés non lle salvou un milagre, pero si tivo os seus particulares anxos da garda.
