No fútbol, cando veñen mal dadas, enseguida desátase a procura de culpables e non tanto a de explicacións. E nesas está o Barça, entre o shock e a rabia, despois do 2-8 ante o Bayern como colofón a unha tempada decadente.
Fichaxes como os de Dembelé, Coutinho ou Griezmann non deron, nin de lonxe, o resultado esperado. A priori, con todo, as únicas críticas que se lembran son as que apuntaban a un desembolso excesivo. Desde o punto de vista futbolístico poucos/pouos cuestionaban as operacións.
No Barça instalouse un mantra. Todo fútbol que non se pareza ao da mellor época de Cruyff ou ao da etapa de Guardiola é percibido pola afección con receo. Iso custoulle o posto a Valverde, que tratou de ser pragmático. E a directiva escolleu a Setién, que nos equipos polos que pasara sempre tratara de dominar os partidos a través do balón. No Nou Camp non o conseguiu. Estrelouse.
Messi é dos poquísimos que parecen estar a salvo das críticas. Mesmo se lle ve como un damnificado, por non ter ao seu ao redor un equipo á altura do seu talento. Do que se sabe pouco é do seu talante, entre outras cousas porque o arxentino se prodiga pouco no uso da palabra, a pesar de non manexarse mal cos discursos. E se de algo preocúpase o Barça é de tratar de ter sempre contento ao seu gran referente, coas sucesivas renovacións e coas fichaxes.
No seu día, Guardiola explicou en declaracións a Esport3 o porqué do seu adeus ao Barça: «Foi un proceso natural, na vida hai un momento en que as cousas se acaban. Todos aprendemos moito de todos, e non acabamos a hostia, foi natural». Soubo anticiparse ao desgaste.
Ningún técnico botoulle un pulso a Messi, salvo Luis Enrique. Deixouno no banco e meteuse nunha lea. Anos despois falou do incidente en Catalunya Radio: «Ata que se solucionou todo, houbo un tempo de tensión, que eu non busquei, sen ningunha dúbida, pero que apareceu e que tiven que xestionar. Pero a día de hoxe só podo falar marabillas de Leo Messi».
Talvez ese é o gran problema do Barça, o de saber xestionar a Messi. Guardiola entendeu que había que rodealo ben e dispuxo dunha xeración de xogadores irrepetible. Evitou estirar esa etapa.
Daquela xeración xa só quedan Piqué e Busquets. E o Barça está a darse conta de que talvez non é tan doado acompañar a Messi, inmune ás críticas, enigmático.
