O actor arxentino que engrandeció o cine español tras fuxir do seu país pola ameaza dun grupo ultras aínda se mantiña activo aos seus 96 anos
13 dic 2025 . Actualizado á 21:44 h.A gran pantalla e as táboas do teatro botarán de menos ao actor Héctor Alterio, que morreu onte en Madrid aos 96 anos. O arxentino nacionalizado español foi un referente nas súas dúas patrias e deixa como mellor recordo unha carreira monumental ao longo de sete décadas que viviu intensamente ata os últimos momentos. De feito, a pesar da súa avanzada idade, actualmente atopábase de xira representando Unha pequena historia, de tinguiduras autobiográficas. Un periplo que pasou a finais do 2024 por Galicia, concretamente por Vigo e Ferrol.
Naceu en Buenos Aires en 1929 no seo dunha familia de inmigrantes napolitanos e debutou como actor en 1948, acadando a fama no mundo do cine. Nese mesmo ano creo a compaña Novo Teatro, un proxecto que buscaba achegar innovacións á escena arxentina, todo iso tras formarse en Arte Dramática por vocación.
Participou durante toda a súa vida en máis de 150 películas e no 2004 recibiu o Goya de Honra. Catro anos despois, no 2008, a súa Arxentina natal recoñeceulle co Cóndor de Prata pola súa traxectoria cinematográfica. Os setenta foron unha época complicada e decisiva na súa vida e a raíz de recibir ameazas da Triplo A, unha organización de extrema dereita, decidiu exiliarse en España en 1975 coa súa esposa, e os seus fillos, entre eles Malena e Ernesto, tamén actores.
A súa primeira aparición significativa no audiovisual español foi en Nena corvos (1976), de Carlos Saura, ademais de en títulos populares como A un deus descoñecido (1977), de Jaime Chávarri, pola que obtivo a Cuncha de Prata no Festival de San Sebastián. Tamén tivo o privilexio de protagonizar catro das primeiras películas arxentinas en ser nomeadas aos premios Óscar: A tregua (1974), Camila (1984) e O fillo da noiva (2001). Consolidouse internacionalmente polo seu papel nesta última, facendo gala dun estilo único á hora de actuar, con interpretacións dunha calidade inalcanzable para moitos. A súa familia e colegas de profesión sempre destacaron a súa humildade, a súa capacidade para escoitar e a súa entrega ao traballo, que o converteron nunha icona para admirar persoal e profesionalmente.
A súa última aparición no cine tivo lugar no 2015, con Due uomini, quattro donne e unha mucca depressa, da italiana Anna di Francisca e púidoselle ver no 2014 en Kamikaze, de Álex Pina. O niño ou O crime de Cuenca son parte destacada da súa filmografía, pero a longa carreira do bonaerense estivo marcada tamén por outros proxectos polos que será eternamente lembrado. Un deles é Kamchatka, unha historia enmarcada na Arxentina na ditadura militar de 1976, na que interpretou ao avó dunha familia que cambia os seus nomes e reclúese. NA historia oficial, unha longametraxe que se desenvolve despois de que a xunta militar de Videla asumise o poder, Alterio foi o protagonista xunto con Norma Aleandro. As súas interpretacións valeron o Óscar á mellor película de fala non inglesa en 1986.
Alterio tamén formou parte de Ventos de auga, unha serie sobre dúas historias de emigración. A de José Olaya (interpretado polo seu fillo, Ernesto Alterio), un mozo mineiro asturiano que emigra a Arxentina e a do seu fillo, Ernesto Olaya, un arquitecto arxentino que emigra a España, ambos contra a súa vontade.
Desde que transcendeu a noticia sido múltiples as reaccións á perda deste contador de historias que usou a arte para tender pontes entre culturas e que non abandonou as súas raíces, intervindo en películas da nova xeración de cineastas arxentinos, como Leopoldo Torre Nilsson.