Tiven noticia de que respiramos trece veces por minuto non na Enciclopedia Álvarez (como sería esperable, xunto coa biografía de Hartzenbusch e os cabos da península Ibérica) senón grazas a un poeta que proclamaba a morte da humanidade por faltarlle o hálito que, para alén da ciencia e a razón, explica o inexplicable, alenta o inmarcescible, dá vida ao que non pode morrer. O que para Celaya é a poesía, é para min a música. A poesía tamén, claro, pois a potencia creativa do hemisferio cerebral dereito xera manifestacións interconectadas. Non en van quen subscribe é autor de tres libros de poemas, hoxe felizmente esquecidos. Pero a música é outra cousa. A música é o permanente escenario da vida. A miña existencia leva sempre o atrezzo dalgunha melodía (agás cando me entrego aos doces brazos de Morfeo).
Déixeme que lle conte unha historia pequena. Eu tiña un tío, irmán de miña nai, que era médico rural non lonxe de Compostela. A súa consulta e a residencia familiar estaban nunha casa enorme, bastante illada no fondo dun val, dende onde se ofrecía unha maxestosa vista do Pico Sacro. Habendo na casa varios curmáns da miña idade, era costume botar eu alá os veráns. O caso é que a muller de meu tío era unha pianista consumada, que executaba con especial fortuna os nocturnos daquel poeta do piano que foi Chopin. Debo dicir que meus tíos e primos compoñían un grupo familiar moi pouco convencional: era unha casa aquela na que non había regras, normas nin horarios, circunstancia na que de certo residía un grande atractivo a ollos dun neno. Pois ben, era adoito que miña tía sentara ao piano ás cinco ou seis da madrugada, momentos musicais que, naquel caserón solitario, inzado de ecos e á luz cirúrxica dun amencer de xullo, se aureolaban dunha maxia que non volvín experimentar. Ou talvez si. Agora son devoto de pianistas boreais (comparto con vostede algunha suxestión: Eydís Evensen, Ólafur Arnalds, Hania Rani, Jóhann Jóhannson, ...) que, nesta altura, edulcoran as miñas tardes con notas directamente importadas da alma: a alma, iso tan maliño de definir. Porque, como a poesía, a música sen alma non é nada. Probe, se tal, e xa me contará.