Dani Martin despídese de Verónica Echegui, «un ciclón, unha tormenta e unha cala de Menorca en abril»
CULTURA
O exlíder dO Canto do tolo e a actriz coincidiron na rodaxe de «Eu son a Juani» no ano 2006. Tras coñecer a noticia da súa morte, quixo renderlle a súa particular homenaxe
26 ago 2025 . Actualizado á 14:03 h.Eu son a Juani, de Bigas Luna, foi a película que catapultó a carreira de Verónica Echegui e valeulle un nomeamento ao Goya á mellor actriz revelación. Tamén supuxo o inicio da súa amizade con Dani Martín, que este luns, tras coñecerse a triste noticia da morte da actriz aos 42 anos como consecuencia dun cancro, quixo renderlle a súa particular homenaxe.
«A Vero era a Penélope de Xamón xamón, a Rosalía de "Saoko, papi, saoko", a artista máis pura de todas as artistas, a Lola Flores do tuning, a perseguidora de soños, a José Tomás do amor, un ciclón, unha tormenta e unha cala de Menorca en abril. A Vero era moita Vero», arrinca a carta de despedida Martín xunto a unha fotografía deles dous xuntos na rodaxe de Eu son a Juani,na que compartiron pantalla.
«A min ensinoume, respectoume, regaloume amor de compañeira. Eu aprendín, recibín e seguimos adiante cando saímos do polígono, cada un polo noso lado, pero sempre conectados por esa tolemia que nos movía que se chama estar vivos», escribe o cantante.
«Facía tempo que non a vía, ata esta mañá. Non sabía que hoxe nos atopariamos, así é esta vida, que non é nosa. Oxalá non verte hoxe, que Bigas seguise tamén aquí e irnos a comer con el á súa horta allos, aceite, hortalizas, o seu viño tan rico e brindar por todo o que nos quedase por facer», lamenta Martín. «Pero esta cousa tan caprichosa e preciosa que chamamos vida non o preparou así».
«Es única, inesquecible, terremoto, beleza, intensa, enerxética. Hoxe tamén estabas preciosa, así es ti, A Vero. Muller xigante que me regalou tanto. Muller libre, anárquica e fermosa», escribe sobre a súa compañeira de repartición na película de Bigas Luna, na que el daba vida a Jonah, o noivo posesivo daquela Juani que soñaba con ser actriz. «Oxalá xamais tivese que escribir isto. A Vero, nosa Vero (retiro o de nosa, ela era súa e ás veces un ratito dos seus), voa libre, como sempre o fixeches. Saúdame por aí a algunha e ningún que hai tempo non vexo. Quérote, Bote».
«Como nun mar eterno quero ser eu libre amor / Para que cando cante chegar ao teu corazón», finaliza o exlíder dO Canto do tolo, cun verso da canción Como un mar eterno de Hanna, que formou parte da banda sonora da película que lles uniu.
Verónica Echegui falecía este domingo 24 de agosto ao vos 42 anos de idade tras permanecer varios días ingresada no Hospital 12 de Outubro de Madrid a causa dunha grave enfermidade. Aínda que nun primeiro momento tan só se informou de que a inesquecible protagonista de Eu son a Juani falecera por unha enfermidade, horas despois transcendía que a causa do seu repentino adeus fora un cancro.
Unha enfermidade contra a que loitou nos últimos meses, e que decidiu levar na intimidade e coa máis absoluta discreción. «Moi pouca xente sabíao. Cada un lévao coa intimidade que queira ou que poida, e no proceso tivo períodos nos que puido traballar», explicou a xornalista Paloma Barrientos no programa TardeAR. Como apunta Vanitatis, aínda que os últimos meses de vida de Verónica non foron doados en absoluto, xamais perdeu a esperanza nin a positividade; e na medida do posible tampouco quixo renunciar ao seu traballo, cumprindo cos seus compromisos —a súa profesión era a súa vida e a súa gran paixón— ata o final.
Así o confirmou o seu compañeiro e amigo Daniel Guzmán no Tanatorio dA Paz, onde se están velando os restos mortais da actriz, revelando como lle gardou o segredo da súa enfermidade. «Ela pediume que fose moi discreto. Na última etapa estivemos a traballar xuntos nun proxecto. Era unha persoa moi especial, moi auténtica», apuntaba sen poder conter as bágoas nun adeus multitudinario ao que se sumaron este luns numerosos rostros do cine como Cayetana Guillén Cuervo, Dafne Fernández, Sara Sálamo, Susana Abaitua, Victoria Luengo, María Adánez, ou Paco León entre outros.
Moitos deles nin sequera sabían que Verónica estaba enferma, xa que tan só o seu círculo máis próximo era coñecedor da súa loita contra o cancro, que a levou incluso a viaxar ao estranxeiro en busca de axuda, disposta a facer todo o necesario e mantendo este durísimo transo persoal na máis estrita intimidade, informa Chance.
Na súa última aparición ante as cámaras o pasado mes de xuño, cando presentou o seu último proxecto, a serie A matar —e sen que ninguén imaxinase sequera que estaba enferma— a actriz pronunciaba unhas declaracións sobre a morte que agora cobran un especial significado e revelan a súa fortaleza ata o último momento. «Non afrontamos a realidade de que todos imos morrer. Tratamos de vivir obviando que é algo inevitable e que imos atravesar. Creo que esta sociedade esforzouse moito en que teñamos medo á morte. Eu, máis que medo á morte, teño medo á enfermidade e ao sufrimento».