E Maná fixo soar o Gozo Festival en Santiago cos seus temas máis inesquecibles
CULTURA
Máis de 45 millóns de discos teñen o seu efecto; a banda mexicana repasou algunhas das súas cancións máis coñecidas ante miles de asistentes e sorprendeu cunha invitado sorpresa, o gaiteiro Carlos Núñez.
06 jul 2025 . Actualizado á 01:16 h.Fher Olvera, líder de Maná, saíu ao escenario do Gozo Festival pouco despois das dez e media da noite disposto a facer cantar ao público. Non era difícil, 45 millóns de discos vendidos e un bo puñado de cancións que foron números un axudaron a que a banda mexicana tivese un auditorio entusiasta en tan só uns minutos. Dentro do seu circuíto Vivir sen aire, comezou con Feiticeira, pero ao longo de máis dunha hora de concerto na capital de Galicia debullou moito dos seus clásicos. Saudou tras a segunda canción, lembrando a súa última actuación en Compostela, hai moitos anos, «este é un dos concertos que lembro polo fermoso lugar e a fermosa xente». Pero xa antes salpicara a letra das súas cancións coa palabra Santiago. No Monte do Gozo escoitaron Bolboreta traizoeira, Choreiche un río, Oe o meu amor, Vivir sen aire, No peirao de San Blas, Ti es a miña relixión, Beizos compartidos ou Cravado nun bar. Xusto cando lle tocou a quenda ao sinxelo que leva o nome da xira, Vivir sen aire, chegou a invitado sorpresa, o gaiteiro Carlos Núñez, que tocou a dúo esta balada romántica que forma parte xa da historia da música.
A Fher e á súa banda axudoulles un elemento importante para o público, a lingua. A conexión de falar no mesmo idioma faltoulle a The Darkness, os reis do glam británico, que chegaron co Dreams On Toast Tour 2025 e precederon aos mexicanos. Guitarras a lume de biqueira en temas como Rock and Roll Party, Motorheart ou Love is only a feeling. O seu icónico I Believe In A Thing Called Love soou grandioso, e o falsete de Justin Hawkins foi vibrante aínda que aos miles de asistentes ao festival custáselles interaccionar cos ingleses. E intentárono, vaia se o intentaron. Hawkins pediu aos festivaleros que cantasen, que bailasen e que respondesen as súas coreografías. A metade de concerto sobroulle a camisa. Fixo o piñeiro, literalmente. En Friday night o bordó e preguntou ao público que canción querían. Acabou cun só de guitarra que só os roqueiros poden permitirse e lanzou as púas utilizadas na actuación.
O Gozo Festival arrincou cando os termómetros aínda apertaban. Aos poucos os asistentes achegáronse ao recinto. Fixérono con calma. Pablo Lesuit rompeu o xeo na súa casa. O cantante e compositor galego chegou co seu persoal estilo, que lembra á elegancia do uruguaio Jorge Drexler. Presentou as cancións do seu último disco, Camino das rocas, e foi precisamente co sinxelo que leva o mesmo nome co que rematou a súa actuación. Pero tamén introduciu clásicos durante a súa actuación para conectar co público, por exemplo o mítico Ou tren, de Andrés do Barro.
Imelda May, unha das figuras destacadas da escena musical irlandesa e británica, colleu a testemuña. Moi ben acompañada no escenario, desde o seu sexto álbum, 11th Past The Hour, abandonou o estilo rockabilly que a caracterizou durante os seus primeiros traballos cara a unhas melodías máis profundas. «Boas noites Santiago», saudou tras a primeira canción. Johnny´s got a boom boom ou Should´ve been you son ningunhas das pezas máis coñecidas da irlandesa que soaron en Santiago. May conta cunha voz potente e desgarrada que foi enganchando ao público do festival mentres agardaban ao cabeza de cartel. Para rematar, a súa versión do inconfundible Tainted love: cañera, rockeira e brillante.
No recinto case unha vintena de foodtrucks garantiron aos festivaleros non pasar fame. Desde bocadillos a cociña estremeña pasando por hamburguesas de autor, arepas, ovos campeiros ou comida caribeña e mexicana. Sempre, iso si, con alternativas veganas e sen glute. Unha boa opción para coller forzas antes de que Maná saíse ao escenario. A banda mexicana deixouse ver o día previo no Obradoiro e nun dos balcóns do pazo de Raxoi, onde se sacou unha fotografía coa catedral ao fondo. «Agora xa sabemos o que sente o papa!», chancearon. Metéronse ao público no peto? Si, fixérono.