Quen é Oliver Laxe, o galego enganchado ao medio rural que volve arrasar no Festival de Cannes
CULTURA
«Sirat» non deixou a ninguén diferente no certame, onde coñecen ben a este creador nado en París, que vive e desenvolve o seu persoal proxecto nos Ancares
18 may 2025 . Actualizado á 17:41 h.Sirat recibiu unha ovación de sete minutos. A película, que narra como un pai busca á súa filla perdida nunha rave en Marrocos, compite pola Palma de Oro de Cannes 2025. Se algo conseguiu este filme é non deixar indiferente a ninguén. «Brillante», «estarrecedora» ou «fascinante», foron ningúns dos cualificativos que recibiu. «O filme do realizador galego posúe esa fiereza que o festival francés premia», dicía este venres na súa crítica en La Voz, José Luis Losa.
«A pesar dos seus defectos, Sirat é unha película energizante, un proxecto decidido a espertarnos», aseguraba The Hollywood Reporter.
Nas fotos e agradecendo a ovación da sala, destaca un mozo de longa melena escura, ben coñecido no certame da Costa Azul. E non é para menos. Oliver Laxe chegou por primeira vez a Cannes hai 15 anos con Todos vós sodes capitáns. No 2016, con Mecosas, fíxose co Gran Premio da Semana da Crítica. Con Ou que arde levou o Premio do Jurado no 2019, ademais do Goya á Mellor Fotografía e o de Actriz Revelación para Benedicta Sánchez. É, xunto con Almodóvar, o director español que máis veces estreou no festival.
Nado en París, en 1982, Laxe é xa un dos directores máis reputados do panorama nacional. Criado na Coruña -foi estudante en Monelos- e con raíces en Navia de Suarna, onde reside durante gran parte do ano, sempre foi un mozo coa cabeza repleta de proxectos. «As miñas películas son estadas que teñen un trampolín para que o espectador conecte co transcendental», dicía a La Voz o pasado febreiro nunha reflexión sobre a súa carreira na Academia de Belas Artes.
Este mesmo venres, dicía no seu comparencia de prensa en Cannes que se considera un cineasta «moi lento» e que non está a pensar no seu próximo traballo. Polo momento, toca repousar a mensaxe de Sirat, onde envorcou moita da súa experiencia vital. Laxe asegurou que vivir case doce anos en Marrocos fíxolle estar «moi familiarizado» coa inmigración, o que está moi presente nesta obra.
Detrás deste talento está unha formación Publicidade, para logo centrarse xa en Barcelona en Comunicación Audiovisual na Universidade Pompeu Fabra.
O galego iniciou a súa filmografía en Londres, coa produción de curtos, antes de trasladarse a Tánxer, onde dirixiu ese primeiro longo, Todos vós sodes capitáns. Desta forma trasladábase á pantalla gran parte do que é e o carácter que lle outorga ese triplo modo de vida que tivo en París-Galicia-Marrocos.
Cando chegaron os grandes nomeamentos por Ou que arde decidiu manter os pés no chan e seguir enraizado coa súa terra. «Estamos todos intentando controlarnos, encantaríanos estar ebrios de felicidade pero temos os pés no chan, penso que é o que temos os galegos, que estamos moi enraizados, todos os días a natureza dinos que somos pequenos, iso fai que cultivemos esa humildade», explicou nunha conferencia antes dos Goya daquel 2020 que xa ameazaba a pandemia.
O éxito da película, que arrincou en Cannes, onde Oliver Laxe é querido e aclamado, buscaba un resultado: levar «un espello á xente e subir a autoestima, que é algo que necesitamos en Galicia ás veces, querernos máis», apuntou.
Para aquela Ou que arde, rodada con actores non profesionais, e para a que o mesmo director formouse como persoal de extinción de incendios, sacou a súa maxia xunto Benedicta Sánchez e asombraron ao celuloide. «Oliver Laxe non pertence ao humano; se mo pide el, ata faría outra película», dicía a La Voz a veteranada intérprete.
No documental Ou futuro é dás cabras berrou o seu amor polos Ancares aos catro ventos. O traballo relataba como no 2021 un grupo de arqueólogos comezaba os traballos de estudo do castro do Teso dá Ermida.
A aldea da súa nai, Vilela, foi escenario da rodaxe e do seu mundo. Ese lugar que deixou a súa familia para emigrar é sempre o lugar ao que volver. Alí creou ese proxecto que lle conecta en todos os sentidos coa vida no campo e de desconéctalle da súa faceta pública. Nese lugar instalouse tras Ou que arde, como único veciño. Casa Quindós é o seu proxecto de maior compromiso. Alí rehabilitou a vivenda familiar para crear un espazo multiusos, no que se poden facer desde traballos apícolas, debates sobre o futuro da vivenda para o medio rural e incluso hai residencias artísticas. É o lugar onde ter un cineclub para os veciños da zona. «A idea é traer vida, xa deixar de viaxar, que sexa o mundo o que vinga aquí, os Ancares», díxolle a Traveler. «Sento que este é o meu sitio, onde teño que morrer», sentenciou.