O director volveu ver onte á noite a película nunha sala de cine no Festival de Tribeca. E aproveitou a ocasión para desvelar algúns segredos dunha historia que marcou un antes e un despois
27 abr 2018 . Actualizado á 17:40 h.Vinte e cinco anos despois da súa estrea, Steven Spielberg volveu ver A lista de Schindler (1993) nun cine e acompañado do elenco grazas á retrospectiva que lle dedicou o Festival de Tribeca, en Nova York.
Spielberg dixo que onte á noite reparara nun novo detalle da escena final na que os xudeus depositan pedras na tumba de Oskar Schindler. Concretamente, quedou impresionado pola «mirada prolongada e duradeira» de Emilie Schindler á lápida do seu marido, xa que ao estar en Xerusalén era a primeira vez que a visitaba. O director confesou que nun principio tivo medo a que a xente non crese que a historia era real, tanto polo inverosímil da trama como polo feito de que a dirixise un cineasta como el, que viña de rodar E.T., e por iso gravou esa escena final cos sobreviventes reais aos que salvou Schindler.
Spielberg asegurou que se sentía «moi orgulloso» da película e que non se sentiu así de «realizado» con ningunha das que dirixiu despois, a pesar de que lle custou dez anos aceptar o encargo. En 1982, enviáronlle unha crítica do libro que inspira a película, A arca de Schindler, pero levou un mes lerllo, xa que estaba repleto de datos e non imaxinaba como podía levar á gran pantalla un relato tan «denso». Finalmente, enviáronlle un guión e, tras lelo entre bágoas, decidiu que se embarcaría no proxecto a pesar de estar inmerso na rodaxe de Parque Xurásico. De feito, tras as sesións de rodaxe en Polonia tiña que conectar co equipo de Parque Xurásico para supervisar as imaxes dos T-Rex que recrearan alén do charco.
O máis difícil
Rodar a escena das cámaras de gas foi duro tanto para Spielberg («Foi o día máis traumático da miña vida», dixo), como para as actrices, algunhas delas xudías polacas que «non estaban a actuar», senón «experimentado» o horror das cámaras de gas, e varias delas sufriron crises de inquedanza e estiveron días sen rodar. Outro momento desagradable viviuno cando en metade da rodaxe unha veciña polaca viu a un actor enfundado no seu uniforme das SS e berrou que oxalá os nazis volvesen para «protexelos».
O director revelou como conseguiu manter o seu ánimo esas semanas: Robin Williams chamábao cada día e durante 15 minutos esforzábase en facelo rir. «Nunca se despedía. Sempre me colgaba cando escoitaba a miña gargallada máis sonora», explicou. Tamén aproveitou para aclarar dous rumores que circulan na rede: nunca ofreceron a Mel Gibson interpretar o papel de Oskar Schindler, pero os produtores si que barallaron a Martin Scorsese como posible director.
