Oscars 2014: Os grandes perdedores da historia dos Oscars

A propia realización dos momentos nos que se abre o sobre do vencedor, con esa pantalla dividida entre os cinco candidatos que teñen que ensaiar as súas mellores caras de mus, é indicativa de que dos Óscar sáese glorificado ou en parihuelas, nunha metáfora perfecta da sociedade norteamericana, que venera o triunfo e abomina da derrota, sen medias tintas propias do capitalismo renano.

Na batalla do próximo domingo no Kodak Theatre non hai apenas «perdedor vocacional» estelar, co morbo que estes engaden á cerimonia. Toda esa pesada carga corresponderalle a Leo Di Caprio. En cambio, a noite dos Oscars estará repleta de gañadores máis ou menos próximos (Jennifer Lawrence, Meryl Streep, Christian Bale, Cate Blanchett, Sandra Bullock, Julia Roberts, Judi Dench), e incluso Martin Scorsese, ecce homo de ata sete candidaturas erradas, quitou presión cando llo deron por unha das súas máis impersoais cintas, Infiltrados, e en cambio está practicamente descartado agora pola súa obra mestra sobre a orxía do diñeiro, as drogas e o sexo hiperbólico.

Viaxemos aleatoriamente pola galería de perdedores históricos dos Óscar: a maior gradación, a de barrica, dispútanlla dous colosos británicos. Peter Ou'Toole e Richard Burton suman quince nomeamentos errados con diferente talante. A Burton, tal e como revelan os seus Diarios recentemente publicados, desde o seu pesimismo vital mirou con desdén á Academia por 7 veces. En cambio, ao máis sensible irlandés Ou'Toole exasperáronlle as 8 ocasións en que se lle postulou, ata o punto de que estivo a piques de negarse a recibir o amortajado Óscar honorífico no final da súa carreira.

Como Deborah Kerr, ou o citado Burton, ata 7 anos Hollywood negoulle a sorte a Robert Altman. A última, cando era favorito por Gosford Park, co ensañamiento que pensaban que merecía quen se burlou da industria do cine en The Player.

Como o leva con bo rolo, poucos dirían que Glenn Close é a figura viva cun maior número de bajonazos: seis nomeamentos para volver a casa sen carga.

Sempre se reúne a Hitchcock e a Kubrick (5 e 4 candidaturas) para deixar en evidencia a frivolidade dos Óscar. Descóntase o Óscar que Kubrick gañou polos efectos especiais de 2001, igual que non se contabiliza o que lle deron a Chaplin pola banda sonora de Candilejas.

Fálase menos da miopía que deixou a Marilyn Monroe sen sequera un nomeamento, ou ao gran Sidney Lumet sen éxito nas súas 4 oportunidades. E a Fellini, que optou a unha ducia de Óscar sen levar nin un, tampouco se lle cita moito, quizais por ser de Rimini e rodar en italiano.

Curiosamente, hai algúns perfís de grandes derrotados só polo seu carisma. Todo Hollywood pareceu respirar aliviado cando Henry Fonda gañou por No estanque dourado; pero é que en toda a súa carreira, Fonda só fora nomeado antes nunha ocasión, polAs uvas da ira, en 1940. Todos lembran como tremendamente cruel o que se fixo con Lauren Bacall, a quen lla nomeou en 1997, con 73 anos e case retirada, polO amor ten dúas caras. Todos os prognósticos descontaban que o Óscar sería para ela. E o obrigado xesto de circunstancias dA Fraca cando gañou Juliette Binoche subida á crista da onda dO paciente inglés, viuse como un dos desplantes máis descorteses da Academia coas súas iconas. A mesma inelegancia levou a Paul Newman, tras 7 noites amargas, a non asistir cando, por fin o gañou polA cor do diñeiro.

Aínda que, postos a presenciar faltas de clemencia, senten o domingo para ver a 86.ª edición dos Óscar e agarden á categoría do Óscar á mellor fotografía: será a undécima candidatura do británico Roger Deakins en vinte anos, esta vez por Prisoners, e tampouco esta vez, témome, poderase dar unha homenaxe.