Di Caprio parte en desvantaxe fronte a Matthew McConnaughey, favorito ao Óscar ao mellor actor. «Doce anos de escravitude» pode levarse o de mellor película, aínda que «Gravity» duplíquea en figuras
21 feb 2014 . Actualizado á 17:54 h.Dise que a Academia, o corpo electoral que entrega cada ano os Óscar, ten algún problema con Leonardo DiCaprio. Bo, o certo é que non tanto polas veces que lle negou o Óscar nunha cerimonia, que son só ata o de agora tres (que diriamos entón dos defuntos e competitivamente dipsómanos Peter Ou'Toole, con 8 nomeamentos errados, e Richard Burton, con sete, ou da moi viva Glenn Close, seis veces candidata sen gloria?), senón máis ben polo feito de que aínda non o concedeu a un actor que leva vinte anos ininterrompidos na cima do star-system, desde que obtivo a súa primeira candidatura ao Óscar pola quen ama Gilbert Grappe?
Hollywood sempre foi xeneroso cos rostros que engraxaron ben a máquina de dólares do box-office: actores como Julia Roberts, Sandra Bullock, Russell Crowe, Mel Gibson ou, por dúas veces, ou o mozo Tom Hanks, parecen deber os seus premios Óscar máis a ese agradecemento do show-business polos dólares ingresados que a unha exquisitez interpretativa.
DiCaprio, a piques de cumprir os 40, debe de estar fatigado da escusa da inmaturidade para negarlle o premio, sobre todo cando, por exemplo, Jennifer Lawrence, criatura, será a principal aspirante ese mesmo domingo 2 de marzo a arrebatarlle o Óscar como mellor secundaria a Lupita Nyong'ou e levar, con 23 anos, a segunda figura consecutiva ao seu cuarto.
Dicaprismo emerxente
É verdade que algo hai estas semanas no ambiente que destila esta vez como nunca antes un dicaprismo emerxente, unha corrente de estima cara a ese colosal traballo no seu papel de Jordan Belfort, que invita a pensar que este ano, e contra prognóstico (Matthew McConnaughey fíxose co Premio do Sindicato de actores, tan indicativo, e o seu ticket, onda Jared Letto en Dallas Buyers Club, parece imbatible) Leo, como o seu personaxe na colosal obra mestra de Scorsese, O Lobo de Wall Street, podería rebentar a bolsa de cotizacións do Kodak Theatre en Los Ángeles. É un ruxerruxe, unha sensación; tamén sería un xeito de evitar que o mellor Scorsese dos últimos vinte anos fósese sen carga da gala deste ano, porque non parecen firmes as súas opcións nas restantes categorías.
Porque, fóra da batalla de Leo di Caprio (e, tamén, da que libran as citadas Jennifer Lawrence e Lupita Nyong´ou polo Óscar á mellor actriz secundaria), a noite do 2 de marzo, cando se entregan os Oscars 2014, parece bastante cociñada. Todo apunta a que haberá un partage entre Doce anos de escravitude e Gravity, segundo o cal, o filme do inglés Steve McQueen faríase co Óscar principal, mellor película, o de guión adaptado e -con permiso de Jennifer Lawrence- o de mellor secundaria para Lupita Nyong'ou. E que Gravity gañaría de lonxe en número de figuras, coa de Alfonso Cuarón (que xa venceu nos Globos de Oro) como director, máis os premios á súa montaxe, fotografía, banda sonora, son, efectos de son e efectos especiais. Isto é, un sete a tres a favor de Gravity, pero a parte do león para o vía crucis do liberto Chiwetel Ejiofor.
Como descontados daremos o Óscar para Cate Blanchett por Blue Jasmine, o dA Grande Bellezza de Paolo Sorrentino como película de fala non inglesa (aínda que aquí, coidado, pode saltar a lebre do buenismo da danesa A Caza, ou a flamenca Alabama Monroe, na tradición académica de valorar o sentimentalismo na categoría de películas de fala non inglesa), os tres de Dallas Buyers Club (os de MConnaughey, Jared Letto e a maquillaxe de ambos, como unha consecuente tríada), os dous da factoría Disney (Frozen: mellor película de animación e mellor canción), os que lle tocan ao luxo de produción da lerda O Gran Gatsby (vestiario e decorado). E, este máis no aire, o guion orixinal para a formidable Her, a historia de amor entre Joaquin Phoenix e a voz de Scarlett Johanson, creada por un sistema informático.
Con todo isto, poderiamos colixir que isto das emocións, as quinielas, a noite de infarto na gala dos Óscar, son outra invención de computador. Bo, hai moito diñeiro pendente dos millóns de espectadores que vexan o show. Así que a organización sempre terá preparado algún golpe de efecto, unha detonación controlada, que xustifique que a función deba continuar. Quizais unha conversión dos bonos-lixo de Jordan Belfort-Leo DiCaprio en letras do Tesouro do Tío Óscar? Moito nos alegraría a quen abominei da figura do DiCaprio-Titanic, un papel que peterpanizó no tempo a imaxe do actor e que retardou as posibilidades de consideralo un actor por fin maduro. O que agora brilla e condúcenos por esa montaña rusa de drogas e sexo de pago que Scorsese ha bordado como unha moderna Roma de Calígula.