A delegada da Coruña do Colexio de Arquitectos de Galicia alerta da proliferación de «infravivendas» sen cédula de habitabilidade que se anuncian na internet por «prezos desorbitados». O metro cadrado nun micropiso de Riego de Auga véndese por 6.250 euros
27 sep 2024 . Actualizado á 05:00 h.No 2005 María Antonia Trujillo, entón ministra de Vivenda, dixo que «a dignidade non se mide por metros cadrados». Entón, o Goberno de Zapatero puxo sobre a mesa a posibilidade de lanzar pisos de protección oficial de 25 a 30 metros cadrados para paliar o problema que sufrían os mozos á hora de conseguir un teito. Case vinte anos despois daquela estampa, os cidadáns divídense entre quen cre que ter casa é un privilexio e aqueles que se negan a renunciar a un dereito que recolle a Constitución, e que obriga a que as vivendas sexan «dignas e adecuadas».
A Carta Magna utiliza un verbo moi concreto, «gozar», para indicar que os poderes públicos deben garantir que todos os españois teñan acubillo. Pero como «gozar dunha vivenda digna e adecuada» ten múltiples interpretacións, na Coruña comezan a anunciarse pisos minúsculos que, tirando dun lavado de cara e reclamos como «encantador apartamento», «excelente entrada de luz natural» ou «localización inmellorable», buscan donos a pesar de que as condicións básicas sexan absolutamente precarias.
É o caso dunha vivenda situada fronte ao teatro Rosalía de Castro, en Riego de Auga. O inmoble en cuestión ten 22 metros cadrados útiles e véndese por 175.000 euros. Trátase dunha vivenda nun cuarto piso sen ascensor que ofrece un cuarto —aínda que o certo é que as fotos mostran unha cama nun altillo onde é, senón imposible, si moi difícil que un adulto poida estar de pé— con baño e cociña de estilo americano. Reformado e cunha decoración digna dun bo canal de contidos de Instagram, aínda non recibiu propostas formais de compra, aínda que si chamou algún interesado.Quizais isto se relacione con que o metro cadrado desta vivenda saia por 6.250 euros. Na actualidade, na urbe herculina o metro cadrado costa, de media, 2.532 euros. Hai dez anos estaba a 2.091 euros.
Fontes coñecedoras desta vivenda indican que este piso sería perfecto para engrosar a lista de pisos de uso turístico que operan na cidade. Con todo, a normativa nesta cidade só permite que se inscriban para realizar esta actividade as vivendas sitas en baixos, primeiras plantas e edificios exclusivos.
Como indica o anuncio do portal Idealista, esta «infravivenda», así lle chama a delegada na Coruña do Colexio Oficial de Arquitectos de Galicia, Ruth Varela, «véndese con inquilinos». Estes teñen un contrato anual e pagan unha renda de 650 euros ao mes por menos de 30 metros cadrados nun inmoble que, para máis inri, non aparece no catastro.
Varela incide en que este tipo de pisos, «almacéns, rochos» —continúa a arquitecta cos cualificativos—, non poden ter cédula de habitabilidade debido a que a súa superficie dispón de menos de 40 metros cadrados. «Cada vez máis propietarios parten as súas vivendas, con impunidade; fanlles un lavado de cara, déixanas moi cucas e ponas na internet por prezos desorbitados; é unha consecuencia da emerxencia habitacional actual. Así a xente, aínda que pareza impensable, acaba pagando 650 euros por vivir en apenas vinte metros cadrados».
Este artigo xorde a raíz de intentar radiografiar que tipo de pisos pode permitirse hoxe un coruñés ou coruñesa do montón. O salario medio dun galego, segundo os datos máis recentes, é de 1.749 euros. Se se aplica a regra do 30% —que o custo do alugueiro non exceda o 30% dos ingresos brutos anuais—, o arrendamento debería estar por baixo dos 520 euros. Lonxe, lejísimos deses 650 euros que pagan ao mes quen vive neste micropiso de Riego de Auga, e a unha distancia tamén abismal da maioría de inmobles dispoñibles na Coruña. En agosto, alugar un metro cadrado valía 10 euros. Facer contas.