Vémonos nos bares, noutros bares. Houbo un tempo no que as anécdotas nacían en locais dos que non queda nin o esqueleto. La Voz preguntou a diferentes perfís de coruñeses cal é a barra que máis botan de menos, e hai diversidade de opinións
16 ene 2024 . Actualizado á 19:02 h.Hai un ceo, no que non reina a paz pero si a alegría, onde descansan as luras do Otero, os callos do Gasógeno, o espumoso dO Muíño e o calimocho con moura do Asturias. O peche destes e outros locais deixou orfos a diferentes xeracións de coruñeses, que quedaron sen gasolina para encarar a fin de semana e sen punto de reunión. Hoxe vémonos nos bares, noutros bares, pero son moitos os que, se puidesen, volverían atoparse nas que foron as súas cafeterías e pubs de cabeceira, onde naceron esas anécdotas que hoxe xa cheiran a batallita.
Perfís de diferentes idades e profesións cóntanlle a La Voz qué bar da Coruña volverían abrir por un día, porque Sabina tamén se equivoca e ao lugar onde fuches feliz si debeses tratar de volver.
Casa Enrique
Iván «Flashback» é un emblema da noite coruñesa, pero el queda cun plan de vermú. O propietario dO Milagre e A Cúpula volvería abrir Casa Enrique, para reunirse «cos amigos do instituto e tomar uns terzos e tapitas de anchoa con queixo». Sen poder concretar que, asegura que este local tiña algo que o facía único e que moi poucos bares lograban.
Situado na rúa Compostela, onde agora se atopa a xoiería Tous, esta taberna abriu as súas portas en 1930 e mantívose en pé ata o ano 2006. Ademais de charlas informais ao redor dun vermú Cinzano, en Casa Enrique reuniuse durante anos a elite da intelectualidade coruñesa, chegándose a recoller a súa historia nun libro titulado Casa Enrique, a nosa taberna.
O Outeiro
No 2010, a rúa dos Olmos quedou sen un dos seus locais icónicos: o Outeiro. Para Isabel Ruso, directora do IES Eusebio dá Guarda, este era un dos poucos bares que conseguía reunir a coruñeses de todas as idades conseguindo un consenso: as luras do Otero non teñen competidor. En Madrid, o restaurante galego A Gran Pulpeira preparan uns «ao estilo bar Otero» que, aseguran, non defraudan.
Bar Lugo
Situado no que entón era a rúa Joaquín Planells, agora avenida do Ferrocarril, deixou orfos sobre todo aos taxistas e empregados da estación de tren de San Cristóbal. Antonio Vázquez, a cargo de Radio Taxi, indica que sería o seu candidato para abrir durante 24 horas. «Estaba operativo desde as cinco da mañá, e nada máis entrar invadíache un cheiro a café inconfundible. Aínda que o que volvería tomar, sen dúbida, son os seus callos inconfundibles».
O Asturias
Eses primeiros millennials tiñan no centro da cidade un par de paradas tan obrigatorias como próximas: o bar Asturias e O Muíño. Rubén Moinelo, músico e líder do grupo coruñés Everet, cre que non serían poucos os que farían cola fronte ao local para tomar de novo un calimocho con moura. «Era un sitio brutal, reuníaste cos teus amigos ás oito para tomar un calimocho e empezar a noite nos xardíns [de Méndez Núñez]. Foi o punto de encontro durante anos de varias xeracións nunha época na que non había móbil; chegabas alí e se aínda non había ninguén sabías que os teus amigos estaban ao caer. Sempre pasaba e por iso tiña unha maxia especial».
Feypo
A alcaldesa, Inés Rey, lamentou hai uns anos o peche de Feypo en Twitter (agora X) dicindo que, como ela, seguro que máis dun tivera que aprender a facer hamburguesas ás seis da mañá. O peche de Feypo deixou ruxindo infinidade de estómagos, entre outros o de Borja Tosar. O astrofísico pasaba por este local da avenida de Arteixo despois «de pasar unhas horas observando cos meus amigos astrónomos». Gustaríalle poder volver a aquela época e á de tomar unhas pizzas no Novo Santa Cruz de Vos Mallos, que para ningúns convertéronse nas primeiras que probaron na cidade.
Ou Patacón
O arquitecto Carlos Pita queda con Ou Patacón. Punto de encontro dos primeiros surfers herculinos, este profesional indica que lle invade a nostalxia cando pensa neste local do principio da rúa Orzán. Ou Patacón abriu as súas portas en 1979, un ano simbólico e perfecto para pór en práctica un bar onde a xente puidese expresar as súas inquietudes artísticas. Como explicaron nunha entrevista os seus propietarios, este local conseguía reunir na mesma barra a surfistas, punkarras e intelectuais.
Pachá
Non é un bar como tal, pero ningúns pasaban máis tempo nesta discoteca que na súa propia casa. Situado nAs Xubias, entre finais dos oitenta e principios dos noventa, os mozos herculinos vivían para poder ir a unha festa da espuma en Pachá. Diego González Rivas, cirurxián torácico, asegura que este local marcoulle cando tiña «18 ou 20 anos e empézaste a divertir. Encantaríame poder volver alí por unhas horas».
Casa Odilo
Alvarito, referente da choqueirada de Monte Alto, queda cun bar desta zona. Casa Odilo esa tasca de referencia á que lle volvería a subir o enreixado. Reducida hoxe a entullos, Alvarito lembra que ía todos os días, e que o que máis estraña é que se trataba dun dos poucos bares «onde todos eramos iguais». Explícao: «Alí un entraba e automaticamente púñase a charlar coa xente, independentemente de quen fóra; as clases sociais non existían». Hai case 14 anos da súa desaparición e ningúns aínda o lamentan.