Ronald Baroni, presidente do Club Deportivo Lugo non é unha persoa cun excesivo afán de protagonismo. Con case medio ano a cargo do club, tivo pouca intervención nos medios de comunicación. Coñecedor do fútbol en case todas as variantes e rexistros, a sensación é que prefire manterse nun espazo afastado do ruído e das declaracións constantes. En todo caso non parece que sexa un dirixente que se desentenda da súa responsabilidade, aparenta unha persoa que deixa traballar aos seus equipos nas áreas e labores asignados, pero mantense vixiante, alerta e non parece que se lle escape ningún detalle.
Na súa última e limitada aparición pública, aproveitando a presentación do partido internacional que a selección sub-21 disputará proximamente en Lugo, si tivemos oportunidade de escoitar a súa opinión sobre o momento do equipo. Non é un directivo que simpatice coas escusas ou as xustificacións, tampouco parece inclinarse por evasivas ou ambigüidades cando se manifesta. Pronúnciase de forma directa, sen disimulo, sen reserva. Indica de forma contundente o claro obxectivo desta tempada, que non é outro que ter opcións de ascender.
Creo que é unha forma inequívoca non só de lanzar unha mensaxe cara a fóra, senón tamén cara a dentro. É evidente que dentro si se é consciente desde o inicio do devandito reto, con todo, porlle voz novamente de forma clara e directa, na miña opinión, lonxe de enviar unha mensaxe que presione ou intimide, serve para tomar conciencia e compromiso dunha realidade que, lonxe de crear desasosego, intenta lanzar e proxectar un acordo, un pacto interno que sirva para sumar sinerxías, dobrar esforzos e multiplicar o traballo.
Así mesmo, lanza unha mensaxe inequívoca cara á base, unha mensaxe de respaldo e de apoio, outorgando a súa confianza e a seguridade de que o camiño a medio prazo tamén está no fútbol formativo. Un protagonismo que xa é visible pero que aspira a ter cada día máis. A industria do fútbol require presupostos adecuados, rendibilidade e sustentabilidade. A achega de futbolistas formados no club ou a chegada de talento mozo sería perceptible non só no presuposto de cada tempada, tamén na rendibilidade e sustentabilidade coa saída en forma de traspaso destes xogadores.
O presidente, cónstame, porque así o observei, é sensible a situacións adversas doutras persoas alleas ao fútbol, o que me permite pensar que a empatía é unha virtude que atesoura. Oxalá que nesta declaración de intencións poida tamén incluírse unha responsabilidade social corporativa e que, ao deportivo, tamén acompañe un impacto positivo en canto ao desenvolvemento de programas que beneficien á comunidade e aumenten a percepción do club. O ámbito educativo, formativo, social e da saúde ocasionan a miúdo retornos extraordinarios. Os mozos necesitan liderados atraentes.