Javier Veiga, actor: «No Grove a retranca leva ata o extremo»

As casualidades existen, se non que llo pregunten a Javier Veiga, que triunfa en Audible con Outras pequenas coincidencias, o pódcast que conta, xunto con Marta Hazas, eses azares da vida que levaron a doce parellas reais a vivir unha apaixonada historia de amor. Pero tamén a súa coa actriz cántabra está chea desas pequenas coincidencias que nos desvela nesta entrevista: «Bo, fíxenme a min mesmo un casting perfecto». Afable e sincero, recoñece que vivimos nunha época «mojigata» na que o humor nunca debería censurarse. 

—Como xurdiu facer este pódcast?

—Cando falamos con Audible para facer unha versión de Pequenas coincidencias, démoslle moitas voltas. Non queriamos facer a serie tal cal ou facer capítulos extras porque nos daba a sensación de que non ía funcionar. Apetecíanos buscar algo distinto que partise da idea da serie. Entón, partimos da base de que todos temos ese punto morboso de cando coñecemos a unha parella, preguntarlles como se coñeceron. E isto é o que fixemos, tal cal. Buscamos a parellas reais para que nos contasen a súa historia, como se coñeceron e como foron esas pequenas coincidencias que lles levaron a ser parella. Son historias reais e narrámolas contando os puntos máis divertidos e logo, ao final, chamamos aos protagonistas da historia para que nos confirmen se seguen ou non xuntos. 

—Que ten o amor que segue movendo montañas?

—É das poucas cousas que temos certeza de que son verdade. É un sentimento real. Ademais, nesta época de que todo é fake e que xa non sabes canto é de aparencia e canto real... Namorarse e desenamorarse, o sufrimento amoroso e o momento de felicidade absoluta que xera son sentimentos reais e disto ninguén ten ningunha dúbida. 

—Crees no destino, nesas coincidencias que acaban póndoche diante da muller ou do home da túa vida?

—Eu creo máis no azar como elemento ordenador do universo. Creo que todo ao final é azar puro. Non creo que haxa un destino escrito no que todo ten que chegar a aquel sitio, pero dá igual, ao final ordénase por pura casualidade. Estamos claramente en mans da casualidade, da sorte, do azar, as cousas veñen un pouco como lles dá a gana. 

—E como coñeciches a Marta Hazas?

—Coñecémonos traballando, pero neste caso ten que ver con que o que era o meu veciño de en fronte fixo a súa primeira película, e chamou un día á miña porta. Eu nin sequera sabía que se dedicaba a este mundo, e chamou para dicirme que tiña un guion dunha película e que quería que eu a interpretase. Ao cabo dun tempo, el estaba a buscar á actriz para protagonizar comigo a película e eu, sen coñecer de nada a Marta, pasei casualmente por un teatro no que ela estaba a actuar. Pensei que encaixaba no personaxe perfectamente e entón recomendeilla ao director. Díxenlle: «Oe, e esta moza, por que non a chamas? Eu non a coñezo, pero creo que podería encaixarche para a película». E bo, creo que me fixen a min mesmo un casting perfecto. 

—E desde entón facedes moitos proxectos xuntos...

—Bo, foi case máis natural iso que a propia relación. Levamos xa cinco proxectos, e algún como o de Pequenas coincidencias de tres tempadas máis o pódcast. Traballamos sempre xuntos e vivímolo de xeito normal. Fomos compañeiros de traballo antes que parella, co cal é parte da nosa relación. Eu sempre conto que os meus pais tiñan un restaurante a medias. Para min o natural é que as familias traballen xuntas, non ao revés, porque así era na miña casa. 

—Era no Grove?

—Si, tiñan A Posada do Mar, que era un restaurante que estaba en fronte da ponte da Toxa e tivérono durante 30 ou 40 anos. No meu pobo eu era o fillo da Posada do Mar. O cabeza de familia era o restaurante, comiamos alí, a vida facíase en torno ao restaurante. 

—Hai no Grove un xene particular do humor?

—Aínda que alí temos un istmo e é unha península, hai un carácter insular. Nos sitios tan pequenos e illados sempre hai un humor particular, un xeito particular de facer as cousas. A retranca que é tan nosa, de todos os galegos, pero tanto na Illa de Arousa como no Grove leva máis ao extremo. É unha retranca máis pechada. De feito, en entroidos hai como 20 comparsas distintas, practicamente todo o pobo participa e faise a letrilla satírica. E hai unha afección pola retranca, polo humor, polo humor con mala baba tan noso e, ás veces, tan daniño [ri], pero si. 

—Vas a miúdo?

—Si. É verdade que estivera tres anos indo pouco porque estivemos tres veráns enteiros rodando a serie e case non puiden ir, pero este verán heime desquitado e estiven case todo o verán por alí. 

—A Marta gústalle?

—Nese sentido entendémonos ben, porque ela é de Santander e intentamos ir ao carón e a outro. A min gústame moito Santander e a ela gústalle moito O Grove, así que ambos gozamos tanto dun sitio como do outro. Non hai que arrastrar a ningún dos dous ao outro sitio, imos con alegría. 

—E como acabaches en Madrid?

—De feito, estiven un ano na Coruña. Matriculeime en Arquitectura e pouco máis que iso fixen. E decidín ir a Madrid a estudar Arte Dramática. Foi por casualidade. Tan casualidade que nunha revista da época, Ragazza, viña un artigo que explicaba que era isto de ser actor e eu que estaba máis perdido que un polbo en Carballiño, pois dixen: «Que fago da miña vida?». Non tiña ningunha vocación, nin sequera estivera nunca nin como espectador no teatro. E estando alí na Coruña acórdome que estaban as Comedias bárbaras de Valle-Inclán no Teatro Rosalía, funme ver aquilo e acórdome que foron seis horas ou sete horas de teatro seguidas e ao rematar dixen: «Eu quero dedicarme a isto». E vinme a Madrid.

 —Entón ías para arquitecto?

—Bo, creo que non tiña ningunha posibilidade. Era un pouco surrealista porque ademais non se se son un pouco disléxico co debuxo. Matriculeime alí porque me pareceu divertido, pero creo que as miñas opcións como arquitecto eran máis ben nulas. 

—Que é o que che fai graza? Gústanche os chistes bobos?

—Río absolutamente con todo. O humor idiota faime moita graza, moléstame mesmo a expresión «humor intelixente». Creo que o humor, por definición, é bobo e ten algo de inocente. Outra cousa é que faga falta intelixencia para facer humor. Gústame o humor desde o máis elaborado, a película máis retorta de Woody Allen, ata a bobada máis boba dun pallaso na rúa. Gústame todo o humor e son un bo espectador. Se é algo de drama, choro os sete chorares, e se é unha comedia, choro a gargalladas. 

—Es de contar moitos chistes?

—Era antes máis, porque como a xente agora xa agarda que o fagas... Sobre todo, se mo piden, seguramente non contarei ningún. Se me animo entre amigos e alguén empeza, igual si que me sumo. Desde neno gustábanme, sempre me gustaron os chistes, pero é verdade que cando din: «O dos monólogos... conta un chiste», pois como que che dá certa rabia e non o fas. 

—A factura da luz paréceche un mal chiste?

—Creo que a política leva sendo un mal chiste fai moito tempo. É unha cousa tan distanciada, tan á parte da sociedade, que deixou mesmo de facer graza. Sempre houbo un humor político, de facer chanzas dos políticos, pero agora os humoristas que fan humor de políticos, tamén fan política. Entón, non é nin gracioso. Necesita unha volta. 

—Florentino Fernández dixo que se non hai máis mulleres (humoristas) non era por «unha cuestión de sexo, senón de talento», aínda que logo pediu desculpas, que opinas?

—O que é un coñazo é que digas o que digas váianche xulgar e a queimar en praza pública. Calquera cousa que digas vaise utilizar na túa contra e como non se pode matizar nin se pode opinar de nada sen que haxa grises... Ou todo é branco ou negro, é un coñazo. E ao final evitas opinar de cousas porque dis: «Vanme queimar en praza pública, sexa a favor ou en contra». Entón, atrévome a opinar se é un programa de radio onde se poida matizar, percíbase a ironía... pero nunha resposta que logo vas a transcribir, creo que diga o que diga se malinterpretaría ou alguén tería a vocación de malinterpretarlo. E isto é o que me preocupa, moi por amais de se hai máis ou menos mulleres graciosas ou non. 

—Crees que vivimos nunha época na que todo ten que ser demasiado politicamente correcto e que nos escandalizamos moi facilmente?

—Tal cal, é unha época absolutamente mojigata, moi retrógrada, e creo que non vai ben para nada. O outro día escoitei que a toda esta xente que se altera tanto cos chistes habería que saturalos, facerlles todos os chistes politicamente incorrectos para que lles pase como aos nenos, que se os sometes a moitos virus, automaticamente se inmunizan. Creo que non podemos censurar nada. E tamén escoitei que o problema está nesta frase: «Eu toléroo todo, menos aos que non son tolerantes». Non, non, é que tes que toleralo todo. Ese é o asunto. Isto non che fixo graza, pois cambias de canle, non lle sigas en Twitter ou pon outra cousa, pero isto de necesitar criticarlle porque non che fixo graza... É algo que é retrógrado e que non nos leva a ningún lado bo. 

—Na sección coincidimos que tes un look «agrochic» que mola...

—[Ri] Encántame. 

—É espontáneo ou coidas moito a túa imaxe?

—Pódoche dicir que me coido pouco. Cómprome moi pouca roupa, pero teño un equipo de vestiario de confianza e quedo a roupa das cousas que rodo. Teño roupa que me regalan ou a que quedo das rodaxes, pero hai moito tempo que non vou de compras. Pero encántame o termo agrochic. Voumo a apuntar. 

—Hai canteira en Galicia de humoristas?

—Si, hai unha xeración moi boa de actores, con Touriñán á cabeza e con outros moitos detrás, pero o problema do humor galego é o salto do idioma. É un humor que non ten doado o paso porque, ao final, non podes facer un humor galego para o resto de España. Iso é unha faena, porque o humor funciona cando é auténtico, pero se é noutro idioma e necesita adaptarse, esta adaptación non é doado. É unha pena, porque creo que tería máis repercusión, se ben aínda así cada vez saen máis cousas, e con máis facilidade. Pero hai aí un hándicap que temos que contar con el, que é fantástico e bendito hándicap, pero que evidentemente dificulta un pouco a repercusión máis aló.

---

---

---