Os Toureiros Mortos cumpriron con fartura no seu birlo na Xunqueira, cun Pablo Carbonell extraordinario
20 ago 2025 . Actualizado á 20:28 h.Deu a impresión de que Pablo Carbonell pasoullo ben, ou moi ben, no concerto dOs Toureiros Mortos do martes pola noite no parque vilagarcián da Xunqueira. O suficientemente ben como para, nun determinado momento, dicirlle aos seus compañeiros de banda que cambiaba a orde de temas porque lle apetecía cantar Twist'as Tolas. E cantouna. E cantouna ben, ou iso pareceu porque segue tendo mellor voz do que a xente pode crer. En realidade, Os Toureiros Mortos son un mellor grupo, e soan bastante mellor, do que a xente pode crer. E así o demostraron. Teñen un espectáculo moi ben medido, con todo relativamente baixo control. Ou polo menos con todo o controlado que pode estar cando tes a un tipo como Pablo Carbonell ao lado.
Cada tres ou catro temas, aparecía un deses grandes clásicos dos que todo o mundo sábese a letra: Eu non me chamo Javier, Manolito, falanxista... nin sequera se deixan O meu agüita amarela para os bises. Aí o protagonismo foi para O valse dos balseros, un dos temas do seu último álbum, 100.000 copias vendidas nunha semana. Dese traballo tamén soaron Sete Noivas Elenas ou El fútbol feminino, que necesita tranquilidade, ao parecer. Ese tema, é toda unha chiscadela -imos deixalo aí- ao Give Peace a Chance. Recoñeceu o propio Carbonell que lle levou só media hora compolo. En realidade, hai moitas chiscadelas no concerto: a Bowie, a Pink Floyd, aos Rolling. Non se sabía por onde podía saír a gran banda que estaba sobre o escenario e na que quedou claro que o batería Chus Herrera é un animal, segundo cantaron, pero tamén é ciclista, e estes non saíron moi ben parados no speech de Carbonell, por certo. O dA bicicleta estática foi un dos momentazos do concerto, cun final apoteósico... e estático.
O concerto ía de sorpresa en sorpresa. Co persoa agardando ver que estraño elemento ía sacar Carbonell desa caixa de sorpresas que tiña á súa beira para facelo soar. Ata houbo un simulacro de Follow the leader para pasmo da xente que estaba na Xunqueira. Sobre todo para pasmo dos intrusos, para aqueles que se achegaron a ese concerto como puideron achegarse a ver o de Ainhoa Arteta ou irán ao de Bustamante seguro. E eses, polo menos a maioría, tamén llo pasaron ben. Os demais, os fans, si que llo pasaron moi ben, gozando da música e dunhas letras vándalas e que seguen en plena vixencia na súa maioría. Ademais, afortunadamente, Carbonell non cumpriu a súa ameaza e non tocaron a canción seria. Aínda que as súas letras contan, en moitos casos, cousas máis serias do que parece.