É inexplicable que de 16 locais arousáns recomendados na guía Repsol só un sexa de Vilagarcía
29 oct 2023 . Actualizado ás 05:00 h.A crítica de restaurantes é unha disciplina xornalística recente: só hai 55 anos que se publicou no suplemento dominical de ABC a primeira crítica. Escribiuna en 1968 o aristócrata Francisco Moreno Herrera, Conde de Ándelos. Asinou como Savarin e analizaba o hostal Gaitán de Jerez de la Frontera. Antes del, tiveramos en España grandes escritores gastronómicos, entre os que destacaban os galegos Julio Camba e Álvaro Cunqueiro, pero non críticos.
Fóra de España, o primeiro crítico mundial de restaurantes foi o francés Grimod da Reynière (1758-1838), que publicaba un informe anual de gastronomía : L'Almanach deas gourmands. En París, entre 1803 e 1812, saíu este informe onde se ofrecía unha guía de restaurantes e unha serie de críticas que eran temidas polos chefs pois os arruinaban ou os lanzaban á fama.
Xa existía polémica entón pois Grimod foi acusado de aceptar subornos para escribir boas críticas e houbo de fuxir de París para non ter problemas. Lémbrame esta historia á daquel crítico que, ao non ser invitado e agasallado como el agardaba, arruinou a fama e prestixio de Manolo Chocolate e o seu restaurante de Vilaxoán (primeira estrela michelin vilagarciá en 1980) nos anos 90.
Tras os críticos e as guías, apareceron os inspectores, eses personaxes de Michelin , Campsa, Repsol ou Gourmetour que, ao longo dos anos, visitaban os restaurantes do Salnés para subir ou baixar cualificacións e outorgar ou quitar soles, soletes, recomendacións, bib gourmands e estrelas. Deles, só quedan os inspectores de Michelin e Repsol.
Recordo cando os inspectores outorgaron ao restaurante Loliña de Carril unha estrela michelin que revolucionou a gastronomía vilagarciá. Nin Dolores nin o seu irmán decatáronse da presenza do inspector ou inspectores, que estiveron alí de incógnito. Dous anos antes de concederlla, apareceu polo Loliña un señor belga que se interesou por ver os baños, a cociña, os lavadoiros e ata o cuarto do ferro, tamén preguntou pola orixe do produto que cociñaban. Eles creron que era un inspector de sanidade con acento francés. Logo pasaron os inspectores a comer e, en 1994, outorgáronlles a anhelada estrela, que nunca máis volveu a iluminar o firmamento gastronómico vilagarcián, aínda que si ilumina restaurantes próximos en Padrón (O Pazo), Raxó (Pepe Vieira), O Grove (Culler de Pau), Pontevedra (Eirado), Cambados (Yayo Daporta) e Poio (Solla). Todas cunha estrela michelin e Pepe Vieira e Culler de Pau con dúas.
Días atrás, publicouse a lista de soletes da outra guía fundamental da gastronomía española, Repsol, e os resultados chaman a atención, sobre todo no referente a Vilagarcía , onde non caeu nin un miserable solete e onde a única referencia gastronómica para a guía Repsol é o restaurante Loxe Mareiro de Carril, que ten un sol. Paréceme raro e incrible que unha cidade tan gastronómica como Vilagarcía só teña un sol e non teña, nin tan sequera, un restaurante, tapería, café, terraza, chiringuito ou xeadería con solete nin tampouco algún restaurante recomendado nesta importante guía de referencia.
A distribución «asollada»
Non é normal que de 16 reseñas de restaurantes, taperías, vinotecas e chiringuitos de Arousa na guía Repsol, só unha sexa de Vilagarcía. Dous son da Illa, tres de Cambados , nove do Grove e unha máis de Ribadumia . Non entendo que haxa catro soletes en Porto do Son, outros dous en Noia, Ribeira e A Pobra, un de Boiro, un en Caldas de Reis, un en Rois e tres referencias en Padrón: un dous soles, un recomendado e un solete. A ausencia ou presenza testemuñal vilagarciá non ten lóxica, sen que iso sexa óbice para recoñecer a calidade de Loxe Mareiro.
Pero e Casa Bóveda, Pepe Quilé, O Fogón dá Ría, A Malquerida, Dona Tapa, Plácido, Derby, A Castelara, O Rodo, Luchana ou mesmo os churrascos A Ría e de Rubiáns , a parrillada Milongas, A Batea (o palafito do peirao), a Taberna de Carril, D'leria, o Xoxes, As Eiras en Vilaxoán e outros, que entrarían perfectamente na cualificación de solete.
Os soletes son unha cualificación que a guía Repsol lanzou despois da pandemia. Son cafeterías, pastelerías, xeaderías, chiringuitos e terrazas, restaurantes de menú do día, bares, tascas e barras, restaurantes de estrada e de arrabalde que posúen encanto e que, sen chegar á categoría de restaurante recomendado ou cun sol, con todo teñen a súa graza e o seu atractivo gastronómico.
Cada tempada ou estación proponse uns 10 por provincia. No verán, máis terrazas, chiringuitos e xeaderías. No inverno, máis churrerías, pastelerías e restaurantes ou bares de barrio. Ao chegar Semana Santa, taperías e barras de estrada ou de destino vacacional. En fin, en Pontevedra deben de proporse xa uns 50 nestes anos. Ningún de Vilagarcía? Aí está a fallar algo. Do mesmo xeito que non se entende moi ben a cualificación de solete para un restaurante tan sólido, tan de sol ou, polo menos, recomendado, como é o caso de Casa Rosita. Confésolles que escribo con coñecemento de causa porque fun inspector durante tres anos, aínda que non en Galicia, e non comprendo que pasa con Vilagarcía. Ou ben falta promoción ou ben queda tan lonxe de Vigo que alí non soamos. Unha pena.