Ana perdeu a memoria tras espertarse do coma: «Tiven que volver namorarme do meu marido e reaprender a ser nai»

Imaxina que te espertas mañá e nada do que hai ao teu ao redor sóache. Coma se te espertarías no corpo doutra persoa que non es ti. E, ademais, dinche que estás casada e que tes unha filla. Isto é o que lle pasou a Ana, unha madrileña que tivo que pór o seu contador de quilómetros de recordos a cero ao cumprir os 40 anos.

Tras unha meninxite herpética, quedou en coma. Non pode especificar os días, porque todo o que coñece daquela época é a través do que lle contan. Só lembra que espertou falando en inglés. «Estudei Filoloxía Inglesa e estiven a vivir en EE.UU. un par de anos. Cando me espertei do coma, o meu primeiro recordo foi falar coa compañeira que tiña ao lado en inglés, porque non se entendía cos médicos. Foi moi forte», explica. Alí estaba o seu marido, ao cal non recoñeceu, e o encargado de explicarlle que foran pais seis meses antes do ocorrido. «Era primeriza, co cal, non me dera tempo. Segundo contáronme, habíaa destetado un pouco antes do que pasou. Tiven que aprender a ser muller e nai. E volver namorarme de el», afirma.

«Ela sabe o meu problema»

E sería o mesmo decatarse de que es nai dunha nena de seis meses que de 8 anos? «Cando o meu marido me contou que tiñamos unha nena tan pequena, díxome: “Non pasa nada, non se vai a acordar”. Se fose maior, creo que a repercusión fose peor, porque ela podería ter medo. Neste caso, ela sabe que eu teño un problema da memoria e creceu coñecendo o que me pasa. Dentro de todo o malo, o que a nena fóra pequena axudou», indica. Ana xa non é a que era. Pero tampouco a condicionaron. «O meu marido deixou que atopase ese camiño. Foi como: “Veña, crin en ti unha vez e agora vólvoo a facer”. Penso que unha persoa como eu, naquel momento, podía ser moi manipulable, porque me aferraría a calquera cousa para compracer aos demais. El deixoume espazo, sen influírme nin contarme o que antes me gustaba ou quería», confesa.

«O meu marido deixoume espazo, sen influírme nin contarme o que antes me gustaba ou quería»

«Comprei un piso?»

Despois tocoulle reaprender o aprendido. «Imaxínate, unha persoa con 40 anos que lle tiñas que ensinar todo, ata a ducharse. O cerebro estaba aí refacendo as súas neuronas. Era como unha lección que sabes que vas aprobar, pero que te tes que pór a proba. Ti sabes que o sabes, pero non como executalo», explica. Os seus pais tamén tiveron que implicarse. «Era a nena pequena que eles criaran. Tíñanme que ensinar as cousas de novo e todo iso xuntábase co tema de que esa —eu—, era a nai da súa neta», engade.

É inevitable que nun caso como o de Ana, calquera lle pregunte unha chea de dúbidas. «Cando empezas a investigar un pouco o que pasa co cerebro, dásche conta do complexo que é. Moita xente dime: “Que é o último que lembras? “. E eu contéstolles que non podo dicir que me esquecín de 15 ou 20 anos da miña vida porque non sei cal é o meu último recordo. Estou a intentar sabelo para pór unha data», indica. A súa contorna anímaa con iso. «Dinme: “Cando te compraches o piso de Baixamar?”. E dígolles: “Pois... Non o sei! Non lembro habermo comprado”». E oriéntanme: “Bo, a partir de aí son 20 anos”. Entón sei que desde ese punto xa non me acordo», detalla.

«Non podo dicir que me esquecín de 15 ou 20 anos da miña vida porque non sei cal é o meu último recordo. estou a intentar sabelo para pór unha data»

Se es unha persoa despistada, unha axenda nunca falla. No seu caso, máis que cousas que ten que facer, sérvelle para autogestionar o seu tempo. «Apunto todo, porque o tempo a min váilleme. Desde que eu penso o que teño que facer ata que o executo... Ti se cadra colles e falo, pero para min é moi lento. O que me propuxeron os psicólogos é apuntalo por horas. Eu levántome e de 8 a 10 teño que facer isto, de 9 a 11, o outro, de 11 a 12, aquilo...», puntualiza. E que é o que aprendeu durante esta segunda vida? «A vivir o día a día e a xestionar as emocións, porque esa parte está a custarme moitísimo. Non teño filtro. Se me caes ben, ben. Se me caes mal, séntoo. É o que hai. Tamén me saquei un curso de Xestión de Asociacións de Pacientes para axudar a aqueles que realmente non poden axudarse», explica.

As secuelas da meninxite provocáronlle unha falta de memoria visual, polo que non é capaz de quedarse coas caras das persoas ás que non ve asiduamente. «Se hoxe mas cruzo pola rúa, non lles coñezo. En cambio, se me falan, sóame a voz», explica. Cantas veces desexamos que a nosa serie ou película favorita borrásese da nosa mente para volver gozala por primeira vez? A ela pásalle. «Teño que ver outra vez Xogo de tronos, porque non me acordo. A miña irmá contoume que as películas de Crepúsculo eran as miñas favoritas e eu dixen: “Bo, vale. Alégrome de que o fosen. Pero agora non me acordo de nada!», detalla.

O poder das cancións

Con todo, non lle ocorre o mesmo coas películas musicais. «Vexo Pretty Woman, O gardacostas ou Grease e seime ata as cancións. Eu creo que é a música, porque se me pos unha canción dos anos noventa ou O Canto do Tolo, cántoa enteira sen escoitala antes», confesa. Ana tamén está a recuperar o hábito da lectura. E redescubriéndolo. «Agora volvo ler. O que pasa é que me están chegando libros de psicoloxía e é como: “Non! O que necesito é ler unha novela”», chancea. Les un e ao día seguinte non te acordas de que trataba?, pregúntolle. «Téñoo que ler en voz alta para que se me quede a audición. Así si que o lembro», puntualiza.

«Para acordarme de que vai un libro ao día seguinte, téñoo  que ler en voz alta para que se me quede a audición»

Que fantasía poder ter un libro favorito cada día! «Agora mesmo non teño ningún, estou virxe niso dos libros», engade. Cun pouco de presión e intentando memorizar, fai fincapé nun autor en especial. «O único libro que me lin na miña nova vida é de Javier Castillo e gustoume tanto... Ademais fai uns saltos temporais nas súas novelas que permiten que teñas que ir memorizando o que pasou quince follas atrás. Encántame porque tamén me obriga a estar a memorizar o que pasou anteriormente». Iso si, o título teno borroso. «Non o teño na casa, era da biblioteca!», ri. Para ela o papel está por amais da electrónica. «O Kindle é unha marabilla porque che deixa ter moitos libros, pero, claro, compro e descargo tres e digo: “Me cago en todo! Por cal vou?”», chancea.

A primeira ollada, Ana non parece que teña unha discapacidade. «É unha enfermidade que non se ve. Non é como un constipado que che curas, non hai medicamentos. Estou a loitar para ter en España o distintivo dos xirasois — que identifica as persoas con discapacidades invisibles— da Asociación Española contra a Meninxite. Estou moi centrada en darlle visibilidade, porque vivimos nunha sociedade moi egoísta. Antes de prexulgar temos que preguntarnos por que esa persoa está a actuar de tal forma. Seguramente está a loitar con algo que non sabemos», indica.

«O capítulo dOs Simpson trataba de que Marge, a nai, dábase un golpe na cabeza, perdía a memoria e cando espertaba do coma vía o seu marido e preguntáballe quen era. Ves o episodio e dis “Deus, é a miña vida!”»

E máis que humor, ela confesa que intentou sempre pór boa actitude ao que lle ocorre. Proba diso, foi verse reflectida nun capítulo da serie protagonizada pola familia amarela de Springfield. «Díxonos a nosa filla: “Vide ver os debuxos comigo”. Puxemos Os Simpson, aínda que ela aínda non entende moito o significado das cousas que din. O capítulo trataba de que Marge, a nai, dábase un golpe na cabeza, perdía a memoria e cando espertaba do coma vía o seu marido e preguntáballe quen era. O meu marido miroume e soltou: “Estamos de coña?”. Podo dicir que isto xa o predixeron Os Simpson, porque ves o episodio e dis: “Deus, é a miña vida!”», chancea. Indubidablemente, para Ana cada día é unha lección.

---

---