Se cada sociedade se define polo xeito na que trata aos seus nenos, estamos nunha moi rara. Como son unha especie en vías de extinción, despregamos un inventario de sobreprotecciones que o único que conseguiron é deixalos á intemperie. O outro día, o xornal publicou a foto dun cartel no que se lía “prohibido xogar á pelota” e pensei que era a proba definitiva de que, no fondo, queremos un mundo sen nenos, sen os seus prantos, sen as súas babas, sen os seus insomnios, sen as súas cousas raras. Parece que non, intentamos disimular ese trazo como podemos, pero hai síntomas da peste por todos lados.
Cando os nenos deixen de existir de xeito definitivo, pensaremos que quizais foron as pantallas a ferramenta coa que executamos a extinción da infancia. Teriamos que velo a primeira vez que un pai ou unha nai nalgún lugar do planeta entregoulle ao último bebé da camada un teléfono con acceso libre. Hoxe hai nenos de 6 anos que viron nese teléfono escenas pornográficas que converten Garganta profunda nunha película de Julie Andrews. E así, non hai xeito de ser pequeno.
Hai outros pais e nais que o día da concepción ofrendaron o seu fillo ao deus da santa exhibición. De feito, vin máis fotos de ningúns deses bebés que da miña propia filla. Foron criaturas empregadas polos seus proxenitores a tempo completo, cun contrato de escravitude en vigor, cunha cámara sempre na caluga e obrigados a producir e producir likes e atmosferas de felicidade dixitais. Non sei que adultos serán estes nenos iPhone, pero se ningún saíu indemne, debería pedir a folla de reclamacións.
Nada tan cruel, con todo, como ese prohibido xogar á pelota do cartel que o outro día publicou o xornal. A orde é a proba definitiva de que desterramos aos nenos da rúa, esa que nós ocupamos sen supervisión paterna e xogando á pelota e á goma e á corda e ao brilé e a ovo, pico, araña e a polis e cacos. A orde é a evidencia de que esa distopía da que todo o mundo fala xa está aquí e que a única forma de esquinarla é saíndo todos á rúa para xogar á pelota.