Olaya emprendeu en pleno duelo pola morte do seu bebé recentemente nado: «O día que vin morrer ao meu fillo nos meus brazos convertinme noutra persoa»
YES
Sufriu a morte da súa nai e do seu fillo con menos de dous anos de diferenza. E deses paus da vida fixo unha árbore. Montou unha empresa de bixutería «con alma» e deu forma ao seu desexo de facer rede con outras familias que só verán crecer aos seus fillos cos ollos do corazón. «Dáme rabia que digan que o duelo dura seis meses, que ignorancia! Teño gravada unha frase da miña nai: Só morre o que esquece», manifesta
09 oct 2025 . Actualizado á 18:16 h.Tres días de vida son ás veces a vida enteira. Unha eternidade para as nais e os pais que celebran o mesmo día o acontecemento máis feliz e o máis triste. Cando outros volven, ela empeza. A súa é unha ilusión madura, que superou a proba de lume da experiencia. Este inicio do curso foi máis intenso que unha volta á rutina para Olaya López Alonso, emprendedora de Vigo que o 21 de setembro celebraba o aniversario dos seus fillos estreándose como presidenta de Bolboretas non Ceo, a primeira Asociación de Galicia de Axuda ao Duelo Gestacional e Perinatal, fundada por un puñado de nais voluntarias que acolle baixo a á a todas esas familias que viviron unha dor que non ten substantivo no dicionario: a morte dun fillo. A nai de Nico e Martín, que subliña o valor desas nais fundadoras de Bolboretas, verá crecer aos seus xemelgos de formas distintas. A Nico paso a paso, día a día; a Martín nese tempo con leis propias que ten o recordo.
Olaya viviu o falecemento de Martín aos tres días de vida, despois de ver morrer á súa nai no 2020, apenas ano e medio antes, a causa dun carcinoma de pulmón. «Eu ía ser a presidenta de España. Teño tres carreiras e falo cinco idiomas. Traballei en radio e televisión combinándoo con traballos en produción audiovisual en Portugal... É dicir, esforceime moito por que a miña carreira, que era a miña paixón, tivese un futuro a longo prazo. De adolescente víame escribindo artigos de opinión e vivindo nun ático de Vigo. Pero o que ninguén che conta é que a vida adulta non se pode planear tanto», avisa. Ou non sae como a planeas. Non tardou a vida adulta en pisarlle a sombra a esta loitadora con madeira. A súa nai púxose enferma por primeira vez cando ela estaba aínda estudando na universidade.
Ao primeiro cancro que lle detectaron á súa nai uniuse en moi pouco tempo o que lle diagnosticaron ao seu avó. «Xuntóusenos todo. Cando morreu a miña nai no 2020, a miña irmá e eu atopámonos soas con dúas persoas maiores [os seus avós], que se valían por si mesmas, pero que non nos podían axudar», di Olaya, que transmite a capacidade de resistencia que dá criarse nunha familia de matriarcas e recoñece o valor do exemplo dunha nai que renunciou a boa parte da súa vida para facerse cargo soa do traballo da crianza e a casa, «que non está remunerado, e son 24 horas os sete días da semana, sen que se respecte apenas e valórese fose». «É o traballo máis duro do mundo. Alienante, esgotador, non se acaba nunca», asegura a creadora da empresa de bixutería especializada en duelo Martinicos, que deixou de ver o seu pai cando tiña moi pouco máis de 2 anos. «Para sacarnos adiante, a miña nai deuno todo, montou unha tenda de roupa tras ter unha de froitos secos e cafés, pero chegado un punto era inviable poder conciliar e tivo que deixala para ocuparse da miña irmá e de min», conta Olaya.
O exemplo dunha nai «todo terreo», do mesmo xeito que os contos que lle contaba cada noite, sempre a alentou a ela, facéndoa sentir que «se pode saír adiante». «Ese valor vino na casa desde moi pequena», recalca.
Ademais de arriscar como emprendedora, Olaya faise cargo a día de hoxe do coidado dos seus avós, os seus «segundos pais». «Eu tanto podo estar nun acto cos que eran príncipes de España como ir cambiarlle o cueiro aos meus avós; non se me caen os aneis. Non podes vivir nunha burbulla e non implicarte nas realidades que te tocan. O importante na vida é que sexas a mellor persoa que poidas, porque é a pegada que vai quedar. O material queda aquí. O sentido da vida é traballar pola xente que queres, porque iso non volve. Aprendino dos paus que me deu a vida. Aquela ‘‘presidenta de España'' hase convertido en alguén que lles cambia os cueiros aos seus avós cun sorriso na cara, moi orgullosa», concibe.
Olaya montou a súa empresa de «bixutería con alma» tras afrontar o «momento máis terrible» que cabe pensar. Do pau máis duro que lle deu a vida, a morte do seu fillo Martín, fixo ela unha peza de ebanista. Ao reincorporarse ao seu traballo por conta allea tras a baixa de maternidade, e a morte do seu pequeno de tres días, intentou facer vida normal como xornalista, pero o día a día da profesión non o puxo nada doado. Foi imposible. «Volvín ao traballo sendo unha nai que acababa de ter ao seu fillo morto en brazos», relata.
Estivo de baixa laboral case un ano e non vía o xeito de retomar a vida que tiña antes de ser nai en duelo. O Nadal antes de deixar a empresa na que traballaba fixéronlle un agasallo especial. «Eu botaba moito de menos a Martín e para distraerme regaláronme un kit para facer pulseiras. Cuns lacitos lilas e rosas fixen unha pulserita coa súa inicial, coa M. Como tiña Instagram, compartín unha imaxe e unha mensaxe mostrando a pulseira. E empezaron a choverme mensaxes de xente que quería unha pulseira igual para lembrar aos seus bebés».
PÍLULAS CONTRA A IGNORANCIA
O duelo doe, violenta, incomoda, máis se trastorna as leis da vida. É un tabú «que non nos ensinaron a xestionar emocionalmente». E afecta a unha de cada catro mulleres que non chegarán a ter ao seu bebé en brazos ou non lle verán cumprir nin un mes de vida. O duelo gestacional está pendente de maduración social. e han de revisarse esas cousas que se din a quen perde un bebé para intentar consolarlle. «Non se valora aos bebés que morren nos ventres das súas nais. E non es nai despois de nove meses de embarazo. Es nai desde o minuto un», advirte Olaya, que dá conta na rede de todas as frases que non debemos dicir, e adóitanse dicir, ante un duelo como o que viviu.
Entrar na asociación Bolboretas non Ceo, de amparo para as familias que sofren un duelo gestacional ou perinatal, e estar en contacto con outras nais a Olaya arroupouna na súa dor e fíxolle tomar conciencia de cousas. Aos hospitais, estas mulleres levan, entre outras pezas de sensibilidade, arrullos para bebés prematuros. O que atopan ás veces non é esa alegría medorenta da mamá primeriza que aprende os trazos do seu bebé, senón grolos durísimos. «Chegámonos a atopar casos de mamás que tiveron que parir no váter a bebés de catro meses por mala praxe», conta.
Coñecer desde dentro realidades como esta alentou a Olaya a facer en redes un labor divulgativo que nutre a decenas de miles de seguidores e rompe esa burbulla asfixiante que é sufrir en silencio a pena máis fonda. Á loita coas institucións súmase a batalla coas opinións desinformadas dalgunhas persoas. «Nese labor divulgativo do duelo perinatal e gestacional, somos poquitas, pero sei que estamos a deixar pegada», reconfórtase.
«O meu fillo Martín puido nacer e tivo tres días de día. Púideno rexistrar. Oficialmente, sempre vai ser o meu fillo, outras nais non poden dicir iso sequera»
O día que Martín morreu, a Olaya que vivira ata a data tamén morreu, conta. «Só te fuches fisicamente —escribiulle esta mamá ao seu pequeno—, pero os dous deixamos de latexar. Deixou de latexar a Olaya que eu coñecía ata ese momento e naceu outra persoa, a Olaya máis empática, unha Olaya con outro punto de vista, outro obxectivo e outros valores». Cálanos de emoción ao lembralo. «Eu morrinme o día que morreu o meu fillo Martín, pero renacín de xeito diferente», asegura.
«Son outra persoa desde que vin morrer ao meu fillo nos meus brazos. Nunca vou recuperar a felicidade que tiña antes de que iso ocorrese, pero aprendín a ser feliz valorando outras cousas. Dáme rabia que digan que o duelo dura seis meses, que ignorancia!. Nunca é un pasar páxina. Teño gravada unha frase da miña nai: ‘‘Só morre o que esquece”», comparte quen loitou durante anos para quedarse embarazada e poder ter aos seus fillos. E sufriu nese longo proceso varios abortos.
Olaya ten e sempre terá dous fillos. «O meu fillo Martín puido nacer e tivo tres días de día. Púideno rexistrar. Oficialmente, sempre vai ser o meu fillo, outras nais non poden dicir iso», lamenta. E cóidase de sinalar torpezas que cometemos por ignorancia moi a miúdo, como falar da «perda dun fillo»: «Pérdense unhas chaves, non un fillo. Perder ten unha parte voluntaria. Perdes as chaves porque esqueces onde as deixaches. Usamos perder como eufemismo de morrer. É imposible suavizar este feito», explica.
Dos nomes dos seus fillos, Nico e Martín, naceu a súa criatura Martinicos, que vai crecendo a pasitos. «O máis bonito deste traballo son as historias que hai detrás de cada peza que fas. Ás veces, son as letras da última carta que che deixou o teu pai ou o último debuxo que che fixo o teu fillo. Isto éncheme o corazón», revela Olaya, unha nai emprendedora de Vigo ao ceo, que agradece á medallista olímpica Ana Peleteiro que dese o paso de compartir o seu duelo gestacional, por abrir a porta da dor doutras persoas que aínda non puideron pór palabras a ese silencio.