O marido de Sonia Cámara (@mamaderizos) cumpre o seu último desexo: «Cando os nenos botan de menos á súa nai, pídenlle a Alexa que poña vídeos»

O último soño de Sonia Cámara cumpriuse. Du, o seu marido, encargouse diso, porque así llo prometeu nos seus últimos días de vida. A enfermeira e creadora de contido navarra, coñecida como @mamaderizos, faleceu fai agora xusto un ano debido a un cancro. E nos seus últimos momentos fíxolle prometerlle a @papaderizos que remataría o libro que ela empezara a escribir contando a súa incrible historia de amor, Atopeite en Bisáu. Un romance de película que hai dous anos e medio xa nos revelaron nesta revista. Completar esas páxinas removeuno, porque tivo que volver vivir os seis anos que estiveron xuntos, percorrer cada minuto, cada detalle e «aceptar que iso non vai volver a pasar». «Doe moito», di Du, que atopou nos seus fillos Joel (5) e Nora (3) a forza necesaria para levantarse polas mañás e seguir adiante. «A miña forma de vivir é dalo todo por eses nenos». 

A súa historia foi curta, pero intensa. Foron seis anos, pero coma se serían sesenta. Coñecéronse en abril do 2018 cando Sonia decidiu dar un xiro á súa vida e embarcarse nunha misión sanitaria internacional en Guinea-Bisáu. Pero o que ía ser unha experiencia profesional acabouse convertendo nunha viaxe que transformou por completo a súa vida. Chegou con parella, outro compañeiro que estaba na mesma misión, pero cando Du cruzouse no seu camiño, el traballaba no proxecto como membro local, pouco duraron. O seu foi un flechazo. Ela non podía quitarllo da cabeza, e el non tivo ningunha dúbida de que estaba ante a muller da súa vida. «Tiña parella, e iso era un obstáculo, pero os obstáculos supéranse. Desde que a vin, tiven a certeza de que era ela. Namoreime nun minuto. Empecei, incluso, a sentir celos. Estabamos nunha festa, ela estaba coa súa parella, e díxenme: ‘Aquí non podo estar'. Se Sonia está con outro, vou. Nunca sentira iso antes».

Os seus inicios foron ás agachadas, porque a oenegué para a que traballaba Sonia prohibía manter relacións coas persoas locais. Pero o amor impúxose. Víase a distancia. A tía de Du sóuboo en canto a viu entrar pola porta co resto dos seus compañeiros de traballo. A misión chegaba ao seu fin, e tiveron que decidir que facer co seu: non houbo dúbidas de que querían un futuro xuntos. Mentres Sonia facía os trámites para que lle prorrogasen a misión seis meses máis, en outubro regresou a Pamplona, e en Nadal, Du sumouse para coñecer aos seus amigos e familia, e ver que tal lle ía en España. «Unha relación entre un negro e unha branca sempre levanta sospeitas, ela tiña esa preocupación de como ía estar eu, de como me ía a integrar na súa familia ou na súa contorna. Entre nós non había ningunha dúbida, ela sabía que eu era capaz de renunciar a todo por ela, e iso dábanos moita forza para afrontar calquera cousa. Os seus pais tiñan certa inseguridade, a ver, non é que a súa filla viñese cun noivo doutro país, é que é doutro continente, doutra cultura.... É un choque. Pero sempre a respectaron e nunca dixeron nada, e todo o que recibín pola súa banda son xestos de cariño. Cando xa decidimos vivir aquí, a súa nai preparábame un táper para levar ao traballo». 

Sorpresa

Non concluíran as «vacacións» en España cando lle aprobaron a prórroga da misión. Regresaron xuntos a Bisáu en xaneiro do 2019, e unha vez alí decatáronse de que ela estaba embarazada. Custoulles procesar a noticia, e ademais, non lles quedou máis remedio que facelo en silencio. Con todo, pouco despois, a relación transcendeu e a Sonia invitárona a irse. Regresou a España embarazada de case tres meses para preparar a mudanza de Du, que chegou en xuño. Os temores sobre como as súas diferentes culturas se engranarían para criar a un fillo en común enseguida disipáronse, e en outubro veu ao mundo Joel. «Nunca dixemos: ‘Imos ter un bebé', simplemente deixamos que as cousas fluísen. Vivimos unha tolemia pura, de xeito natural e gozamos cada momento». Decidiron casar, pero a pandemia obrigou a deixar os seus plans en standby. E mentres chegou a data da ligazón, decatáronse de que ían ser pais de novo. «Vivimos moi intensamente, en tres anos tivemos dous nenos e unha voda. Hoxe en día, cando vexo a eses nenos, volvo ver a Sonia. Morría por eles. Foi unha gran nai e un grande exemplo», explica Du, que conta que Sonia decidiu abrir o blogue para envorcar toda a súa experiencia como enfermeira e nai, e os retos aos que tivo que enfrontarse por ter un fillo cunha persoa doutra raza.

Cando gozaban da súa familia de catro, e non podían estar máis felices, un cancro cruzouse no seu camiño. Durante un ano e medio, Sonia mostrou a súa loita contra esta terrible enfermidade á que se enfrontou coa mellor das súas versións. Fíxoo ata poucos días antes de falecer en xuño do 2024. A ausencia de Sonia está a ser moi difícil para os nenos, «que son máis conscientes do que podemos imaxinar». «Lémbrana en cada detalle, pasamos por un sitio ou se imos comer a un restaurante din: ‘Aquí viñemos con mamá'. Segue moi presente no noso día a día. Na casa está todo como ela o deixou. Se non necesitamos espazo, non imos mover as súas zapatillas. No meu baño está o seu albornoz ata hoxe. Joel cando bota de menos á súa nai dille a Alexa: ‘Pon un vídeo de mamá'».

O falecemento de Sonia caeu como un xerro de auga fría para os seus seguidores que só uns días antes víana bailando. «Vivimos nunha negación ata o último momento. Ademais, o último ingreso non fora dos máis fortes. Tiñamos plans para a semana seguinte. Foi todo moi rápido. As últimas 48 horas foron moi duras. Aí ela xa tomou conciencia de que non ía saír. Falamos moitísimo, deixoume un testamento de palabra. Moitas cousas para facer e cumprir. Falou cos seus pais, coas súas amigas, incluso lles dixo de facerse un selfi. Fíxome prometerlle que remataría o libro, e, sobre todo, que non quería festas tristes. Díxome: ‘Grazas, Du, estes seis anos que vivín contigo foron o mellor da miña vida. Vivín o que eu quería vivir. Vou tranquila. Fica tranquilo e orgulloso'. Estamos obrigados a ser felices, iso non quita a dor», explica Du, que engade: «Todo o que falei con ela neses momentos para min é como unha biblia». Séguese espertando todos os días pensando nela. El emigrou a España non por buscar mellores condicións de vida nin un traballo mellor, senón por vivir coa persoa que amaba e crear un proxecto xuntos, e, aínda que agora Sonia non está, ten o propósito de cumprir con todo o prometido. A Sonia quedou pendente levar aos nenos ao lugar que lle cambiou a vida, e Du espera poder cumprir pronto o desexo. «Iremos de vacacións ou o que sexa. España é a miña casa, pero non descarto nada, en Bisáu tamén está a miña casa, a miña terra e a miña xente», conta Du, que promete en breve retomar a súa actividade en redes e compartir a súa día a día con esa familia virtual que tanta forza deulle a Sonia.

---

---