A comunicadora defende que «o estilo é unha forma de intelixencia». A través de figuras crave da historia como Cleopatra, Lady Di ou Kate Moss explora no seu libro como a moda lles serviu ás mulleres para expresarse con liberdade
01 jun 2025 . Actualizado á 05:00 h.Erea Louro é unha sorte de anti-influencer. A súa carta de presentación en Instagram pode dar lugar a equívocos: fotos coidadas, looks perfectos, consellos sinxelos para vestir con graza. Con todo, esta galega —viviu na Coruña ata os 8 anos e ten raíces carnotás— afincada en Madrid aproveita as súas redes sociais para darlle unha volta á imaxe que unha porcentaxe maioritaria da poboación ten do mundo da moda. Cun discurso sólido, distancia a palabra frivolidade de cuestións vinculadas co vestir, e profunda en como o que nos pomos fala de nós máis do que imaxinamos.
Esta comunicadora experta en moda meteu todos os seus coñecementos nunha coctelera, e deu a luz a un libro que é un agasallo para ela e para todos os seus seguidores. O ensaio Iconas de estilo. De Cleopatra a Zendaya (Praza & Janés) é unha delicia para aqueles que saben que muller fixo famoso o «vestido da vinganza» ou quen inventou o heroin elegantes. Senllas mulleres aparecen en 304 páxinas que evidencian que o estilo non é máis que unha forma de intelixencia.
—Como nace o libro «Iconas de estilo. De Cleopatra a Zendaya»?
—A orixe do libro é a fascinación que sentín sempre polas mulleres que usaron a estética e a roupa como unha ferramenta para expresarse, para ter un lugar no mundo; que non viron a moda como un adorno, senón como unha linguaxe, un escudo ou unha provocación. Apetecíame facer un percorrido pola historia da moda mirando a estas mulleres, que me encantan e representan épocas moi diferentes.
—Supoño que a selección das vinte mulleres foi complicada...
—Para min era importante que fosen moi diversas entre elas, tanto polo que representaron como pola súa personalidade. Por iso aparecen raíñas, actrices, bailarinas, escritoras... Mulleres que, ademais, non sempre arrasaron polo seu estilo ou tiveron historias de vida interesantes. No libro están Audrey Hepburn e Coco Chanel, que pode ser un pouco clixé, pero tiñan que estar. Pero tamén lle dedico un espazo a mulleres que hoxe están esquecidas, pero que foron fundamentais na súa época, como Cléo de Mérode, que a principios do século XX foi unha das persoas máis famosas do mundo.
—Que nexos atopas entre mulleres como Carolyn Bessette-Kennedy, María Antonieta ou Kate Moss, en principio tan dispares entre si?
—Deime conta cando acabei de escribir o libro de que todas usan o seu estilo como arma ante a sociedade. É verdade que a todas gustáballes a moda, pero non todas quixeron ser iconas; de feito, algunhas das que aparecen son activistas e convertéronse máis tarde en iconas precisamente por ser fieis a si mesmas e por non forzar o estilo. Outra cousa que descubrín, e isto púxome bastante triste, é que practicamente todas elas teñen en común que a fama lles fixo sufrir moitísimo. Foron desprezadas como frívolas polo seu gusto pola moda, como lles ocorreu, por exemplo a Lady Di e Brigitte Bardot, das cales tamén falo no libro.
—Defendes o uso da moda como unha declaración de principios. Que celebridades, na actualidade, usan a súa forma de vestir para desafiar ao «establishment»?
—A actriz Zendaya paréceme un dos mellores exemplos. Sobre todo, porque o fai de xeito sutil reivindicando as súas raíces afroamericanas co seu peiteado. Foi a alfombras vermellas co seu pelo rizado natural e criticárona moitísimo, pero ela decidiu non encartarse ao sistema, a pesar de que lle achacan, cando aposta pola naturalidade, que non se produciu o suficiente. Nunha liña similar mencionaría a Michelle Obama, a quen tamén lle recomendaban alisarse o pelo cando era primeira dama. Para min é outra icona total, sobre todo agora, que se liberou e atrévese a levar o que lle dá a gana.
— Ata hai pouco, achegarse ao mundo da moda era case imposible. Agora, coas redes sociais ocorre o contrario: hai un exceso de información. Parece imposible non saber que a cor da tempada é o manteiga ou non ver cen fotos da gala MET. Isto paréceche positivo ou negativo?
—En liñas xerais, paréceme positivo porque o bo da internet é que democratizou moitas cousas e pon ao noso alcance coñecementos de moda que antes eran elitistas, pero si hai demasiada información, hai moitas cousas que non son verdade. O problema é que non se contextualiza, búscase o vídeo viral e acabamos frivolizando todo. A moda, como calquera outro aspecto, tamén parte dun contexto social que moitas veces pasa inadvertido. Ademais, vexo que cada vez máis celebrities forzan os seus looks, esaxéranos para que se fale delas; por iso é polo que moitas agora vaian practicamente espidas ás alfombras vermellas.
—O teu libro céntrase principalmente nas mulleres, pero que hai dos homes? Quen son para ti grandes iconas de estilo?
—Démoslle moitas voltas sobre se incluír homes ou non no libro, pero para min os vinte principais iconas de estilo da historia son mulleres. De todos os xeitos, se tivese que mencionar a un home, este sería David Bowie. Marcou tendencia e fíxoo non só en moda masculina, senón que inspirou tamén a moitísimas mulleres, o seu mito chega ata o día de hoxe. O mesmo, pero á inversa, ocorre con Madonna.
—A única española á que homenaxeas no teu libro é Eugenia de Montijo, que adoita dicirse que foi a primeira «influencer» española. Por que foi ela a elixida?
—Se che digo a verdade, creo que é a miña favorita, e ademais gústame pola en valor porque hai moito descoñecemento ao redor da súa figura. Foi a esposa de Napoleón III e foi pioneira en moitísimas cousas. Mandou construír un ascensor do seu vestidor ao seu cuarto; contratou a unha persoa para que vendese os seus looks, porque estaba prohibido que repetise modelo, isto foi moi revolucionario porque era unha especie de Vinted da época; e foi unha das primeiras que asociou a súa imaxe a un deseñador, como logo faría, por exemplo, Audrey Hepburn con Givenchy.
—O título do teu libro fai referencia a un termo tan concreto como difuso: o estilo, que é unha cousa moi difusa. Que é exactamente para ti?
—Para min o estilo ten que ver coa elegancia, por suposto, pero tamén coa personalidade, por iso todas as mulleres que repaso no libro creo que teñen ese algo, aínda que entre elas non se parezan entre si. Madonna e Carolyne Bessette foron coetáneas e non podían vestir máis diferentes. Esta última con só porse unha camiseta branca e uns vaqueiros era a máis estilosa do Nova York dos noventa, e iso é porque detrás da súa roupa había máis.
—Dis que ter estilo na actualidade é máis difícil que hai uns anos. A que refíreste?
—Si, ter estilo agora paréceme complicadísimo, porque vivimos nun mundo frenético no que as tendencias morren cada quince días, e temos interiorizado que se non as segues, non es estilosa. Estou en contra desta crenza e, de feito, creo que aos poucos empeza a reverterse esta situación. Ver xa nos grandes eventos, onde as cantantes e actrices cada vez están a usar máis looks de arquivo [pezas pertencentes a traballos antigos de deseñadores]. Paréceme que é un síntoma de que a moda, en certo xeito, atópase en caseta by, e isto é moi rechamante tendo en conta que é a época na que máis liberdade e opcións temos para vestir como queiramos.
—Adoita dicirse que as galegas son as que mellor visten de España, compártelo?
—Eu creo que, aínda que en España non temos un estilo moi definido á hora de vestir, como si o teñen as italianas ou as parisienses, aquí vestimos moi ben. Respecto ao que se di das galegas si, compártoo, e pásame moito cada vez que estou a pasear pola Coruña que me sorprende, sobre todo, os lookazos que levan as mulleres maiores de 60 anos. Encántame ver que se seguen divertindo coa moda e que se atreven con todo.