Angie L. Luna aborda en redes os tabús do divorcio cando hai nenos: «Se eu non lle facilito o aloxamento na miña casa, el dime que non vén ver ás nosas fillas»

MARÍA VIDAL

YES

Angie propúxose coparentar co seu exmarido, que sempre será o pai das súas fillas. «Non pode ser que unha separación sígase entendendo como unha ruptura que implica non volver falarche co teu ex», di

18 may 2025 . Actualizado á 05:00 h.

Angie ten o modo supervivencia activado por defecto, aínda que lle gustaría desconectalo algún día. Criar cos seus avós, que lle deron todo o que necesitou, e máis. Pero eses primeiros anos de vida marcárona para sempre. O seu pai faleceu de cancro sen que ela soubese que estaba enfermo, facía anos que deixara de falarlle. Non podía facelo despois da dor que lles provocara polo seu alcoholismo, especialmente á súa nai. Un día tivo que saír correndo de casa con ela e agardar nunha ruela a que chegase a policía. «A nosa vida dependía completamente das súas borracheiras», di Angie L. Luna (@eyesofthemoon) nO amor máis grande, o libro que acaba de publicar no que esta creadora de contido atreveuse a romper os tabús ao redor do divorcio e a coparentalidad. Confesa que o último recordo bonito que ten en familia é a celebración dos seus 15 anos. Así que en canto puido colleu un avión na República Dominicana con destino Madrid para estudar un MBA cunha bolsa. «A xente pode pensar que o momento máis feliz da miña vida foi cando me convertín en nai, pero foi subir a ese avión».

A súa vida en Madrid era divertida, quizais porque sempre «compartiu piso con galegos», que volvían cargados de «ovos, patacas e filloas». Aos poucos meses xa tomara a decisión de non regresar á República Dominicana. Despois de cinco anos de papelorio tras papelorio, cansouse e foise a Australia, de onde volveu con 9 euros na conta para instalarse en Barcelona. «Na miña familia dicían que estaba a me pasar o superbién, porque coñecera a un home, e estaba alí limpando retretes en hostais», conta Angie, que se viu obrigada de novo a empezar de cero na Cidade Condal.

Antes de coñecer ao que sería o seu marido e pai das súas fillas, viviu unha historia de amor de película. Un piloto que chegou a pedirlle a man ao seu avó. Pero a relación rompeu cando descubriu as súas conversacións con mozas descoñecidas. Ao quedarse solteira, tivo que mudarse de piso, e nas visitas dos futuros inquilinos, o amor chamou, literalmente, á súa porta. Así coñeceu a Torben, un danés que representaba o seu home ideal: europeo, alto, guapo e capaz de protexela. «Coñecino nun momento no que necesitaba moito acompañamento, moita fortaleza, deume esa imaxe masculina que non tiven co meu pai. El deume toda esa seguridade. Hoxe en día, outro galo cantaría». Pasaron polo altar, dúas veces, pero o guion deu un xiro en moi pouco tempo. «El non deixa de ser unha boa persoa, o que pasa é que non é responsable, e eu son hiperresponsable. Cando as responsabilidades chegaron á parella, á familia, á vida... Cando a vida deixa de ser unha viaxe e a maior decisión xa non é onde cear fóra, a relación deteriorouse».

O seu ex empeñouse en non aprender español, un tema que influíu «moitísimo a nivel de parella». «Facía continuamente de tradutora, tamén de nai, de axenda, encargábame da limpeza... Eran moitas responsabilidades unha amais da outra». «Un día estaba na oficina traballando —lembra— despois de deixar ás nenas en cole, el estaba na casa, e veu unha persoa para arranxar a caldeira, e eu tiven que parar de traballar, coller o teléfono e falar co técnico. Eu co idioma deime por vencida, porque se non, ía destruír. Era falta de interese, tíñame a min, e como tiñamos un círculo social bastante bilingüe, ía facilitando as cousas». Pero era unha barreira importante a nivel institucional, burocrático, incluso para ir á farmacia sen que Angie enviáselle unha foto do que tiña que comprar. «Era unha falta de iniciativa constante e sobre todo comodidade, que sumada a min hipernecesidad de control e de facer, pois obviamente había moito desequilibrio».

O EMBARAZO DE AVA

Cando quedou embarazada, as matronas advertíronlle de que estaba a sufrir unha depresión perinatal, e aínda que ela xa vía algúns sinais de que a relación non funcionaba, pensaba que eran fochancas, e confiaba en que o amor todo pódeo. Pero non foi así. Cando naceu Ava houbo un raio de esperanza, a ilusión dunha nova vida e «as hormonas» amornaron un pouco a situación. «Parecía que ía empezar a involucrarse máis coa casa e comigo». As palabras eran bonitas, non asín os feitos, que nunca chegaron. «Sentíame soa na crianza. El non foi mal pai nin moito menos, pero ser bo pai vai máis aló de se lle poño a cea ou ducho ás nenas. A miña preocupación no momento de divorciarme era quen lle ía a facer a cea ás nenas, porque el sempre me dicía que se a relación romántica remataba, iríase de España. O medo que tiña nese momento era a rutina, a loxística. Non era ‘uy, é que me deixou de amar', senón que tiña que buscar a alguén para que recollese ás nenas. Iso non é unha parella, é un pai. Botaba moito en falta esa fortaleza que tiña ao comezo, que se foi minguando a medida que as cousas se foron complicando. Se o obxectivo era reservar un resort en Maldivas, ben, pero se era atopar un piso, mudarnos, reunir toda a documentación, a crianza...».

Cando quedou embarazada de Olivia tivo as súas dúbidas, porque as cousas con Torben xa non ían ben. Di que lles faltou moita comunicación. As conversacións cada vez eran máis difíciles e a resposta aos problemas comezaba a repetirse: «Non sei que facer». Aínda por riba, Torben quedou sen traballo, e converteuse nunha pantasma sentada no sofá de casa. A mochila de Angie foise cargando demasiado. É consciente de que non é necesario ter sempre todo tan controlado, pero iso a ela dáballe a seguridade que necesitaba desde nena. «Non verlle tomar a iniciativa, aínda que fóra en pequenas cousas, facíame sentir moi insegura, e cando pensaba na miña vida dentro de dez anos, víame preocupada, non vía esa estabilidade que eu buscaba, nin o resultado de construír algo xuntos, e díxenme: ‘Non podo vivir así'. O momento no que me receitaron ansiolíticos foi moi chocante tamén, era unha representación moi tanxible de que algo estaba mal».

Torben cumpriu coa súa palabra. E tras romper con Angie foise a Dinamarca. «Non mo quería crer, chocoume moitísimo, pero á vez pensaba que se podía coparentar, e non vía nel esa falta de interese polas súas fillas. A min paréceme algo moi irracional, igual é unha cousa cultural, pero para min foi moi duro de transitar. A cuestión práctica dun xeito ou outra ten solución, o que non a ten é que ti te esteas perdendo, porque queres, algo que non volve, que é a infancia dunhas nenas. Pero é unha decisión persoal». Durante un tempo, Angie puxo da súa parte para facilitarlle a relación coas pequenas, incluso lle permite durmir na casa durante as visitas, a pesar de que acordaran que non, «porque se non, non vén», pero co tempo entendeu que é el o que ten que responsabilizarse da relación que queira ter coas pequenas. «A min gustaríame fuxir da narrativa de que os nenos sofren cando os pais se separan, a condición de que non houbese un acto difícil de perdoar, por exemplo, violencia de xénero ou vigaira. Se non pasaron cousas tan extremas, por que temos que ter unha separación conflitiva? Mamá e papá sempre serán papá e mamá. Por que ten que cambiar? Enfócome nisto, pero son consciente de que hai que pór límites tamén, porque se non, continuamos perpetuando as cousas polas que nos separamos. Se eu continúo responsabilizándome da relación de Torben coas súas fillas, sigo facendo o mesmo polo que me separei de el».

COPARENTAR

Hoxe, Torben non reside en España, e Angie aprendeu a aceptar que é o que hai. «Agora mesmo facilito a relación entre eles, pero non son a que ten que xerala, nin fomentala, nin coidala. É certo que as miñas fillas son pequenas para enviarlle unha foto ou unha mensaxe, e teño esa responsabilidade como proxenitora que as ten a cargo, pero non de aceptar calquera cousa», conta Angie, que tivo que perdoarlle que non viñese ver a Ava cando estivo ingresada, Olivia e ela durmindo ao seu lado no chan do hospital, e el en Forteventura «colgando fotos de paisaxes espectaculares». Di que el lle pediu volver en máis dunha ocasión, pero sabe que é máis do mesmo. «Agardo non chuspir para arriba, pero neste momento non podo regresar a esa situación. Teñen que cambiar moitas cousas para que puidésemos volver». Aínda que ela estea soa en Barcelona coas nenas, e teña a patria potestade e a custodia, recoñece que a maioría das decisións as toman conxuntamente. «Na nosa realidade de familia, a presenza é na medida que el queira dar como pai. No meu caso non é un 50-50, pero agora mesmo, e non quero que se malinterprete, onde el queira chegar, eu acepto. Non esixo nin busco máis. Se eu fose outro tipo de muller, agora mesmo el non vería as miñas fillas, pero quero que as vexa, quero que estea presente, que teñan esa figura paterna que eu non tiven». A Angie de hoxe non ten nada que ver coa que un día saíu da República Dominicana, pero queda esa humildade coa que foi criada e esa nena interior que anhela seguridade e ser amada, porque non pecha a porta ao amor. «Co tempo tan limitado é difícil, pero todo chega», di Angie, que empezou a contar a súa historia en redes para visibilizar e romper todos os tabús ao redor do divorcio.