Aos 12 anos deu o grande estirón e desde entón as súas medidas son de marca. Vénlle de familia, pero ela superou a todos os seus irmáns. «En clase sempre era a máis alta, moito máis que o profesor», di Irene que soña cun mundo a medida
12 may 2025 . Actualizado á 12:13 h.Oficialmente Irene Olivares é a muller máis alta de España. Mide 1,95 e desde que ten uso de razón sempre viu o mundo con outra perspectiva. Desde chiquitita saíase da media, aínda que ela di que cando cumpriu os 12 foi xusto o momento de dar o grande estirón: «Nas fotos de clase que nos faciamos como recordo do curso sempre era a máis alta, moito máis que o profesor». Aos 12, Irene xa tiña o 1,95 que mide agora, e esa altura —explica esta muller de 36 anos— vénlle tamén de familia, porque xa os seus avós eran moi altos. A súa nai mide 1,80 e os seus pai roza os 2 metros, aínda que agora —matiza— «xa minguou un poquillo».
Dos irmáns, Irene tamén é a máis alta dos catro que son: «A miña irmá mide 1,82, e os meus irmáns 1,94 e 1,92. Eu supéroos a todos». Por dar datos que sumen máis curiosidades, se collemos unha cinta métrica, as pernas de Irene chegan ao 1,36, as súas mans miden 21 centímetros e calza un 44 de pé.
«Aínda que poida parecer que hoxe en día hai moita máis variedade, a moda, en cuestión de zapatos, xa che digo por experiencia que se reduce ao branco e ao negro. Por iso creei a miña propia firma co meu nome, Irene Olivares, en busca de deportivas máis chulas que teñan unha horma máis feminina para quen teña unha boa pisada», apunta Irene, que naceu en Moguer, unha vila de Huelva, do que tivo que saír hai uns anos pola presión que sentía. Na actualidade reside en Murcia e a súa vida virou o suficiente como para que o sufrimento que padeceu de pequena háxase esfumado, aínda que ela non o esquece. «Agora fíxenme influencer e tiktoker coa intención de axudar a todos aqueles que, por calquera circunstancia, pero especialmente pola altura, estean a padecer bullying». Irene lémbrao con horror. «Cando os nenos ven algo diferente, van facer dano, e antigamente, o bullying non existía, o profesor o máximo que che dicía se te queixabas era: ‘Non lle botes contas', pero a min chuspíanme saliva, tirábanme pedras, non tiña amigas, e iso a unha nena pequena faille moito dano. Eu non tiña culpa de ser tan alta e o único que quería era que me aceptasen e sentirme querida», apunta Irene, que non pode deixar de emocionarse ao pensar naquela época. «Insultábanme, chamábanme ‘‘momia”, e iso que eu era morena e falaba polos cóbados, esa era a palabra que teño gravada», lembra.
«Teño na cabeza tamén a outro neno moi delgadiño e moi nervioso —relata— que o pobrecito do mal que o pasaba en clase dicíalle á profe que se estaba facendo pipí e ela, en lugar de entendelo, soltáballe: ‘Pois te aguantas'. E logo a criatura mexaba e aínda amais a mestra púñao no recuncho porque se fixo pis. Era un dobre rexeitamento».
«Cando fun crecendo —continúa Irene— no instituto a cousa foi a peor e o acoso chegou a ser moito máis forte. Todos me rexeitaban, non tiña amigas e acórdome de que comía o bocadillo amais do váter para que non se me visen os pés. Se saía á rúa, os rapaces pegábanme, e tampouco na casa é que o entendesen. Foi un tempo moi complicado, moi duro. Eu sei que entón non quería estar no mundo e que me dicía a min mesma: ‘Se me morro agora, quen vai ir ao meu enterro?», conta con angustia.
Por iso agora Irene está enfocada en axudar a todo aquel que se sinta rexeitado. E iso que ela segue padecendo todo tipo de problemas físicos. «É que nada está á miña medida —ri—. A min encántame a cociña, e pódome botar cinco ou seis horas cociñando, pero acabo morta, cunha dor de costas que nin te imaxinas... Coas cadeiras é máis do mesmo. Cando viaxo en avión, en tren, ou se vou ao cine, teño que porme nas escaleiras de emerxencia porque non hai xeito de acomodarme». Irene, que vive de alugueiro, soña con ter algún día a súa propia casa e colocar todo á súa medida, os estantes da cociña, os marcos das portas, porque é das que toca o teito coa man sen ningún esforzo.
«O meu NOIVO É BAIXIÑO»
E á hora de ligar, mirar por amais a todos deuche visión panorámica para elixir?, pregúntolle. E ela rise, porque sabe que xamais pasa desapercibida. Véselle de lonxe, quéirao ou non. «Agora estou enamoradísima, co baixiño que é el...!», bótase a rir. Que entendes por baixiño?, dígolle. E ela responde: «1,78». «Eu son moito máis alta que o meu noivo, pero gústolle así, a el encántalle que teña esta altura, sempre mo di, e a min gústame el. Eu non busquei que fose máis alto nin máis baixo, iso non me importou nunca, de feito, só podo imaxinarme ao seu lado, non fun a por un perfil de home determinado nin nada polo estilo. O meu noivo é o mellor que me pasou na vida, estou moi enamorá», afirma Irene, que por fin se atopou a si mesma despois de anos de traballo interior.
«Hoxe estou moi contenta, non me cambiaría por ninguén, e a altura non me preocupa en absoluto. Iso si, en España foi un problema atopar traballo no mundo da moda, porque en pasarela todas as mozas son iguais, non queren que haxa diferenzas de altura, e se te fixas ben, as modelos que desfilan todas son de 1,76 ou 1,77. Cando salguen parecen un carrusel, todas igualitas», sinala.
Na República Dominicana, con todo, Irene puido desenvolverse profesionalmente, e alí posou como modelo fotográfica para grandes firmas comerciais e fixo tamén pasarela. Incluso hai uns anos tomou a iniciativa de presentarse a un concurso e chegou a ser Miss Intercontinental España, un dos certames de beleza máis importantes do noso país.
Irene agora está centrada no seu traballo en redes, onde son múltiples os vídeos nos que lla ve destacando a súa altura, incluso lucindo taconazos porque a día de hoxe é todo confianza.
«Desde que saín do meu pobo, aos 22 anos, son outra. Alí era imposible facer unha vida normal. Puña un pé na rúa e xa oía a alguén que me dicía: ‘Es máis longa que unha meá'. Foi unha época horrorosa que me esnaquizou por completo», confesa botando a vista a un tempo que quere esquecer.
Con todo, ela ten claro que se algún día ten fillos, prepararíaos dalgún xeito para enfrontar esa xenética que se impón na súa familia. «Eu creo que o primeiro que faría sería metelos en artes marciais para que soubesen defenderse por se alguén lles intentase pegar ou facer dano», apunta sabendo que o máis probable é que a xente os sinalase.
«É certo que hoxe hai moita máis sensibilidade, pero aínda así, nunca sabes como poden estar a lle facer dano a un neno. Eu, de chiquitilla, era incapaz de responder cunha palabra. A miña nai dicíame que, se se metían comigo, pegáselles unha guantá, porque tiña corpo para iso e moito máis, pero xamais puiden defenderme dos ataques constantes e dos desprezos dos meus compañeiros de colexio», conclúe Irene que, a piques de cumprir os 37, non necesita ningunha aprobación: «Apróbome eu soa».