Javier Valero, cirurxián plástico: «Aquí vén xente a regalarse recheos de ácido hialurónico polo aniversario»

Non lle gusta o concepto de lista de espera, «porque eu opero polas mañás, polas tardes e, se é necesario, os sábados pola mañá tamén», indica o cirurxián plástico Javier Valero desde a súa clínica da Coruña. Pero o certo é que, salvo que haxa algunha urxencia derivada do estado do paciente, hai que agardar entre dous e tres meses para que sexa el quen sosteña o bisturí. Os galegos, asegura quen foi xefe do servizo de Cirurxía Plástica do Chuac entre os anos 2011 e 2021, lanzáronse á estética: «Tamén os homes, pero para eles dar a cara aínda é un tabú». 

—Tras o confinamento o voso traballo duplicouse, agora mesmo...?

—É que seguimos así, non damos abasto. Ata o de agora traballabamos na clínica como cirurxiáns a doutora Palacios e eu, pero o verán pasado contratamos a un cirurxián máis, e agora estou a piques de contratar a outro. Eu teño un problema, e é que a maior parte dos pacientes queren operarse comigo, pero a demanda de traballo é tal que a xente que non queira agardar dúas ou tres meses a que poida atendela, habitualmente opérase cun dos meus compañeiros.

—Entón si hai un bum.

—Si, claro que si, hai un bum. Hai aquí e nos Estados Unidos, e eu intentei ver por que. Uns opinan que é porque a xente aforrou durante a pandemia, pero iso non pode ser, porque ese aforro eu penso que xa se foi nesta situación de precrisis ou de crise na que estamos. Eu creo que foi máis o golpe psicolóxico que supuxo a pandemia, de dicir: «Hai que gozar un pouco da vida, porque pode pasar calquera cousa».

 Os homes non queren recoñecer que se fan certas cousas, dálles rabia

—En canto está a túa media?

—Eu, cando opero, interveño a dous pacientes ao día. Agora estou a operar entre tres e catro días á semana, que antes eran dúas. Intento non operar moitas máis horas, porque creo que canto máis tempo seguido estás, máis risco tes de cometer erros. Hai que limitarse. Unha cirurxía que acaba ás oito da tarde paréceme razoable. Todo o que vai máis aló desa hora, empezando ás 15.30 ou 16.00, paréceme que xa empeza a ser tempo de máis. Salvo que sexan cirurxías de oito horas.

—Democratizouse isto.

—Si, ocorre desde hai tempo. Hai xente de todos os estratos e de todos os niveis sociais, xa non só económicos, senón que ves persoas de todas as ideoloxías. Antes era algo reducido para un grupo de persoas adiñeiradas, e agora non é así. Como dis, está máis democratizado. Tamén influíu o feito de que houbo unha publicidade de grandes compañas, que igual non eran o ideal e acabaron crebando, pero que fixo pensar á xente que isto estaba ao alcance de todo o mundo.

—Hai pais que regalan unha operación a unha filla ou a un fillo?

—Eu non o vin. Lino moitas veces, e sei que nos Estados Unidos, sobre todo no sur, estivo de moda ao cumprir os 16 anos, creo. Pero en España é un tema moi excepcional. É posible que uns pais paguen unha operación dunha filla, pero habitualmente porque ten algún motivo importante para operarse. E normalmente non o fan porque si, nin como un simple agasallo. O que si atopamos é que veñen facerse agasallos de medicamento estético, como xente que se regala un recheo de ácido hialurónico polo aniversario, sobre todo fillas a nais, ese tipo de cousas.

—Cal foi o paciente máis mozo en pasar polas túas mans?

—Se falamos do máis mozo, eu isto non o considero unha cirurxía estética. Os nenos que teñen o que se denomina orellas de soplillo, que se operan con frecuencia aos 8 anos. Eu esa otoplastia non a considero estética, senón reparadora, porque produce uns problemas sociais moi importantes. Igual Facenda si que o considera estética, pero eu creo que non o é, senón que é algo que para os nenos pode ser moi necesario. A crueldade con eles nos colexios é tremenda. Quitando isto, eu unha vez operei a unha moza de 17 anos dunhas mamas. Ao principio, cando me dixo a idade, non pensaba operala nin de broma. Pero é que logo a vin, e tiña unha mama que era do tamaño dunha sandía e a outra dun melón. E a pobre estaba absolutamente esnaquizada psicoloxicamente, porque lle amargaban a vida. Viña cos seus pais. Dicíame que cando pasaba por diante das obras, dicíanlle barbaridades. Agardo que iso non siga pasando. Tiña moitísimo peito, brutal, era algo desmesurado para a súa idade e para a súa forma. Esa foi a cirurxía estética máis precoz que fixen.

—E o maior?

—Pois fai moi pouco me chegaron uns implantes dunha muller de 84 anos para unha retirada, porque tiña un roto. Sorprendeume, porque eran dos primeiros implantes de mama que se empezaron a pór, desde os anos 70, así que levaba case 50 anos con eles. Estaban envellecidos, pero tíñaos aí. O aumento de mama é a cirurxía número un.

—Cando con 20 anos retócanse moito a cara, bótanselles anos amais?

—Estou de acordo. Eu creo que é un problema importante. Hai algunha moza que pide demasiadas cousas, e á que hai que saber dicirlle que non. Xa non é que envelleza, senón que o resultado non é bo. Unha persoa mozo ten unha cara o suficientemente bonita para que cuns mínimos cambios, no caso de que os necesite, estea estupenda e non necesite facerse cirurxías constantemente.

—A alguén lle dixeches «para xa»?

—Si, é moi frecuente. Pero a xente cando llo dis tamén o entende, eh. Eu non sei se é que os galegos son máis serenos, pero enténdeno. Tes que saber importe e dicir: «Ata aquí chegamos».

—E cambiaches a opinión dalgún paciente sobre a súa operación?

—Si, tamén pasa moito. Aínda que a decisión é súa, a maioría déixase aconsellar. Ademais, se considero que non é razoable ou que é unha cousa ridícula, non a fago. Por exemplo, se me pides un tamaño de mama desmesurado, a miña opinión é que non debes de facelo. E logo hai pacientes que veñen a por unha elevación, pero despois ven que cun aumento é suficiente, con cicatrices máis pequenas.

—Chégante con fotos de famosos?

—Ocorre algunhas veces, sobre todo co aumento de peito. Ensínanche unha foto e dinche: «Eu quero este tamaño», ou «a miña amiga púxose 250 gramos e son moi grandes». Claro, pero é que igual é moito máis delgada que ti, ou ten o tórax moito máis estreito. E despois están os retoques fotográficos e as posturas, porque levantando os brazos todos sabemos que o peito loce moito menos caído, e que se a cara está cara atrás, vense menos engurras.

—Que está a facerse máis a xente?

—O aumento de mamas, e despois a blefaroplastia superior [pálpebras]. E esta segundo si que estivo mediada pola pandemia, porque moitísima máis xente fixouse no terzo superior da cara.

—Aumentaron as definicións abdominais e o aumento de glúteos?

—A cirurxía de definición abdominal está a facerse cada vez máis, pero non é unha cirurxía moi frecuente, porque tes que estar ben previamente. Son pacientes que teñen pequenos acúmulos de graxa e queren definir ben os seus músculos, ou o abdome feminino. En canto aos glúteos, cada vez hai menos tendencia aos implantes e máis a utilizar a graxa. Pero houbo un momento en que baixou o seu uso, polo risco a que poida producirse un embolismo de graxa. Os grandes enxertos de 3 ou 4 litros de graxa, como pode ter algunha famosa nos Estados Unidos, están contraindicados. Os moderados si, pero os desmesurados son perigosos.

—Os homes non quixeron dar a cara nesta reportaxe. É aínda un tema tabú para eles?

—O tabú é que os vexas. Poderían falarche da súa cirurxía, pero mostrar o seu rostro non. A sociedade é hipócrita, esixe e critica máis ás mulleres. Elas teñen que estar perfectas. A unha muller esíxeselle que teña catro fillos ben coidados, que sexa unha profesional, e que ademais vaia á barbería, déase masaxes, faga ximnasia e teña poucas engurras. Iso aos homes non se lles esixe, e por iso non poden ou queren recoñecer que se fixeron determinados tratamentos, porque lles dá rabia. Eles fanse rinoplastias, otoplastias, blefaroplastias... cirurxías que non se lle van a recoñecer, ou vánselles a notar pouco. A liposucción de marcado abdominal si, porque xa adoitan ser dun ambiente no que está ben visto, son pacientes que van ao ximnasio con frecuencia e están en contornas de certo culto ao corpo. Pero dar a cara nunha revista si que é un tabú aínda.

—Como de importante é a motivación que ten o paciente?

—Para min é importante, non podería dicirche que o que máis, porque sería a seguridade, pero éo. Pode haber motivos espurios, estar presionado socialmente por algo, desde a parella ata a familia... Unha persoa que se opera porque o seu marido ou a súa muller insístelle, porque se non non es guapo ou guapa, é perigoso. Porque as parellas cambian, a vida tamén, pero as decisións ten que tomalas un en por si.

---

---