Esta ferrolá é un dos rostros do bum que vive a cirurxía estética en Galicia, onde a pandemia non fixo máis que aumentar a demanda dun sector con lista de espera. Ela celebra o seu aniversario coa súa mellor versión
13 jun 2022 . Actualizado á 14:18 h.«Co famoso bótox, quedei de película. Parece que teño 20 [ri]. Estou a chancear, pero a verdade é que ninguén me bota 41 nin de broma», di Paloma Fernández Castiñeira facendo gala do seu sentido do humor. Esta ferrolá sopra as velas este 11 de xuño e loce mellor que nunca. Nariz, peito, engurras faciais e beizos son as zonas que se retocou polo momento. Como para tantísimas persoas que copan as listas de espera das clínicas estéticas galegas, para Paloma a pandemia foi o momento de lanzarse. Ata o 2020 nunca se tocou nada. A partir de aí, colleu carrerilla. «O confinamento e as medidas de prevención anticovid, axudaron a ocultar máis as intervencións. A máscara veume que non vexas para disimular a operación de nariz, leveino todo tapadito», indica.
Ese primeiro retoque estético levou directamente ao quirófano. Foi unha rinoseptumplastia, que vai máis aló dunha rinoplastia simple porque, como explica ela, «non só mellorei a estética do nariz, senón que aproveitei para corrixir a desviación que padecía, de aí ese nome. No meu caso abordáronse ambas as cousas, porque tiña certas dificultades para respirar». En realidade, Paloma levaba pensando nesta operación desde que era unha nena. Por motivos familiares non a puido levar a cabo antes —os seus pais enfermaron e faleceron no 2014, polo que as súas prioridades durante anos foron outras—, así que a deixou aparcada. Así foi ata o 26 de maio do 2020. Ese día tivo lugar por fin a intervención, que iría seguida dun pequeno retoque o 12 de novembro dese ano.
«O MEDO ERA MÍNIMO»
Aínda que sempre dá medo pasar polo bisturí, o desexo de mellorar o seu aspecto era superior a todo. «A palabra quirófano impón un pouco, pero eu tiña tantas ganas de cambiar o meu nariz que o medo era mínimo. Eu son unha persoa que me intereso polo meu benestar e polo importante que é mostrar unha imaxe coidada e elegante», sinala. Pomba non se dedica a nada relacionado coa imaxe, «o que pasa é que nacín excesivamente fachendosa», di entre risos. A pesar das dificultades, confirma que pasar por esa primeira experiencia valeu a pena. Mellorou non só a súa aparencia, sostén, senón tamén a súa autoestima e a confianza en si mesma. Quedou máis que satisfeita co resultado, e iso impulsouna a mellorar máis aspectos do seu físico.
«Despois de malas experiencias e relacións tóxicas, o meu estado civil é ingobernable»
A continuación, máis ou menos ao ano da devandita intervención de nariz, chegaron da man o segundo e o terceiro tratamento. «Corrixín os primeiros signos da idade: as odiadas engurras. Á vez, fíxenme o recheo de beizos para reparar, rexuvenecer e, sobre todo, lograr unha harmonización facial». O bótox foi o seu aliado para eses primeiros encartes do rostro, cunha serie de picadas que se dirixiron á fronte, as tempas e as patas de galo.
«Este procedemento adóitanmo facer cada dous anos, é que me gusta estar perfecta», engade. Para o recheo de beizos, explica, inxectáronlle ácido hialurónico. «Eu creo que ata pos máxicos botoume a doutora», chancea de novo. Refírese o equipo dos doutores Juan Luis Morán Montepeque e María Encina Sánchez Lagarejo. Sempre se pon nas súas mans na clínica coruñesa Decorps, que recomenda a todo o mundo.
«E para rematar, fíxenme unha mamoplastia, o 17 de decembro do 2021. Como podes ver, son dona retoques.... case como a Patiño!», di de novo entre risos Paloma, que sentía que necesitaba aumentar e remodelar os seus peitos. «Colleume no inverno, e aproveitei para operarme. Tiña hipoplasia, que é o peito máis pequeno do habitual. Pero son moi miúda, tampouco ía porme o de Yola Berrocal. Ademais, tiña unha pequena asimetría, e xa aproveitei para ambas as cousas», relata.
Que dille a xente que lla atopa agora pola rúa, con todos os retoques a punto e unha pandemia despois? «E se che digo que non me viron a cara? Aínda sigo coa máscara coma se fose obrigatoria. Pero o que si é verdade é que cando imos comer fóra ou na barbería ou na farmacia, por exemplo, que lles ensino de cando en vez para que vexan a evolución, lles rechifla», asegura. O medo é selectivo. Moitos terían máis temor a operarse de algo que a contaxiarse de covid. «Si, xusto, e eu á inversa. As ganas de cambiar podían máis que o medo ao quirófano», asegura.
VENTRE E GLÚTEOS
Por un momento, valorou someterse a unha intervención máis. Finalmente descartouna e, neste momento, non ten ningún outro retoque en mente. «Expúxenme eliminar ventre marcando a cintura, e resaltar glúteos. Pero me dixeron que a cirurxía non deixa plano o ventre por completo, que para iso hai que facer sesións de ximnasio e abdominais, e que a de glúteos só a recomendan cando unha persoa non ten practicamente nada», explica a ferrolá, que valora enormemente esta información por parte da súa clínica, «porque son sinceros e non miran só o maletín… Así que de momento non fago nada máis, a agardar a que caia o peito para levantalo, e pouco máis», chancea.
A pesar de someterse a varios retoques e operacións, Paloma advirte dos riscos que ten o deixarse levar unicamente polas imaxes e as ganas de cambiar. «Ven a Rocío Flores e alá van, aínda que logo lles pase como a Sara [Gómez, a paciente que perdeu a vida tras someterse a unha lipoescultura en Cartaxena]. Eu son partidaria de facer o que fai falta, pero facer por facer non. Trátase de reparar o problema, non de ser Miss Mundo, e sobre todo de non xogarse a vida no intento. Hai que deixar de imitar ás influencers e ser un mesmo», sinala ela, que engade: «Gustaríame deixar claro que estou a favor da cirurxía estética, pero sempre que se faga con cabeza e nunha clínica con rexistro sanitario».
Tomadas estas precaucións, é partidaria de dar un paso adiante. Paloma está encantada coas súas intervencións, do mesmo xeito que os que a queren. Aínda que non ten parella —«despois de malas experiencias e relacións tóxicas, o meu estado civil é ingobernable»— ata a súa avoa Nina, de 92 anos, con quen convive, aválaa agora, pasado o temor lóxico inicial. «Faio por verme ben e, sobre todo, porque estea contenta comigo mesma», indica. E diso trátase.
