Incapaz de someterse a unha proba de lume como a de «A última tentación», di que ten «ese punto romántico» e que lle gusta que o amor sempre saia reforzado. Aínda non recibiu a invitación á voda dos galegos Hugo e Lara, pero se a recibe, diría: Si, por suposto
07 oct 2021 . Actualizado ás 16:27 h.Tan só unhas horas antes de iniciar O debate das tentacións, en Telecinco , Sandra Barneda atende a nosa chamada. Vella orgullosa do resultado que está a dar este novo formato que atrapou ao público e que quixo rizar un pouco máis o rizo, se é posible aínda, pondo a concursantes que xa foron infieis en anteriores edicións. Sandra subiu á onda do éxito con este programa e non quere baixar.
-Vaia revolución co novo programa...
-Si, e feliz de estar dentro e de formar parte desta revolución. Creo que cando xorde un novo formato que engancha á audiencia e, sobre todo, ao público novo, pois estamos felices. Ademais, hai un equipo moi potente detrás, moi novo tamén e moi ilusionado, así que nos deixamos a pel porque A última tentación e A illa das tentacións non é un formato doado, é un formato complicado, tanto cando se grava como na edición, así que estamos felices.
-Sorprendeuche o éxito ou xa vías que ía ser un cabalo gañador ?
-Eu creo que o éxito, se cho imaxinas, poucas veces cúmprense as expectativas, todo o contrario. Entón eu non me imaxinaba ese éxito, pero bo, ben recibido é, e o que dure.
-Estás agora na crista da onda, porque o formato ha ir a máis...
-Sabes que pasa? Que o que xerou é algo moi bo, e é que a xente queira ver a televisión para rirse, para pasarllo ben e para charlar, para facer grupos de amigos por WhatsApp e comentar a xogada e o que ocorreu. Non sei, creo que estamos a ver que o mundo das relacións é moi complexo e pómonos na pel sobre que farías ti ou que pasou e que non pasou.... Ou se eu fixese o mesmo. Ao final, é un formato que provocou iso e que fixo que se conecte moitísima xente de distintas idades e xeracións.
-Algo que nos poidas adiantar desta edición.
-A última tentación, como ben sabes, é unha estrea mundial. A illa das tentacións cumpre 20 anos como formato, e adaptouse a distintos países. En moitos tivo moitísimo éxito e seguen facéndose edicións, como nos Estados Unidos, que se gravan en Hawai, en Italia ou noutros países. Pero A última tentación é un formato novo que se estrea en España e cando estabamos a gravar o participantes non sabían a que ían. Iso deunos xogo á hora de que todo o que sucedía os descolocaba. Pódoche dicir que mesmo nós mesmos nos sorprendemos de todo o que iamos descubrindo. Díxeno ao principio, nada máis aterrar das gravacións, que non nos cremos o que sucede, aínda que o escribiu o mellor guionista.
-As expectativas son moi altas...
-Si, todos os capítulos son marabillosos. Pero no 3 hai xa un punto de inflexión importante e iso xa sobe, sobe, sobe, para non parar.
-Ás veces a túa cara dio todo, pero o comentario que lle fixeches a Gonzalo sobre que non aprendera nada, creou gran balbordo nas redes.
-É moi difícil manterte neutral respectando a mochila que leva cada un deles. Eu o que intento é axudarlles mentres estou na illa. A diferenza, sobre todo, é cando entro nas vilas, que aí me vedes un pouco máis cómplice ou con confianza como para comentarlles algo. Nas fogueiras, ou durante os círculos de lume neste caso, tamén intento ser o máis ecuánime posible, pero ás veces escápalleme.
-Vímosche emocionarche na pasada edición con Hugo, o concursante de Bueu . Tocouche a fibra.
-Acórdome que Lara me dixo cando gravamos o reencontro: «É que ti es moi proamor porque se che nota na mirada». E bo, é curioso, ao final debo de ter ese punto romántico e gústame que saia reforzado o amor. Pero se algo aprendín neste programa é que calquera decisión é boa para eles, vese co tempo e vaise a ver na última tentación.
-Invitáronche á voda, vas ir?
-Invitáronme a través da televisión, pero se me chegase a invitación tería que ir, quedaría moi mal se non fóra.
-Talvez o éxito do programa é que todos nos pomos na pel dos concursantes, ti serías capaz de pasar por esa proba de lume?
-Non, non. Por iso digo que son uns valentes. Agora, se nos puxesen unha cámara a cada un de nós e logo puidésemos ver como se comportan as nosas parellas e como nos comportamos nós, que ocorrería? Esa é a miña pregunta.
-Polo que se ve, todo é perdonable. Non se se no teu caso tes algún límite polo que non pasarías.
-Eu creo que hai que atoparse na situación. A vida hame ensinado que algunhas veces dis que por aí non pasarías, e pasas. E pasas porque xa non é un límite para ti. Creo que nos imos transformando e modificando a medida que vai pasando o tempo, e iso fai que comprendamos que as parellas non teñen que ser nada fixo, senón que son moito máis flexibles do que nos contaron que é a parella.
-Ás veces nos obcecamos neses límites...
-Se o amor resiste a novidade é porque evolucionou e as parellas con el, se se mantén como algo estanco e inflexible remata rompéndose.
-Como foron as gravacións?
-Moi intensas. Foron case dous meses gravando e cun equipo de máis de cen presentas facendo 24 horas. Ao final estamos dispoñibles en calquera momento. Entón, todo o vivimos con moitísima intensidade e moitísima paixón, porque tampouco se sabe que vai ocorrer nin como vai funcionar, que é o que van facer ou deixar de facer. Ímonos informando día a día, e sempre digo que os puntos de encontro favoritos son os almorzos porque é cando coincidimos a quenda de noite co resto de quendas.
-Hai algunha parella que che roubou o corazón?
-De verdade que non che amento porque nos deron tanto que lles teño cariño a todos. Síntome un pouco como a madriña de todos eles, porque foron honestos e vivírono con esa honestidade que é de agradecer. Déronnos momentazos, e logo na última tentación púideno falar con eles e síntome agradecida de todo o que fixeron e de como creceron non só como persoas, senón televisivamente.
-Este é o programa co que máis cómoda che sentes?
-Sentinme cómoda na maioría de formatos que fixen. Pero hai veces que casas moito máis ou que a xente che ve moito máis aí. Non che digo que é o que máis cómoda me sinto, pero si é ao que agora lle teño máis cariño.
-«Un océano para chegar a ti» foi finalista do premio Planeta, agardábascho?
-Sabía que formaba parte dos dez últimos manuscritos porque che avisan e estaba como moi nerviosa. Ademais, pilloume o covid e non puiden ir á gala. Estaba soa en casa, conectada vía streaming e celebreino como digo eu, ao autor, que é en soidade, pero é algo que non vou esquecer nunca.
-Tes en mente escribir outro libro?
-Si, xa estou desde hai meses traballando nel.
-Non pairas...
-Si, mente inqueda. O que pasa é que a escritura é como o meu xeito de meditar, de conectarme comigo mesma. A televisión é de estar como moito máis para fóra. Entón, é o equilibrio perfecto.
-Como levas a fama?
-Canto menos caso fágalle mellor.
-Aféctache o que din nas redes sociais?
-Depende de como che pille o día. Pero creo que hai que acostumarse a vivir co que temos. Hai xente que di que se non existisen as redes sociais, como antes.... Non, non, non. Existen e hai que asumilo e aceptar os cambios que veñan.
