Nun ano tan atípico, a muller que revolucionou os 80 agudiza os sentidos. Pódela oír en Audible cos seus pódcast sobre o pop español. Pódela ver cada sábado na tele tras substituír a Concha Velasco e pódela gozar con «A Última Tourné», no teatro Calderón. Ela é o pasado, o presente e o futuro da cultura do noso país. Pero iso si, «non volvería xamais aos oitenta»
11 dic 2020 . Actualizado ás 10:45 h.Hai xente que ten a virtude de que o tempo nunca lles pasa factura. É o caso de Alaska . O que fixo fai corenta anos segue sendo moderno na actualidade. E os proxectos nos que se involucra agora sempre resultan atractivos. Olvido Gara (Cidade de México, 1963), lonxe de provocar amnesia, sempre che trae bos recordos. Pero para ela, só é iso, pasado e xamais volvería a el. Prefire vivir o presente e seguir ese instinto que sempre lle fixo triunfar. Así é esta muller que revolucionou os oitenta e que seguirá facendo o que lle vinga en gana.
-Quen mellor que ti para facer un pódcast sobre o pop español en Audible (plataforma de Amazon) sen data de caducidade.
-O proxecto parte de Warner e Audible, que mo presentaron. E eu tamén pensei que podía involucrarme. Non só co que fixemos, que talvez é o punto de orixe, empezando por Aviador Dro, que é o grupo fundador do selo que logo dá cabida a toda esa xente, pero tamén abríndonos un pouco aos satélites dos grupos dese selo e a xente doutra xeración que non necesariamente empezaron nos oitenta, pero que seguen tendo iso que chamamos o xene Dro e que creo que é como dis ao principio, que non ten data de caducidade. Poderiamos seguir facendo entrevistas toda a vida porque sempre haberá xente con ese espírito.
-Tróuxoche moitos recordos.
-Houbo de todo. Obviamente, con persoas como Loquillo, Jaime (Urrutia) de Gabinete ou Joaquín (Díaz) dos Bee Gees, cos que eu si convivín e vivín todos eses anos. Pero tamén é moi interesante descubrir ese tipo de aptitudes en xente da que non coñezo a súa biografía ou a súa discografía máis aló do que coñece todo o mundo. Resúltanme interesantes as dúas cousas. Primeiro, charlar con Loquillo e falar de se nos acordamos do día en que nos coñecemos e de non se que ou non se canto. Pero tamén persoas coas que en principio musicalmente non tes nada e ver que pasan polas mesmas tribulaciones e as mesmas ilusións que ti ou a xente que coñeces.
-Vigo foi moi importante na movida dos oitenta. Con que grupos da cidade tiñas máis contacto?
-Dentro das entrevistas de Xene Dro hai unha a Miguel (Costas) de Sinistro Total onde repasamos o seu disco e claro que había contacto. Pero con quen tivemos unha relación un pouco máis próxima naquela época foi con Golpes Baixos. Logo, os nosos grandes amigos e aos que quereremos sempre foron Killer Barbies, con toda as súas derivacións, con calquera dos grupos que fixeron os mozos. Ese é o noso punto de conexión.
-Volverías aos oitenta?
-Pois non. É que, ademais, que son os oitenta? Nacha Pop? A min non me gustaron nunca. Kylie Minogue? A min encantoume. É coma se disme: «Volverías aos setenta? E os setenta que son: Discmusic ou Jimmy Hendrix?». Claro. É que non, non, non. Bo e xa nin che digo a nivel vital. Ti volverías á túa adolescencia? Bo, igual tiveches unha adolescencia estupenda e encantouche. Eu non, así que eu non volvería xamais aos oitenta.
-Cal é o segredo para que as túas actuacións e a túa música de fai corenta anos sigan sendo modernas?
-Non o podo saber. Eu fíxome no que me gusta. Se cadra o que é masivo nese momento non me interesa para nada ou si. Todo o que ocorre ao teu ao redor é unha influencia, tanto para facer algo como para non facelo. Pero non teño explicación. Eu fago en cada momento o que quero facer, pero non miro máis aló.
-E coa que está a caer tamén estás en Madrid, no teatro Calderón, con «A última tourné».
-É un momento de moitas mesturas de cousas, porque está o teatro por unha banda. Xa estivemos en Vigo, A Coruña e Santiago. Pero agora estamos en Madrid. E tamén estou en Cine de Barrio e tamén farei Telepasión. Así que estou nun momento estupendo. Como en moitos sitios que me gusta estar á vez.
« Veño dunha familia de supermulleres superfuertes, que son a miña avoa e a miña nai»
-En «Cine de Barrio» tamén rompiches esquemas.
-Os que me coñecen saben que é cero rompedor, é como de caixón. Con 14 ou con 15 anos, cando estabamos cos Pegamoides, matabámonos a dicir nas entrevistas que una das nosas maiores influencias era o cine español dos 50, 60 e 70 de entón. Para min é tan obvio que nunca o pensou.
-Puxéronche trabas de moza para triunfar por ser muller ou todo o contrario?
-Nin o uno nin o outro. Xamais sentín diferenza nin cos meus compañeiros nin co mundo que me tocou vivir, nin co feito de sacar un disco ou facer un concerto. Tamén supoño que desde os 14 anos empecei a elixir moi ben ás miñas amizades. Non vou mentir nin a facerme a vítima porque sería mentira. Veño dunha familia de supermulleres superfuertes, que son a miña avoa e a miña nai, e eu creo que xa me encamiñaron para que me mesturase coas persoas desta forma.
-Nunca sentiches instinto maternal. Sentíchesche presionada por non querer ser nai?
-Non. Sentinme cuestionada por min mesma cando cheguei a unha determinada idade. Iso de «oe guapa, que é agora ou nunca». E aí é cando a resposta volve ser: «Pois nunca». Xa está.
-Levas máis de 20 anos con Mario, toda unha vida.
-21 anos. Bo, eu teño unha idade. Se tes 25 é unha vida, pero no meu caso imos dicir media vida.
-E quen leva os pantalóns?
-Pois os dous, somos moi cabezotas e aos dous gústanos mandar.