En que che equivocas ao educar ao teu fillo?

Papá e mamá, sabemos que o fas o mellor que podes, que che encantaría atopar a varita máxica que che permitise solucionar calquera conflito co teu fillo e que as túas circunstancias laborais e sociais son as que son e non podes dedicarlle todo o tempo que che gustaría. Aquí ofrecémosche as ferramentas necesarias para xestionar algúns conflitos e como evitar os erros máis comúns na crianza.

Son nenos, non adultos

É a premisa básica para non crear unhas expectativas que son incompatibles coa natureza do neno. O día a día é moi duro e está cheo de contratempos que che poden frustrar ou facer que vivas nun estado de tensión permanente, pero lembra que non podes agardar que os nenos actúen como adultos, é dicir, que sexan silenciosos, que estean tranquilos, que se acaben todo o que teñen no prato, que non queiran estar máis intre no parque, que non nos leven a contraria... «Os nenos fan cousas de nenos e por moi cansos que esteamos iso non fai que eles teñan que deixar de comportarse como o que son. Axusta as expectativas, non pedirlles cousas que se escapan da súa capacidade, axuda bastante a normalizar esas situacións», explica Alberto Soler , psicólogo especialista en psicoterapia e autor de Fillos e pais felices. Non lle afees esa conduta, afróntaa porque forma parte da súa natureza.

Non berrar, algo imposible

A quen non se lle escapou un berro. Resulta algo case imposible de evitar, pero non por iso deixa serse unha equivocación. Que se escape nun momento dado non é tan grave como o feito de que se utilice como unha estratexia educativa: «O gran erro é considerar que infundir medo ou dar un berro é unha técnica para educar», indica Soler . Mentres que a psicóloga Alejandra Dotor explica que se se nos escapa algún berro, debemos pedir perdón porque non sempre temos a verdade absoluta e tamén nos equivocamos. «Está ben que recoñezamos os erros ante eles e que reconduzamos a situación. Parar e pensa como podes facelo mellor», aclara.

Nin premios nin castigos

Tan malos son os premios como os castigos á hora de educar. No caso dos segundos, Soler afirma que pode ter efectos a curto prazo, pero «a medio e longo prazo é tremendamente prexudicial para o desenvolvemento social, emocional e das relacións entre pais e fillos. É dicir, é contraproducente». Do mesmo xeito que tamén o é premiar a conduta do neno: «Vivir un día a día no que se fan chantaxes: ‘se fas isto douche isto e se non os feixes vaiche a pasar isto malo', é un erro. Na relación cos fillos hai moitas cousas que teñen que ser porque si. Considerar como un privilexio cosas cotiás ou gratificantes como dar un paseo, ir de vacacións ou ter unha cea agradable é unha equivocación. Non son cousas que teñen que estar condicionadas a algo. Non debemos mercantilizar a educación dos nosos fillos», asegura. Alejandra Dotor, en cambio, aínda que tampouco é defensora de premiar aos fillos introduce unha variable neste caso: «Non deben ser inmediatos para que o neno valore a recompensa e deben ser uns premios máis emocionais que materiais. É dicir, por exemplo, se acordaches que todos os días ordene o cuarto. Cada vez que o fai dáslle un adhesivo e cando teñas dez ou doce é cando consegue a recompensa e faise algo que o neno queira, pero debe ser sempre consensuado. Non vale o que el propoña se ti non estás de acordo», considera.

Practica co exemplo

Lembra que ti es o principal modelo no que o teu fillo se fixa. Se ti berras, el tamén o fará. Non podes esixirlle cousas que ti non fagas e tampouco vale o tan recorrido ‘porque eu son maior'. Practica co exemplo. Elimina todas as condutas que reprochas ao teu fillo e fomenta as que queres que el faga. Pola contra, daraslle mensaxes contraditorias. «Se queres que o teu fillo sexa paciente, ten paciencia con el, se queres que sexa respectuoso, trátalle co mesmo respecto con que tratas aos adultos que che rodean», explica Tomás Magaña, bloguero da Escola Bitácoras, que ofrece cursos online a máis de 25.000 pais comprometidos coa crianza.

Non mintas

«A mentira fai máis dano que a verdade. Non lle deas máis información da necesaria, pero tampouco tes que mentir», afirma Dotor, que tamén considera que non se deben corrixir as mentiras que o neno di en idades temperás. «Forman parte da súa fantasía, do seu mundo interior, da realidade que vive», asegura esta psicóloga que tamén se mostra contraria ao afán de etiquetar as condutas. «Que é portarse ben? O teu fillo é marabilloso como é e non lle debes pór etiquetas, non o encasilles, nin o compares con outros nenos. Debes esforzarche en ver as súas capacidades e darlle o tempo que necesita para aprender ao seu ritmo», di a psicóloga.

As rabietas

As rabietas forman parte da natureza do neno, do seu inmadurez á hora de xestionar as súas emocións: Trátanse con paciencia, con amor, con respecto e con cariño. Sabendo que son tan normais como que un bebé de dous meses fágase pis nun cueiro ou que un de seis meses non fale. Castigar ou berrar a un neno que ten unha rabieta é como castigar ou berrar un neno que se fai pis amais . É que aínda non está maduro», aclara Soler , que considera que tamén é normal que o neno chame a atención dos seus pais: «Esa chamada é lexítima. Talvez non é lexítimo que pidan unha Play Station ou unha bicicleta de 300 euros, pero que pidan a atención dos seus pais, ¡que menos!», di.

Cariño incondicional

Móstralle ao neno cariño de forma incondicional. Non o vincules a unha determinada conduta. Lembra que non queres máis ao teu fillo porque se porte ben. Ámalo e xa está. E ese amor é para sempre.

---

---