Xa sabe o que é o éxito grazas ao seu personaxe en «A casa de papel», e cada noite recibe unha choiva de aplausos coa obra «O funeral». Clara Alvarado pisa forte: «Estou moi feliz, pero hai que seguir traballando, este oficio é moi inestable».
04 ago 2018 . Actualizado ás 05:00 h.Ía para enfermeira, pero a interpretación cruzouse na súa camiñou e decidiu dar un xiro radical no guion da súa vida: «Apostei polo soño de ser actriz e aquí sigo ao pé do canón». Fresca, espontánea e cunha mirada demoledora, Clara Alvarado (Navalmoral de la Mata, Cáceres, 1990) é unha das actrices novas con maior proxección do noso país grazas ao seu papel de Ariadna na casa de papel. «Participar nesta serie foi unha gran oportunidade. Oxalá sexa o inicio de moitos máis proxectos interesantes». Inmersa na xira da obra O funeral, xunto con Concha Velasco, vai por todas: «Atópome nunha etapa na que o quero facer todo: comedia, drama, intriga, época. É o momento de aprender para crecer como actriz». E confesa: «A miña pantasma é a inseguridade. Ás veces síntome pequeniña nun mundo de xigantes».
-Como estás, Clara?
- Moi feliz. Porque levo unha tempada moi boa de traballo. E neste oficio tan inestable iso é un agasallo. O 2017 foi espectacular. Tras un par de películas rodei A casa de papel, algo incrible, e agora estou inmersa na xira da obra de teatro O funeral. Ás veces, nin mo creo do contenta que estou. Por iso quero estar ao día de todo, concentrada e aprendendo moito para que sigan contando comigo para próximos proxectos.
-Falemos de «A casa de papel», a serie de moda e de éxito internacional na que interpretaches a Ariadna.
-O personaxe de Ariadna cambioume a vida. Seleccionáronme a través dun cásting ao uso. Por entón, estaba a traballar de recepcionista nun restaurante para sobrevivir, e o meu encargado axustábame o horario para que puidese acudir ás audicións. Fixen dúas probas e déronme a noticia mentres estaba no restaurante. Non esquecerei que pedín permiso para coller o teléfono, porque sabía que era algo importante. E no almacén, rodeada de latas de tomates e verdura, o meu representante díxome que me seleccionaron para o personaxe de Ariadna. Rompín a chorar da alegría. Deixei o traballo e comecei unha rodaxe alucinante de seis meses. ¡Incrible!
-Crees que esta serie che deu o empuxón definitivo que necesitaba a túa carreira?
-Iso agardo. A serie no noso país tivo éxito, pero o impacto a nivel internacional foi moito máis importante. O traballo xa está feito e gustou moito. Chegáronme a recoñecer pola rúa por Ariadna. E non podo negar que me fai ilusión. Estar aí foi unha gran oportunidade para futuros traballos. Oxalá isto sexa o inicio de moitos máis proxectos interesantes.
-Agora estás de xira coa obra de teatro «O funeral», onde compartes escenario con Concha Velasco e Antonio Resines. Que estás a aprender destes dous grandes actores?
-É un agasallo incrible traballar con estes dous actorazos. Concha nunca defrauda e está inmensa sobre o escenario. Transmíteche o esforzo, a perseveranza, a disciplina, a escoita. E Resines, aínda que non teña feito tanto teatro, está fantástico. Cada nova función que facemos é unha festa na que gozo desde o minuto uno ata que chego a casa. É un soño.
-Che pellizcas para comprobar que é real o que estás a vivir?
-Ás veces si e é precioso e moi emocionante. Nalgunha ocasión, estando na función, «saínme da obra» para mirar desde fóra, e tras pellizcarme, díxenme: «É real, estou aquí con esta fantástica obra, este elenco extraordinario, do que aprendo a diario e cun público que está aquí por e para nós».
-Xa saboreaches os meles do éxito. Iso ten que dar moito subidón. Verdade?
-É moi gratificante e moi bonito. Pero non hai que confiarse, porque o éxito, se non se alimenta, se evapora como veu. Hai que seguir traballando día a día.
-Véseche moi centrada e cos pés no chan.
-Bo, procúroo. Este oficio é marabilloso, pero tamén é moi inestable, e cando non saen proxectos pásase mal. Neste momento, podo dicir que apostei polo soño de ser actriz e aquí sigo ao pé do canón.
-Arriscáchesche e saíuche ben. Es muller de retos?
-Si. Gústanme os retos e pórme a proba. A verdade é que me sinto moi satisfeita do camiño percorrido.
-Pero…
-Bo, ás veces síntome pequeniña nun mundo de xigantes. Son un pouco insegura. Ese é a miña pantasma. O non estar á altura do que agardan os demais, o non chegar. Iso si, a miña parte forte, o meu contrapunto, reside no meu entusiasmo, na miña enerxía, con iso tiro adiante con todo e tamén en que me entrego ao máximo en todo o que fago.
-Porque que ti ías para enfermeira.
-Iso é. Eu vinme a Madrid no 2008 para estudar Enfermería, e ao final rematei compaxinando a carreira cos estudos de Arte Dramática. Pero nunca exercín. Como os principios foron difíciles, traballei un tempo de camareira nun bar de Malasaña para ter ingresos e así poder acudir aos cástings que me ían saíndo.
-E os teus pais estiveron ao teu lado desde que decidiches dedicarche á interpretación?
-Ao principio pensaban que isto da interpretación era unha aventura, víano como un xogo. Pensaban: «é novo e ten que probar». Animáronme e contei co seu apoio, pero coa condición de que acabase Enfermería, e así fixen. Co tempo, déronse conta de que isto de ser actriz ía en serio e que non era algo pasaxeiro.
-Agora presumirán de filla, non? Han ir a verte ao teatro?
-Si. Están moi contentos e séntense moi orgullosos do meu traballo. Non hai nada máis bonito que atoparme coa súa mirada ao rematar a función. Sóbrannos as palabras. Os seus sorrisos e miradas emocionadas dino todo. Débolles tanto...
-Cara a onde queres enfocar a túa carreira?
-Atópome nun momento no que o quero facer todo: comedia, drama, intriga, época. Encarnar a Clara Campoamor sería incrible, pero tamén soño con facer unha película costumista, tipo A Oliveira ou Os santos inocentes ou, por que non, unha película musical e dar renda solta á miña faceta como cantante. Agora tócame aprender, e todo o que vaia xurdindo é unha oportunidade para crecer como actriz.
-E con que directores gustaríache traballar?
-¡Uf! Tantos. Gústanme moito Isabel Coixet e Carla Simón, pero tamén Medem, Raúl Arévalo e Bayona.
-Que películas marcaron a túa infancia?
-Eu crecín con Disney e recoñezo que me encanta. Xa máis maior, engancheime ás películas musicais como Mamma Miña, Os miserables e Moulin Rouge, onde me entusiasma a interpretación de Nicole Kidman.
-Xa é tempo de vacacións. Verán de descanso ou de traballo?
-De descanso. Tras facer o último birlo da obra tócame frear. Teño unha viaxe preciosa cos meus pais aos Pireneos que me apetece moito e logo ao pobo, a estar coa miña avoa e estar un pouco en plan introspectivo, comigo mesma, que tamén é necesario.
-Que tres trazos defínenche?
-Espontánea, alegre e romántica. Bo, e tamén impulsiva.
-Cara a onde dirixes os teus pasos?
-Cara a onde sexa feliz e séntame plena como muller e como actriz.
-Cal é o último capricho que che deches?
-Comprarme as películas de Bichos , Coco e Monstros. Son fan de Pixar.