Joaquín Prat: «Se lle amentes ao espectador cálanche á primeira»

Alexandra Maza, S. F

YES

cedida

Fillo do xornalista que marcou unha época, man dereita de Ana Rosa, risueño, atrevido, sen pelos na lingua e agora, pai exemplar. Así é o presentador de «O programa do verán». Crees que o sabes xa todo sobre el? Imos comprobalo

28 jul 2018 . Actualizado ás 05:00 h.

Joaquín Prat (Dinamarca, 1975) leva máis de 15 veráns sen vacacións, aínda que di que non lle importa mentres siga tendo traballo. O presentador colaborou este verán en E agora a mundial e actualmente está centrado en dirixir O programa do verán, substituíndo á mítica Ana Rosa. Nunca di que non e sempre está disposto a presentar o que lle boten. Asegurounos que lle gustaría ter un latexa show con Christian Gálvez e que vivir en Galicia é un luxo.

-Pola traxectoria do teu pai e agora tamén da túa irmá, crees que o xornalismo o levas no sangue?

-Creo que herdas o amor polas cousas. O gusto polo trato coa xente, a exposición de cara ao público, as gratitudes que che dá esta profesión. Hoxe no supermercado dime un señor: ¡Oe, moi ben o que lle preguntaches á de Esquerra Republicana, que gusto! Ese feedback que che dá o público é alucinante.

-Por que empezaches a estudar Económicas se non era a túa paixón?

-Non o entendo nin eu, metinme a Económicas sendo un desastre cos números. E supoño que o fixen porque o meu pai me dixo que non perdese o tempo co xornalismo, que me dedicase a algo serio, e eu ao final fíxenlle caso. Díxome que podía estudar calquera carreira, e que se logo quería, xa me podería dedicar a isto. ¡E menos mal que cambiei!

-Sei que es moi fan da radio, Por que che gusta tanto?

-A radio é a mellor escola que pode ter un xornalista, é frescura máxima, é inmediatez, é paixón... Para min significa conectar co oínte como en ningún outro medio. Sábeme a infancia.

-E a que sabe a infancia?

-Sabe ás primeiras veces que acompañaba ao meu pai ao traballo, ao son do ascensor enrejado do 32 de Gran Vía, que xa non existe, aos estudos cheos de fume, xa que por aquel entón se podía fumar e o meu pai era un fumador compulsivo, ás cintas magnetofónicas que utilizabamos, ao técnico, que era o teu gran cómplice cando entrabas no acuario, á señora á que o meu pai lle compraba o cupón do día xusto antes de entrar a traballar, ao cheiro da cafetería onde se ía tomar un croissant á prancha... sabe a todo o que vía cando era pequeno.

-Como che cambiou a vida ser pai?

-É o mellor que fixen na miña vida con moita diferenza. Aínda que o teño agora mesmo aporreando aquí ao lado unha pelota con dous paus, é o que me deu a miña razón de ser.

-Aínda que sexa a túa xefa, es moi amigo de Ana Rosa. Que aprendiches dela?

-Respecto, cariño, admiración e xenerosidade sempre co traballo dos compañeiros. É un exemplo de que se pode mandar moito sen dicir unha palabra máis alta que a outra.

-E cando se vai e déixache á fronte, adoita desconectar ou segue pendente para ver como vai todo?

-Desconecta, desconecta, excepto algún día que che manda algunha mensaxe cariñosa para dicirche que o fixeches ben ou que che viu moi guapo.

-Cal crees que é a túa esencia para gañarche aos espectadores do programa?

-A naturalidade e non mentirlle ao espectador, debes ser tal e como es, cos teus defectos e as túas virtudes. O importante é rirse dun mesmo. Se lle amentes ao espectador cálanche ao primeiro de vez. Saber recoñecer os teus erros é fundamental no xornalismo.

-E dos teus amigos en televisión. Con quen che gustaría ter un programa?

-Encantaríame facer algo con Christian Gálvez ou con Jesús Vázquez, conecto con eles de marabilla e somos moi amigos. Faría con eles un concurso de humor ou un show nocturno un pouco canalla. Aínda que teño que dicirche que o listón está moi alto ao ter traballado con Ana Rosa.

-Presentaches «realities» de maiores e de nenos. Con cal quedas?

-quedo cos nenos, é unha marabilla poder traballar con eles, lémbrache que ás veces é importante volver á túa infancia, e sentir a inocencia que tiñamos cando eramos uns nenos, axúdache a ver as cousas doutro xeito.

-Sabemos que che gusta moito o teu traballo, pero se che ofrecesen ser ministro cambiarías de profesión?

-¡Nin por todo o ouro do mundo e menos despois do que lle pasou a Max! Vivino con moita tristeza, non me metería en política nunca xamais.

-Que é o que máis che gusta de traballar nun magacín?

-Que tocas absolutamente todos os paus da actualidade. Confío plenamente en todos os temas que deciden tratar e parécenme moi interesantes.

-Seguro que hai temas que che dan máis preguiza, pero que noticias de verán son as que prefires dar?

-Pois me pon contento cando non son desgrazas, cando son noticias positivas. Poder dar a historia do mergullador español que rescataba aos nenos en Tailandia é algo incrible, é un exemplo de que a realidade ás veces supera á ficción. Gústame a actualidade política, falar de Cataluña... a todo lle acabo atopando un punto de atractivo.

-Estiveches presentando un programa do Mundial de fútbol. En que se parecen a prensa do corazón e a deportiva?

-En todo, non sabería con cal quedar, creo que as dúas desatan as paixóns máis baixas do ser humano.

-Levas unha chea de anos sen vacacións de verán. Que é o peor de traballar nestas datas?

-A calor é o peor sen ningunha dúbida, traballar nestas datas é un pouco duro, lévoo bastante mal.

-E o mellor?

-O mellor é que non hai tráfico en Madrid para circular, vaise súper a gusto. E outra das cousas boas é que estou rodeado dos meus compañeiros, que son un equipazo.

-Cal é o teu grupo de música favorito?

-Antes de entrar a traballar chan escoitar a Love of Lesbian, e tamén fun a ver a Pearl Jam no Mad Cool, foi un concerto espectacular.

-Lin que a túa nai tiña unha casa en Galicia. Adoitas vir moito por aquí?

-A época na que a miña nai vivía en Cambados iamos dúas ou tres veces ao ano, agora xa non teño esa sorte porque a miña nai se trasladou a Barcelona, aínda que ela segue indo a miúdo.

-Que é o que máis che gusta de Galicia?

-Hai poucos sitios como Galicia, onde a xente sexa tan amable, tan entrañable, onde se coma e bébase mellor. Cear cos meus amigos é o que máis me gusta, estar rodeado da familia e a xente que queres ao redor dunha boa mesa é un planazo. En Galicia sentábame nunha mesa á hora para comer e non me volvía a levantar ata que se acababa a cea, iso é un luxo.