A artista canguesa Rosa Neutro abre un taller en Moaña, onde traballa na súa obra, expón e contribúe a crear tecido creativo nunha localidade na que escasean espazos para a produción
15 feb 2020 . Actualizado ás 11:42 h.Antes de ser artista, ou mellor devandito de exercer como tal, Rosa Neutro (Cangas, 1980) xa tiña elixido o nome de guerra co que quería batallar no sector. «Elixino sen pensar, intuitivamente, pero paréceme que acertei. A pesar de que non son para nada neutra, senón de extremos, ou branco ou negro, e o rosa asóciase a feminino, non ao neutro, gústame o paradoxo. O nome ás veces non che define, pero si o xogo sobre o que proxectas e a contradición interésame», conclúe. Por desgraza tardou bastante tempo en usalo, o que lle levou ir saltando dun traballo a outro ata poder dedicarse ao que sempre sentira que levaba dentro e que tiña que envorcar cara a fóra. Agora, por fin, pode facelo e está feliz. «Botando a vista atrás, aos meus 40 anos doume conta de que ata fai catro, o único traballo directamente relacionado coa arte a nivel profesional é o que tiven en Lab-In Gallery», reflexiona. Ata ese período como coordinadora do centro de produción vigués, a creadora foi combinando empregos «alimenticios, algúns bastante precarios, de camareira e do que saía, mesmo cando fixen a carreira de Belas Artes, que a empecei xa tarde, con 27 anos, pero nunca deixei a arte aparcada», explica.
Este ano, ademais de non estacionar a máquina, decidiu que se ía dedicar só a iso, como creadora, como profesora dando clases e talleres (o luns empezou un en Cangas) e como organizadora de exposicións no espazo taller que ten en Moaña: «E xa só pensar en arte, algo que ata agora non puido ser», matiza.
Foron unha serie de circunstancias, non todas felices, as que a removeron por dentro e confluíron nese obxectivo longamente postergado. «Ser artista non é só ser creativo para desenvolver a túa obra, senón para adaptarse aos escollos que van a aparecendo. A miña non é puramente autobiográfica, pero é certo que o que me vai pasando na vida marca determinados pasos, por exemplo cando tiven á miña filla fai seis anos, que neno eu soa, o que me levou a abordar proxectos dun xeito máis residencial, de estudo, con colaxes e fotomontaxes a escala máis pequena», conta.
Espazo Neutro, que así chama ao seu taller que tamén é sala de exposicións, non é un lugar ao uso. É unha vivenda, unha aparencia de fogar que non adaptou para que pareza unha fría galería ou un estudo, senón que o deixou así, como un espazo natural de convivencia, pero só para un uso artístico á súa medida. Así, colga as súas obras polos cuartos, que é o que fai a xente nas súas casas.
Espazo Neutro naceu no escaparate da librería na que traballou durante anos. «Logo situeino noutro traballo e agora aquí, sempre está onde eu estou», conclúe. Actualmente, ademais de seguir coa súa obra de base fotográfica, está facendo unha serie con mobles recolleitos da rúa, inspirados en pezas súas. A Rosa Neutro tamén lle interesa a idea de xerar un tecido artístico en Moaña do que carece. Por iso en xuño estreará exposición coa artista coruñesa María Rodríguez (A Flaira), e en setembro, o froito dunha residencia Susana Blasco, que levará a Vigo en Espazo Cubo.
Un díptico das súas «Divas»
Rosa Neutro elixe entre as súas obras, como favorita, unha peza de opostos, na liña estética da súa serie Divas do cine negro, traballada sobre unha imaxe de Richard Avedon, unha etérea con dente de león sobre o rostro de Audrey Hepburn e outra cuxa parte pétrea fai referencia á maternidade «como peso que se arrastra cando somos nais e queremos seguir sendo creadoras, unha metáfora sobre como se nos complica a vida e o difícil que é facer ambas as cousas», explica.
Aínda que a súa especialidade en Belas Artes foi a escultura e antes estudou Deseño Gráfico en Ourense, sempre tivo como base a fotografía. Logo desenvolveu disciplinas como a pintura ou a instalación ou agora traballos en volume, «pero non me considero fotógrafa, é parte do proceso, que tomo e transformo noutra cousa». A autora confésase incapaz de dedicarse a unha soa cousa, encántalle a xestión cultural e lembra con cariño o seu paso pola sala que tivo en Pontevedra, Piso Dous. Non se prodiga en exposicións fóra da súa contorna, pero a próxima será en maio, no Centro Cultural Marcos Valcárcel de Ourense. Para visitar o seu taller de Quintela (Moaña), mellor contactala antes en redes.