Erea Rodríguez e Cintia Lomba, socias en Skeirrum: «Nunha empresa pequena o máis difícil é darte a coñecer»

Erea Rodríguez, química, e Cintia Lomba, clarinetista, as dúas de 29 anos e da Guarda, crearon hai xa tres anos Skeirrum, unha cooperativa de traballo asociado que ofrece escape rooms personalizadas dirixidas a empresas, entidades e particulares. Contan que se coñeceron no instituto e despois, Erea estudou Química na Universidade de Vigo, acabou a carreira cun Erasmus en Portugal, descubriu a química farmacéutica, cursou un máster de I+D en fármacos en Santiago e empezou o doutoramento, pero viu que non era o seu camiño. Cintia estudou Música en Zaragoza, fixo un máster en Anveres e outro de Profesorado na Coruña e formouse como lutier, sempre ligada ao clarinete. As dúas compartían o interese polo mundo do emprendemento e acabaron realizando un curso que lles inxectou a motivación que necesitaban para converter a súa idea de «escape rooms para amigos, como afección», nunha saída laboral. Na entrevista alternan as respostas, que comparten ao cento por cento. 

—Cando empezaron?

—No 2022. Durante o primeiro ano e medio compaxinabámolo con outros traballos das nosas ramas, e a partir de aí xa só nos dedicamos a Skeirrum. Quixemos darlle unha oportunidade porque nos empezaba a ocupar moito tempo e sentiamos que, se estabamos con outra cousa, o tempo que lle dedicabamos non era suficiente.

—Que ofrece Skeirrum?

—Facemos escape rooms personalizadas en dúas ramas: unha dirixida a entidades e empresas, co contido que nos pidan; e outra a particulares, máis enfocada ao turismo e a cultura (visitar unha cidade e coñecer a súa cultura ou o seu patrimonio, sempre a través do xogo).

 —Como funcionan?

—Nosas escape rooms son ao aire libre ou en espazos grandes e funcionan por xeolocalización, sen necesidade de instalar nada físico nos sitios onde as temos activas. Pódese xogar calquera día e a calquera hora. Funciona cunha aplicación web que non necesita descargar nada e permite instalar [escape rooms] en calquera parte de España ou do mundo sen ter que ir nós alí, fisicamente.

 —Sempre baixo o concepto xogo.

—A intención é que funcione coma se fose unha audioguía gamificada, como un free circuíto [visita guiada] onde vas visitando os puntos emblemáticos da localización onde se fai a actividade, resolvendo probas e retos, coma se fose unha aventura, unha misión. O único que che fai falta para xogar é un teléfono móbil con internet e batería. Basta con entrar na web [skeirrum.com], decidir o sitio no que queres xogar e comprar os códigos. 

—Que custo ten?

—As experiencias de cidades que xa están deseñadas, entre 12 e 15 euros por persoa, e hai algunha gratuíta porque está subvencionada por algunha entidade (unha deputación provincial, un concello ou a Xunta).

—No caso de particulares, a quen vai dirixido?

—Hai dous perfís. A xente que vai de vacacións a unha cidade ou é de preto e quere visitala e pasarllo ben mentres aprende (vai moi ben para facelo en familia, con nenos, que tardan máis en aburrirse). E xente que nos contrata para celebracións de aniversarios, despedidas de solteiro ou vodas, e facémoslles unha escape room personalizada, coas súas anécdotas, as súas fotos... Isto require unha conversación previa coa persoa que organiza.

—E no caso de empresas?

—Tamén facemos actividades personalizadas, para xornadas de team building [construción de equipos]. Por exemplo, unha actividade de Nadal para 300 persoas coa temática que decidan. Imaxina que queren presentar os resultados económicos do exercicio ou un novo produto que van empezar a comercializar. No canto de facelo cunha charla, todos metidos no mesmo sitio, dámoslle unha volta da raia e facemos un proxecto que se axuste ás necesidades da empresa e resulte divertido. Ou simplemente porque decide que os seus empregados, que teletrabajan en distintos puntos de España, xúntense para coñecer Segovia. 

—Sempre en sitios abertos?

—Tamén en lugares pechados, como un museo, e no canto de moverte por puntos no mapa, tes que buscar códigos QR. Pódese adaptar a calquera lugar, sen límite.

—Canto dura?

—O tempo nunca se remata. Sempre avanza. Gana o que consegue completar a experiencia en menos tempo, pero se pides pistas ou fallas a resposta engádese tempo adicional ao teu tempo real.

—Operan, sobre todo, en Galicia.

—Temos circuítos xa deseñados na Coruña, Vigo, Santiago, Pontevedra, Ourense e Santander, e imos incorporando pobos (en concellos cos que traballamos para algunha actividade específica e quedamos de acordo con eles para poder reutilizar o deseño). Somos da Guarda e traballamos aquí para toda Galicia (presencialmente imos onde nos digan); e para o resto de España depende, podémolo orzar ou facelo a distancia, non temos limitacións.

—Cales foron as maiores dificultades que atoparon para emprender?

—Agora, a máis grande que estamos a atopar (e intentando liquidar) é darnos a coñecer, que che coñeza a xente para que te elixa. É un dos principais problemas das pequenas empresas (as grandes teñen presuposto para facer campañas). O boca a boca funciona moi ben, se dás un bo servizo. Á xente gústalle e vemos que repite, pero é moi difícil chegar. Ese é o noso maior reto empresarial, gañar visibilidade. Nos inicios, ao ser moi novatas en temas empresariais, equivocámonos moitas veces e aprendemos, tes que aprender rápido porque hai gastos e costa arrincar. Fomos crecendo e agora o que queremos é mellorar cousas, tamén a nosa calidade de vida.

—Recibiron axudas públicas?

—Puidemos acceder a varias como cooperativa de traballo asociado e tivemos a sorte de que nos concedesen o programa Emega [fomento do emprendemento feminino, da Xunta]. Iso permitiunos arrincar de forma máis folgada, porque estabamos a estudar, tiñamos 25 anos e nin un euro na conta. O ecosistema está a mellorar e hai axudas boas para poder emprender, económicas e de formación, que tamén é moi necesaria. Agora estamos en ViaGalicia, unha acelerador da Zona Franca de Vigo, e estanos axudando tanto en diñeiro como en formación. Nós partimos dunha formación (química e música) na que ninguén che expón como opción emprender, algo que agora xa se fai máis nas universidades.

O dinamismo da procura do tesouro e os enigmas dunha «escape room» 

As promotoras de Skeirrum definen a súa proposta como «un todo en un»: «o dinamismo das procuras do tesouro onda a lóxica e os enigmas de escápeas room». No seu caso, trátase dunha actividade que se desenvolve ao aire libre, con xogadores por parellas ou grupos dispostos a «resolver todos os enigmas, enigmas e probas que se atopan ao longo do circuíto». As probas, ocultas en distintos puntos, serven ademais para «contar unha historia deseñada de xeito exclusivo para cada actividade e que permite aos participantes fomentar unha serie de competencias transversais». Trátase de «aprender e divertirse», todo á vez. Deste xeito, diferéncianse da definición clásica de escape room, ou xogo de escape, como unha actividade lúdica en grupo que consiste en lograr escapar dunha sala chea de enigmas, pistas e quebracabezas, nun tempo determinado. Erea e Cintia forman un equipo «preparado para todo», segundo a súa propia definición. «Apaixónanos o que facemos e entusiásmannos os retos», subliñan. Skeirrum creou, onda outras dúas empresas (de comunicación, mercadotecnia e redes sociais), Xogal, un proxecto impulsado por grupo de desenvolvemento local do norte das provincias da Coruña e Lugo, que consiste en dez experiencias noutras tantas vilas, similar ao que xa fixeran co GDR de Baixo Miño.

---

---

---