A central cadete redondelana do Val Miñor xoga con mozos en Liga Gallega e destaca coa selección española feminina sub-15
03 dic 2025 . Actualizado á 05:00 h.Quen coñeceu a Zaira Martínez (Redondela, 2011) e seguido a súa evolución auguran que chegará lonxe. A futbolista do Val Miñor, internacional sub-15 coa selección española, ten moitos pasos por diante que dar, pero tamén un camiño percorrido dificilmente máis prometedor. De entrada, é un caso único, porque sendo cadete, optou por seguir competindo con nenos e non hai un só equipo rival da súa liga onde haxa outra moza; ao longo do tempo, xa desde hai anos, ter a unha nena enfronte foi excepcional. E insisten os seus adestradores, se estaba aí, é porque daba e dá o nivel.
Constátao o seu pai, José Antonio Martínez, que o é tamén de Naiara, a porteira dAs Celtas cuxos pasos no mundo do fútbol seguiu Zaira ao querer empezar nese deporte. «Chegou do Choco ao Val Miñor sendo benxamín e insistinlles no club que o que quería era que xogase. Que se non daba o nivel no A, que fóra no B, pero que non estivese de recheo», lembra. E así foi, chegando a ser capitá e lucir o sempre ansiado dorsal 10. «Eu sabía que o facía ben, pero o ollo dun pai non é o dun adestrador», asume desde o respecto a esa figura.
Entre eses técnicos que a adestraron está o coordinador do Val Miñor, Javier Lago, que destaca o seu «potencial non só técnico, senón tamén físico, enorme». Fíxase en que leva tempo sobresaíndo a nivel autonómico entre as mozas e agora tamén o fai tamén no ámbito estatal. «É unha futbolista top que ten todas as papeletas para chegar a vivir do fútbol. É traballadora e disciplinada á hora de adestrar e competir, e moi competitiva; por iso está aí, se non non estaría», observa. E lembra que nunca tivo unha nena no seu propio equipo porque os organizan en función do nivel deportivo, con independencia do sexo, e ela sempre estivo nas primeiras categorías, pero foi a única.
Durante dous anos tívoa ás súas ordes Álex Cabral, que describe á Zaira alevín: «Era moi lista, rápida ao corte, anticipábase á xogada e con balón, tiña moitísima calidade, non se puña nerviosa, tiña moi boa saída de balón e rompendo liñas de pase cando había que facelo», detalla. Xogando de central, a posición na que se segue desempeñando, tiña status de titular porque llo gañaba a base de intelixencia e traballo. «Adestraba moi ben», conta.
O seu actual técnico é Diego Couso, que tamén a coñecía de antes polos anos que leva no club. «É unha moza humilde, traballadora, que escoita,e iso fai que mellore no día a día», algo que suma ás súas cualidades futbolísticas. «É unha gañadora de duelos, fisicamente forte, tecnicamente boa, con moita personalidade», profunda. Este ano está a xogar pouco, explica, «porque vai coa selección española e a galega e apenas adestra, pero vai ter os seus minutos. E cos mellores da súa categoría, non nunha máis baixa, o cal ten moito mérito. Está aí por algo», subliña.
A día de hoxe, o nivel acádalle para seguir competindo con mozos, pero todos coinciden en que a diferenza física vaise notando e o paso ao fútbol feminino está cada vez máis preto. «Dicía que este era o último ano e agora xa fala de que igual un máis», conta o seu proxenitor, que deixa a decisión nas súas mans. Os técnicos recalcan que leva moitos anos co mesmo grupo, que non só está totalmente integrada, senón que son os seus amigos, por iso é polo que atrase ese momento.
«Cada ano, sofres un pouco máis, vai ao choque e tes medo. A súa nai prefire non vela. Ás veces, nos outros equipos, xa hai nenos que cumpren 16 o próximo ano e que miden 1,80». Pero ela nunca se engurrou: «No campo non parece a mesma nena, saca o seu carácter, é máis ruda. Ten que ser así, porque se non, non gañas un duelo», sinala José Antonio Martínez. Tamén para lidar con algún que outro comentario desafortunado: «Óense cousas como ‘vete forte, que é unha nena' ou ‘non lle marquedes a esa nena, que leva o pantalón moi curto''», lamenta á vez que celebra que cada vez son menos e que era máis frecuente hai anos, coa maior das súas fillas.
«Destaca moitísimo na selección española sub-15»
Zaira sumou varias experiencias coa selección española feminina sub-15, para a cal lle beneficia seguir xogando con mozos. «Destaca moitísimo. Nos partidos que vin, foi a que máis me gustou, e non é por vela con ollos de ser o seu adestrador», di Álex Cabral. Coincide Diego Couso. «Non só é que estea na selección, é que o xogou todo, fixo un gol…. Xogar con mozos permite ter un nivel competitivo máis alto, é unha cuestión lóxica». Das súas compañeiras internacionais, todas xogan en equipos femininos e a ela, xogar «non só con mozos, senón cos mellores», dálle un plus.
Nin a familia nin o club negan que Zaira espertou interese doutros equipos, pero ela permanece onde decidiu, que é cos seus compañeiros de sempre, no Val Miñor. «Houbo quen preguntou, pero é moi pronto, non é algo que vaia suceder mañá», di o seu proxenitor, partidario de que siga crecendo coa súa xente. Couso insiste na súa visión de que «vai chegar» se segue como ata o de agora e non ten lesións graves. «Penseino desde o principio e sígoo pensando. É moi meticulosa e metódica, aplícase no fútbol igual que nos estudos», onde confirma tamén Martínez que é «moi boa».
Lago é da mesma idea de que, se a sorte está do seu lado, chegará alto. «Ten condicións e talento para iso. Oxalá o consiga», apunta. O seu actual técnico tamén está convencido de que o futuro é seu sempre que siga «con esa humildade que ten, que é o máis importante, con esas ganas e escoitando a quen a quere e quérea axudar. Así, seguramente chegue todo o máis alto».
Unha relación de dez coa súa irmá Naiara
Zaira é a irmá menor -tres anos- da gardameta dAs Celtas Naiara. ««A relación entre elas non é de dez, senón de doce. Se unha non xoga, sofre a outra, quizais demasiado», se sincera Martínez pai. A paixón polo fútbol é común a ambas as e incluso puideron gozar de compartir viaxe coas súas respectivas seleccións galegas. A pequena seguiu os pasos da maior no seu día querendo incorporarse ao Val Miñor, onde a cérbera xogaba cos actuais futbolistas do Barcelona Dro Fernández e Pedro Villar.
Agora, As Celtas poderían ser unha opción de futuro para Zaira, que forma parte de «unha familia celtista xa desde antes de que Naiara xogase alí». De entrada xa lle transmitiron que contan con ela para xogar algún torneo se así o decide, pero, como sempre, a protagonista terá a última palabra. «Sería o ideal que estivesen no mesmo sitio, gozando do fútbol preto de casa, pero non sei o que vai pasar, será o que ela queira», di. Para a familia, o primordial é que sigan formándose: Naiara estuda INEF e Zaira quere cursar Medicina mentres segue brillando como futbolista.