«A xogada que se pintou non resultou, o primeiro tiro saíu fatal, pero caeume o rebote e tirei con confianza e entrou»
14 oct 2025 . Actualizado á 05:00 h.«A xogada que se pintou na táboa non saíu; subo para poder triangular, iso tampouco se dá e acáboma xogando. Cando tirei, pensei: ‘Que tiro fixen?'. Porque o tirei fatal, pero de súpeto, cáeme o rebote na man, tiro con confianza e tiven a sorte de que entrou. Foi unha satisfacción enorme». Así lembra Diana Cabrera (Arxentina, 1993) a canastra de dous puntos que anotou ante o Zamora e deulle o triunfo ao Celta na liga Challenge de baloncesto (79-78). É a primeira vez nas competicións FEB que asinou a canastra definitiva para remontar.
Foi a resolución a un partido que tiveron virtualmente gañado cunha vantaxe de 15 puntos e que se lle complicou ata estar un punto por baixo no marcador ben entrado o último minuto. «O partido foi duro, custounos moito, tivemos momentos bos e malos. En ataque, fallamos algúns tiros e estanos pasando que ás veces nos desacomodamos atrás. Temos que pór máis enerxía en defensa», lembra a pivote.
De familia deportista e nai baloncestista e profesora de Educación Física como ela, Diana comezou no seu deporte na Arxentina aos cinco anos. «Gustoume, fun crecendo e seguín». Tanto, que acabou sendo internacional absoluta coa albiceleste. Esta ano foron cuartas na AmeriCup (caeron ante Canadá na última xogada) e en marzo agárdalle unha fiestra FIBA en Turquía.
No 2018 chegou ao baloncesto FEB. Seis destes case oito anos pasounos no Ardoi navarro e na pasada tempada defendeu as cores do Ao-Qazeres estremeño. Foi alí onde recibiu a chamada do Celta. Cabrera tiña varias ofertas o pasado verán, pero elixiu a celeste. «Falei con Cris, gustoume moito a idea que tiña que equipo, como se ía a adestrar e como era o club e remateime decantando por vir», di a arxentina, cuxa unha referencia do club era o ambiente de Navia nos partidos como visitante. «Sabía que tiña unha afección bo, que a cancha se enchía sempre e que había moito calor da afección, algo que xa comprobei».
A pivote, que mide 1,86, defínese como unha xogadora «competitiva, á que lle gusta ir os rebotes e defender». «En ataque son unha xogadora de rol pero me gusta ter balóns, ser referente e ter opcións. Trato de achegar a miña mellor versión». Diana encaixou a perfección nun baloncesto que considera «moito máis táctico, aínda que tamén se corre moito, pero con lóxica. En Arxentina é só correr e chocar».
Por outra banda, Cabrera eloxia o nivel do persoal do Celta e aprecia moita marxe de mellora. «Gústame moito. É mozo, pero tamén ningunhas tamén somos experimentadas. Creo que estamos a traballar moitísimo e desde que comezamos ata hoxe melloramos moito, pero quédanos moito que mellorar e como di Cris: ‘Imos picando pedra'», indica sen perder o norte do obxectivo «que claramente é o ascenso», sen renunciar á praza de ascenso directo pese ao nivel exhibido polo Azulmarino. «Xa veremos como estamos en febreiro, esta liga é irregular e as posicións van cambiando».
Con ganas de fincarse na península cando os seus días de baloncesto toquen ao seu fin, saca tempo do deporte para cursar un ciclo superior de FP de Imaxe para o Diagnóstico de Medicina Nuclear. Entre canastra e canastra.