Carla Simón deixa ver na súa nova película unha cidade que ten mil caras, boas e malas
28 ago 2025 . Actualizado á 11:23 h.Romaría, a nova película coa que Carla Simón pecha a súa triloxía familiar explorando a historia de amor dos seus pais biolóxicos, tamén é un paseo por aquel Vigo dos 80 e por unha cidade que brilla nos seus contrastes, nas súas praias, nas súas Cíes, nos seus arredores e, sobre todo, no seu mar, que é un narrador máis na película. Na maior parte do filme, que o público poderá ver nas salas a partir do 5 de setembro, o océano Atlántico acariña aos protagonistas e acompáñaos nunha historia de amor que se constrúe da poquitos, que descubrimos a través de palabras cruzadas no medio dunhas vacacións de verán. O romance dos pais de Marina (Llúcia Garcia) vaise debuxando xunto a un Vigo, que a protagonista coñece xunto ao espectador.
A cidade brilla en case todo o primeiro tramo de Romaría. Descóbrese desde o seu porto. Marina chega nun barco que calquera vigués vai recoñecer. Ao pór os pés no pantalán o primeiro estudio da rodaxe vólvese infinito. «Vigo é incrible. Ten localizacións de moitos tipos. Cada día parecía que estabamos a rodar nun sitio distinto», destacou Carla Simón mentres lle lembraba ao público que vivirían a película como unha viaxe por Vigo.
E si, Romaría saca as mil caras que esconde a cidade. Do porto pasa a un rexistro civil, escuro, frío, dos anos 80, pero, ao saír, a protagonista mergúllase no mar. A ría de Vigo namóraa desde un veleiro, o Zorba, un antigo barco de Greenpeace que Ignacio Bastos arranxou e estreou na rodaxe da película hai un ano. Case todos as súas travesías coinciden nun mesmo lugar: as illas Cíes. Son un dos refuxios da historia de amor da película. Unha parte do diario da nai da protagonista e da de Carla Simón falaba delas. O arquipélago brilla na película, nun lugar de sol, cálido, un refuxio do amor.
Desde o barco Marina tamén busca o edificio no que viviron os seus pais. Era un alto, a pé de mar e desde o que se domina toda a ría. «Vivían en Toralla», repite varia veces a protagonista. O edificio da illa no xigante da película. A súa imaxe desde o mar é amable, pero conforme avanza a trama intimida. É unha cicatriz na paisaxe de Vigo e na memoria de Marina. Un lugar no que nunca puido coincidir cos seus pais, unha ausencia, un lugar que debeu ser común. Hai unha imaxe en Romaría, un plano contrapicado (desde abaixo) ao edificio de Toralla que o converte nun navío á deriva, nun xigante que naufraga e atemoriza. Unha xeración que buscaba liberdade e atopou a droga.
O mar pícase. Tormenta. Adeus ao sol e ao verán. Marina mergúllase naquel lado escuro do Vigo dos anos 80. Soa Sinistro Total. «E bailarei sobre a túa tumba. E bailarei sobre a túa tumba». Heroína. Unha zona vella escura. Sida, baile e morte. Hai unha coreografía en Romaría que se entende desde a música, que sente desde as sabanas que as nais sacaban das camas dos seus fillos. Aquelas coas que, tamén, as nais da asociación Érguete levantáronse para sinalar aos narcotraficantes.
O consumo e o tráfico de drogas está moi presente en Romaría, os pais de Carla morreron de sida, pero se debuxa como un mar de fondo, unha ameaza que non se ve. A película é luminosa, é unha filla descubrindo a historia de amor dos seus pais, volvendo a unha época que só coñeceu nun relato nesgado e nun diario gastado. Romaría doe, pero é unha desas feridas que pican cando pasa o tempo. As que curan aos poucos e, tamén, das que se aprende, as que non se deben esquecer. A película fainos volver, como aos personaxes, a un tempo que nunca deixo de ser presente, a un problema que aínda está aí, ameazante, como aquel contrapicado baixo o edificio de Toralla.
Na película de Carla Simón hai, tamén, unha viaxe aberta pola cidade e os recordos. Acompáñase a Marina, mentres se mergulla nun mar de recordos propios. Vigo é un protagonista máis, unha cidade que, como tantas outras, enténdese desde as memorias compartidas das súas xentes. Romaría tamén se mergulla nunha casa familiar no alto de Nigrán e nunha estrada infinita que discorre pola Serra dá Groba, o fogar dos garranos, uns dos poucos cabalos salvaxes que quedan no mundo. Animais que crecen aprendendo a ser xardineiros dunha natureza que, como a Marina e á xeración dos 80, queren vivir en liberdade.