A xornalista viguesa Guada Guerra debuta na novela con «As cousas que nos pasan», un retrato xeracional a través das vidas de cinco amigas que ambientou na súa cidade de nacemento
03 abr 2025 . Actualizado á 01:05 h.Guada Guerra (Vigo, 1991) non está acostumada dar entrevistas. Como é xornalista, o seu é facelas, e aínda se vira como buscando a outra persoa cando alguén menciona á escritora. Pero tamén é ela, aínda que só sexa desde fai un par de meses e cústelle disociarse do seu eu anterior, o da todo terreo especializada en cultura e deportes que tamén ten un podcast, colabora cunha discográfica e métese en mil leas laborais.
As cousas que nos pasan é o título da primeira novela desta autora que chegou á literatura case por ósmosis. A precariedade da profesión levouna, como a moitos, a manexarse con destreza en diversos ámbitos da comunicación. Un deles é o que a conecta co sector editorial desde as relacións cos medios. E así xurdiu a proposta que non puido rexeitar. Como explica, «escribir unha novela é algo que tiña en mente porque eu sempre escribira, tiña relatos e un libro era un reto maior, pero como imos sempre correndo, ía pospondo eternamente», recoñece. Ata que un día Gonzalo Albert, que é o director literario de Plaza y Janés, de Suma Editorial e Roca chamouna para falar doutra autora. Pero antes de colgar díxolle que levaba tempo pensando que lle gustaba moito como escribía «‘e sobre todo como les e as capas que lle sacas ás novelas, podíaseche dar ben lanzarte cunha'», lembra.
A conversación seguía sobre outros temas, pero Guada quedou cravada nesa proposta. A resposta inmediata foi un si rotundo a unha oportunidade única. «Desde dentro ves moitas veces o que costa e o complicado que é publicar, así que nin mo pensei aínda que eu tiña a cabeza na organización da carreira Vigo Contra o Cancro que se fai en Coia desde o 2013», recoñece. Pasada a proba, viaxou a Madrid para entrevistarse con el, anotando en pleno voo no móbil un esbozo dos temas que quería tratar na súa novela. Díxolle que adiante da man do editor Alberto Marcos e aínda con cara da súa incredulidade, disto está a pasar de verdade?, asinou un contrato cuns prazos de entrega que xa a puxo en garda.
Foi en outubro do 2023. «Aí empezou o reto de verdade, o da autónoma con varios traballos que ten de todo menos rutina», describe como humor. Esa repentina prioridade levou a converterse nunha refuxiada literaria buscando concentración nun hostal ou na casa dos seus avós ou dos seus tíos. Sen máis método sobre como escribir un libro que o «tira pa'lante», o que tiña moi claro era de que quería falar: «Sabía que quería que fose unha novela xeracional, sabía que quería tocar desde a precariedade da miña xeración á saúde emocional pasando pola maternidade nesta idade, quería retratar a amizade, os roles de grupo dentro dunha amizade, o que supón hoxe en día ter un traballo ou outro, o problema da vivenda, as vodas, ser nai... tiña unha chea de temas e para construír unha historia con tantos temas necesitaba moitos personaxes, non pode ser que todo isto páselle a unha persoa soa», reflexionaba.
Así naceron Sofía, Irene, Julia, Belén e Claudia: «Desenvolvín un esquema para empezar e destas 5 amigas, os personaxes principais, fixen unha completa ficha de cada unha, desde o que lles gusta comer ata o seu número de pés, pasando por onde estudaron a que dedícanse os seus pais. Chegueinas a coñecer moito e pasoume iso que eu escoitara antes a outros escritores sobre os personaxes que cobran vida. Deume moita impresión porque convivín con elas eses meses e non me inventaba diálogos, escoitaba falar», afirma. Desa cuadrilla na trintena e unha historia que se desenvolve en Vigo, Guada Guerra sente que ten un pouco de todas elas, que é o mesmo que as súas amigas reais cóntanlle tras ler o libro «e iso é en grao sumo bonito que me está pasando», asegura sobre unha obra pola que desfilan perfís quizais típicos pero reais, desde a que coida á que bota rifas e fálase como falan entre si, aínda que sexa mal: «Dulcificar a amizade tampouco me interesaba porque a novela fala da amizade como rede e a importancia que ten, de como nós consideramos aos amigos, moitas veces, familia elixida».
Unha estrea que comparte con dúas excompañeras
Tan perdida andaba coa súa primeira novela que o título saíu cando unha amiga preguntoulle cal era o tema que trataba. «Das cousas que nos pasan», díxolle, e ao final quedou na portada. A súa avoa, ao rematala, deixouna pampa co seu comentario, toda unha reflexión xeracional: «Canto o sento, nós tiñamos menos cousas, pero eramos máis felices!». Guada é unha millennial que comparte debut coas súas compañeiras de colexio, coas que seguramente quedaba no farol de Príncipe para ir de tarde á disco: Cynthia Menéndez, que acaba de publicar «Son coma glaciares os barcos de aceiro», e Ronsel Gómez, que fixo o propio con todo é verdade porque ninguén mira.