«As que temos metástasis non creemos que o cancro sexa tan rosa»

Se eli_inamos as e_é da Carreira da _ujer, o cancro de _a_a resulta difícil de entender. O mesmo ocorre cando non se fala de metástasis de cancro de mama. Este ano a marea rosa ponse en movemento para sumar apoio ao deporte feminino e, sobre todo, para sumar dorsais con #laMquefalta. Aproximadamente, o 30 % das mulleres diagnosticadas en estadios precoces da enfermidade sufrirán algunha recaída con metástasis ao longo da súa vida. É o que lle pasou, trece anos despois, a Pilar Diz Xusto (Tomiño, 1967) e hoxe veu desde Vigo para visibilizar esa eme implacable na décima edición da Carreira da Muller na Coruña.

—Todos temos un motivo polo que correr. Cal é o seu?

—Quero reivindicar que o cancro de mama non é tan rosa como o pintan. As que temos metástasis non creemos que sexa tan rosa, porque existe o cancro de mama metastásico.

—Esa é #laMquefalta?

—Si. A día de hoxe, é unha enfermidade descoñecida para o 90 % da poboación. E hai mulleres que están a morrer diso.

—É unha doenza incurable?

—A día de hoxe, é unha enfermidade crónica. Eu mesma crin que o cancro de mama era de cor rosa, porque o tiven fai catorce anos. Supostamente, curoume, pero non. E como eu, moitísimas outras mulleres.

—Cóntenos o seu caso.

—No ano 2009 operáronme dun cancro de mama con bo prognóstico, un vulto no peito sen ganglios afectados. Fixéronme a mastectomía con reconstrución, quimioterapia e un tratamento hormonal de pastillas durante cinco anos. Ao cabo de dez anos, fun dada de alta en oncoloxía.

—Estaba xa curada.

—Si, pero o ano pasado empecei a atoparme mal, inchada. Fun a urxencias e dicíanme que era tripa vaga. Ata que me viu o xinecólogo e mandoume facer un tac urxente. Descubriron que tiña metástasis hepática e no peritoneo.

—Caéuselle a alma ao chan.

—Imaxínese. Cando me din que teño un tumor no fígado de tres centímetros máis carcinomatosis peritoneal con metástasis... Foi terrible.

—Púxose no peor?

—Pensaba que me ía morrer aos dous meses. Os oncólogos tranquilizáronme ao explicarme que había tratamentos, pero foi terrible. Cando che crees curada e, de súpeto, dinche metástasis con cancro de mama... O meu fora trece anos atrás e con bo prognóstico. Nin os oncólogos críanllo.

—Como é a súa vida agora?

—Estou a tratamento desde entón. Eu, o que viva, sempre estarei con tratamento. Ao parecer hai moitos e, se un falla, danche outro. O meu é hormonal e cun inhibidor de ciclinas, un bloqueador das células. De momento, parece que me está indo ben e a ver.

—Que piden?

—Que se fale diso, que haxa máis investigación e que os tratamentos non se demoren tanto no tempo. Igual que crearon unha vacina para o covid en só tres meses, para isto non hai solución?

—É unha necesidade perentoria.

—A nosa vida depende dos tratamentos. Desde que sae un novo en países como Alemaña ou Francia, por exemplo, poden pasar máis de cen días ata que o aproban aquí en España.

#laMquefalta: É a campaña da Asociación Española de Cancro de Mama Metastásico, co apoio da Alianza Daiichi Sankyo | AstraZeneca, para dar visibilidade a esta enfermidade. Só tres de cada dez españois afirma saber con seguridade que é o cancro de mama metastásico, a pesar de que o cancro de mama é unha das patoloxías máis diagnosticadas entre as mulleres en España.

«Con este cancro aprendes a vivir cada tres meses, que é cando nos fan o tac»

A Asociación Española de Cancro de Mama Metastásico (ACMM) puxo en marcha, xunto á Alianza Daiichi Sankyo | AstraZeneca, a campaña #laMquefalta, un movemento que busca visibilizar esta patoloxía crónica, que non ten cura, e que xera un gran impacto para as pacientes. Entre o 5 % e o 6 % dos tumores de mama detectados anualmente presentan metástasis.

—Como se convive con esta enfermidade?

—Co tratamento que sigo teño bastante calidade de vida. Non ten efectos secundarios graves. Algo de cansazo, dor de ósos e, iso si, baixada de defensas. Cada mes teño que facer analíticas e teño cólicos de cando en vez.

—Que diferenzas hai coa anterior etapa?

—Agora sei que non me vou curar. O primeiro cancro foi un shock moi forte, pero sempre tiven a esperanza de curarme. Foi un ano malo con tratamentos agresivos, pero íame curar. Agora non teño esa esperanza.

—Séntese máis invisible?

—¡¡Muchííísimo máis!! Do cancro de mama fálase moito e con máis naturalidade, pero deste non. Ás veces, sentímonos como apestadas, porque xa non nos imos a curar e como que non interesa que falemos disto.

—Así se senten?

—Si. O cancro de mama é moi bonito e moi rosa e moi curable. E nós dicimos que non. Non é tan bonito nin tan rosa nin tan curable. Isto cámbiache a vida.

—Aprendes a valoralo todo?

—A gozar das pequenas cosas pero, sobre todo, aprendes a vivir cada tres meses. Eu vivo pendente de o tac que me fan cada tres meses. De ese tac depende o meu futuro. A miña vida é vivir cada tres meses agora mesmo.

---

---

---