Antón de Vicente: «Era un segredo a voces que non me renovaban e non o souben polo Coruxo»

Os días no Coruxo do seu capitán, Antón de Vicente, tocaron ao seu fin o pasado mes de maio. El sabíao cando disputou ese último partido e o club tamén, pero, a día de hoxe, a entidade verde non llo comunicou. Un final moi distinto ao desexado, pero que non embaza os seus dez anos —en tres etapas— no conxunto de Ou Vao.

O futbolista vigués conta que el era o primeiro que tiña decidido desde facía meses que non seguiría no club, pero lamenta que ninguén lle chamou para comunicarlle que non lle ían a ofrecer a renovación. «Dixéronmo compañeiros de equipo e incluso adestradores doutros equipos. Era un segredo a voces, pero non o souben polo club», lamenta. Admite que había «un desgaste», pero tamén que «sempre agardas ter esa reunión co presidente e que se faga oficial», algo que, di, «por desgraza non se produciu».

Á pregunta de por que cre que ocorreu isto, sinala que é unha persoa á que lle gusta «dicir as cousas á cara» e que houbo «ningunhas tiranteces» con Gustavo Falqué. «A relación foise deteriorando e xa facía tempo que había unha distancia. Sufrín moito a nivel mental esta tempada», revela. Lembra que leva varias campañas sendo o xogador con máis minutos do equipo, á parte do portador do brazalete de capitán. «Son dez anos no club, e podes ter mellor ou peor rendemento, pero creo que sobra dicir que fun importante para o club e a nivel persoal e institucional, sempre intentei representar ao Coruxo o mellor posible, con todo o respecto do mundo», subliña.

Confesa estar aínda «emocionalmente bastante tocado», porque lle veñen á cabeza moitos recordos e «doe que non haxa unha despedida por parte do club». «Non pido que me fagan nada, pero gustáseme despedirme. Tampouco sorprende, porque houbo outros capitáns e xogadores importantes antes que xa saíron pola porta de atrás», constata.

Fai un par de anos, aínda que decidiu quedarse, De Vicente xa barallara, por vontade propia, cambiar de aires. «Foi antes deses contratempos. Sentía que tanto o equipo como eu estabamos estancados, que había marxe de crecemento e que o club tiña que dar pasos», comenta. Nese momento, si se reuniu co presidente e estiveron en sintonía. «Chegamos ao mesmo punto pero, a día de hoxe, as diferenzas son insalvables», valora.

Deste tempo, queda cos compañeiros, moitos deles, amigos, sinala, e coa aprendizaxe. Está agradecido a todos e cada un dos técnicos que tivo (menciona a lista completa) e a sensación xeral é «magnífica». «Non puiden vivilo de xeito máis profundo, na súa máxima expresión, como todo o que fago, ao 100%».

Futuro

Antón de Vicente afronta «con ilusión» o que vinga. «Quero seguir na mesma categoría ou intentar crecer. Con 33 anos, vai custar ir a unha categoría superior, pero na mesma, creo que teño posibilidades», afirma. Ten claro que quere que sexa en Galicia ou preto da comunidade, pois ten un fillo de oito meses do que non se quere afastar. Está convencido de que «tras unha situación mental límites» a nova etapa «fóra da zona de confort» será positiva.

---

---

---