A novo punta do Dépor marca en honra aos seus pais; el, falecido hai tres anos, púxolle o alcume polo dianteiro búlgaro, a quen coñeceu no seu bar
29 nov 2025 . Actualizado á 22:33 h.Hai tres anos que todos os goles de Stoichkov van ao ceo (e nese tempo subiron un bo puñao). Chéganlle ao seu pai, Juan, a quen debe o alcume (de neno chegou a pensar que se chamaba así) e a vocación. Onte recibiu outro máis. Saíu de Albacete, que non é un lugar calquera na carreira do xogador. Alí empezou a callar a súa relación con Antonio Hidalgo e, como as unións de conto, foi posta a proba nada máis comezar. O técnico, que se estreaba co Sabadell no fútbol profesional, acolleu a un atacante sen sitio no Mallorca, que xa o prestara con éxito (16 goles) ao Alcorcón. Recibiuno ao final do mercado, así que ata a quinta xornada non puido empregalo de titular. Foi, de aí esta historia, no Carlos Belmonte. Colocouno en punta e mantívoo máis dunha hora. Cando o substituíu por Gorka Guruzeta (o do Athletic), o marcador rexistraba xa o 3-0 final.
O equipo, que acabou descendendo, non sufriría outra derrota tan avultada aquel curso; nin o míster nin o futbolista atoparían nas súas carreiras un adversario que se lles resistise como os manchegos. Ningún triunfo en seis citas para Hidalgo; un en once para o dianteiro andaluz, que en todas esas ocasións non chegou a marcar.
Para crebar o refacho, foi necesario volver xuntalos e polos ao servizo do Deportivo, azoute do Queixo Mecánico desde que le birló o ascenso en Riazor. Na previa do retorno ao Belmonte, un virus diezmó ao cadro de persoal coruñés e redondeou o asunto, deixando tocado ao máximo anotador.
Sen Zakaria Eddahchouri a man, o adestrador apostou primeiro por Samuele Mulattieri, pero a falta de gol do italiano levou ata o plan C. Stoichkov, que asinou para competir en segunda liña, atopou a vía ao once nunha praza circunstancial. «En Sabadell utiliceino nas tres posicións da mediapunta. Se fose necesario en punta, xogou aí, aínda sabendo que non é a súa posición ideal», detallou Fidalgo cando o Granada lle prestou ao seu antigo pupilo. Animado pola actuación fronte ao Ceuta, no Belmonte colocouno onde a outra vez. E á segundo saíulle moito mellor.
Como falso 9, participou o xusto: deu 21 pases (o que menos entre os titulares), meteuse en catro duelos (venceu a metade) e xutou nunha ocasión. Marcou.
Culminou, sereno, a transición perfecta: David Mella a Mario Soriano e este filtra por dentro, colocando ante Diego Mariño ao dono do 22. A crónica do 2020 rexistra que perdeu dous man a man fronte a Tomeu Nadal. Co Deportivo, venceu. Primeiro dedicoullo a Lola (a súa nai) e logo levantou os dedos, apuntando ao dono do bar onde unha vez entrou o outro Stoichkov a converter un apelido búlgaro en alcume andaluz. Aí lévalo, Juan.