Antonio Hidalgo volveu adaptar a fórmula ao rival desde o inicio e interveu ata esgotar os cambios no 67, sen que o cadro de persoal lograse dixerir tanta axitación
19 oct 2025 . Actualizado á 23:27 h.«Ponte en estrés e parece que están a suceder máis cousas das que realmente suceden». Antonio Hidalgo referíase ao Racing de Santander e o seu goteo constante de finalizacións desde calquera lugar, pero ben vale a análise para resumir o estado de axitación permanente no que vive o Deportivo. Dos dous encontros calcando protagonistas cos que abriu a tempada, á revolución diaria en función do rival. Se o xornal do técnico fluctúa en función da toma de decisións, ninguén na categoría merece máis unha subida salarial.
Valga de exemplo O Sardinero, onde os coruñeses acudiron con dúas novidades nos nomes e outra, moi profunda, na formulación, respecto o ofrecido na Rosaleda. Giacomo Quagliata e David Mella ían alterar todo o sistema desde fóra. O italiano foi carrilero en ataque e terceiro central no repregamento. O de Teo ocupou a banda dereita, permitindo a Miguel Loureiro ancorarse no eixo da zaga. En fase ofensiva, era José Gragera quen se incrustaba entre o cercedense e Dani Barcia para mover a bóla. A alteración defensa-ataque repercutía ademais en Luismi Cruz: por dentro con balón, pegado ao cal sen el.
A idea funcionou ata que o Dépor logrou marcar. A partir de aí, someteuse a un peche, asumindo, como despois explicaría Loureiro, que os locais merodearían a área de Germán Parreño. O acantonamiento non só envalentonó aos cántabros; tamén obrigou aos visitantes para percorrer demasiados metros para contraatacar. Sufrir entraba no plan; o 1-1, non.
O intermedio deixou o primeiro cambio. Un punta por punta que podería responder ás mellores condicións de Samuele Mulattieri para a condución, pero non redundou en ningún beneficio: a achega do italiano foi tan pobre como a de Zakaria Eddachouri. Ás súas costas, seguían sendo escasas as intervencións de Mario Soriano e Yeremay.
Antes da hora de encontro (e do 2-1) si houbo unha substitución con impacto no sistema. Foise Gragera e entrou Lucas Noubi, o que en teoría debía achegar a Soriano á medular. Idea que parecía reforzarse seis minutos despois (xa marcara Jeremy) co ingreso de Stoichkov e Sergio Escudero, pero diluíuse enseguida tras a última substitución: o madrileño deixou o seu sitio a Rubén López no 67. Cinco cambios, e media hora por diante (desconto incluído) sen máis opcións de revolución.
A liña de tres pasou a ser Noubi - Loureiro - Escudero, aínda que o belga se empeñou en activar a banda dereita, obrigando a Vilares a cubrirlle as costas varias veces. Sen forzas para o ida e volta, especialmente na esquerda, o Dépor estreitou, cedendo terreo nos seus costados. Tivo oportunidades (ata tres) para empatar, pero máis por dinámica e talento individual que por elaboración.
Na prolongación acabou por romperse Escudero e foi Rubén quen tivo que quedarse a pechar. Unha reforma completa que non pasou a proba de estrés.