O que non se viu da celebración do Deportivo no céspede de Riazor: «Imos, que xa tocaba!»
TORRE DE MARATHÓN
Co asubío final, equipo e afeccionados gozaron do soño de saír do pozo da Primeira RFEF e volver ao fútbol profesional. Os branquiazuis conseguían o seu obxectivo a tres xornadas do final do campionato e gozábano cos 31.000 que estiveron en Riazor e outros tantos que lles seguiron desde unha pantalla xigante na rúa
13 may 2024 . Actualizado á 17:28 h.Berros, abrazos, bailes e incluso bágoas. O Deportivo da Coruña e a súa afección vivían este domingo unha noite inesquecible. Unha que di o propio Mauro Silva que é tan importante como un título.
Co asubío final no minuto 97 do encontro definitivo ante en Barcelona B chegou a éxtase, con permiso da celebración do 1-0 de Lucas Pérez. E é que a inchada que nunca se rende levaba catro anos agardando a saír do pozo da Primeira RFEF.
A bancada estalou coa volta a Segunda División, pero o que se viviu no céspede non foi menos emocionante. Os xogadores branquiazuis xuntáronse rápido no círculo central abrazándose constantemente. Mención á parte merece o longo abrazo no que se fundiron Imanol Idiakez e Lucas Pérez. O adestrador do Dépor e o capitán chegaran ao club -un en xaneiro do 2023 e outro no verán- cun obxectivo que non era nada doado. Outro abrazo dos máis emocionantes, o de Lucas Pérez e un canteirán fundamental, David Mella, que facía o que podía bailando coas chanclas e as medias que vestía despois de retirarse lesionado.
No medio dunha das moitas piñas de xogadores no céspede do estadio de Riazor e moitos cánticos, as bágoas dun porteiro. Germán Parreño foise emocionando cada vez máis ao compartir saltos e máis saltos cos seus compañeiros. Outro que non puido controlar a emoción foi Diego Vilares, que subido en brazos de Jaime berraba a pleno pulmón: «Imos, que xa tocaba!!!»
Tras ese momento na medular, tocaba a volta ao campo dos campións, aínda que iso ser o de menos. O importante era o billete directo de volta ao fútbol profesional co ingrediente fundamental: poder celebralo na casa.
A volta ao campo
Ao chegar ao fondo de marathón, todos xuntos nun grupo liderado por Lucas Pérez, chegou o momento doutro home comprometido coas cores, Pablo Martínez, que ata se cortaba a coleta hai uns meses polo obxectivo do ascenso. O defensa branquiazul achegábase ao fondo, apoiaba os brazos nos valos publicitarios e celebraba o éxito coa inchada e un particular baile baixo as notas dun dos temas clásicos da megafonía do recinto coruñés, Stamp on the ground.
José Ángel Jurado tampouco quedaba atrás en pasos de baile cando facían a primeira parte da volta de honra. Fronte á granda de Preferencia, movía os brazos como un muíño mentres subían os decibeis ao ritmo de Sarà perché ti amo.
Baixo estas notas, o persoal chegou ao fondo de Pavillón e alí o delirio. David Mella non paraba de bicar obxectivos e de posar para a cámara deportiva coa que gravaba o momento Pablo Martínez; Barbeiro lanzando á bancada a camiseta escura de adestramento e Paris Adot mostrando os seus mellores pasos de baile. Yeremay non quedaba atrás, pero o gran momento do 10 de Dépor foi o forte lanzamento co que mandou un balón todo o máis alto da bancada.
Coa chegada a Tribuna, máis espectáculo co «Que bote Riazor!» e un Imanol Idiakez saudando á afección e repetindo o seu tan vasco «Aúpa Dépor» mentres buscaba atentamente á súa familia na bancada.
Un pouco máis adiante, Barbeiro e Hugo Rama eran os encargados de abrir as botellas xigantes de Estrella Galicia e, de paso, regar aos seus compañeiros, míster incluído. O que non agardaba e intentaba parar cun «vale, vale» o míster foi o manteo co que o persoal lle sorprendeu.
Despois de todo isto, tocou posar coa camiseta conmemorativa do ascenso e tamén a foto baixo o marco co que a liga Hypermotion dálle a benvida aos deportivistas. Hai que ir cambiando xa de capítulo, aínda que queden dúas xornadas. Unha instantánea de persoal e corpo técnico que non foi sinxela de organizar ante o dispersos que estaban os futbolistas.
Idiakez, Lucas, Pablo Martínez ou Vilares foron só ningúns dos que tomaron o micro para dirixirse aos 31.000 de Riazor (de alí non se movía ninguén pasada máis dunha hora), para rematar entre fogos artificiais, máis bailes e baixar ás familias ao céspede. Nos momentos previos, os futbolistas tiveron que buscar aos seus pola Tribuna Inferior onde era complicado atopar a ninguén. Mella preguntábase no alto se a súa familia podería baixar ao céspede, mentres Salva Sevilla buscaba e buscaba.
O adestrador do Dépor si lles atopou pronto e con eles fíxose a foto perfecta, a que pon o broche ao obxectivo co que chegou á cidade. No céspede, riseiro e coa súa familia gozou dun longo berro que non podería ser outro que «Forza Dépor!».
Cando todo parecía rematado e tocaba pasarse á festa na «fan zone» (outras 30.000 almas seguían alí) instalada no exterior do estadio, chegaba a canallada final. Como é tradición nos éxitos, os xogadores interromperon a rolda de prensa do míster para festexar tamén ante os medios presentes na sala de prensa.
Un equipo, máis piña que nunca, e unha afección que nunca lles deixou. Unha emoción coa que Riazor soñaba desde hai catro anos.