Ser do Deportivo non é tan difícil, aínda que desde fóra custe entendelo. O fútbol, convertido nun negocio multimillonario, emociónanos pola épica da vitoria e tanto ou máis pola da derrota. Escribiuno moito mellor, hai máis de cen anos, Rudyard Kipling. Por iso o seu poema If está esculpido nos muros da catedral do tenis: «Se podes atoparte co triunfo e o desastre, e tratar a eses dous impostores do mesmo xeito». O verso leno os xogadores antes de tremer ao entrar á pista central de Wimbledon. Pero vale para tantas cousas... E explica tamén o fenómeno de sufrir aínda hoxe co Deportivo. Na valentía cara á vitoria e na dignidade da derrota. Poque o valor do perdedor, a fidelidade nas malas, sempre golea ao doado de ser alentar ao cabalo gañador.
Iso celebramos hoxe. Deixar atrás a mellor das derrotas, o alimento dos soños.
O Deportivo, resumindo con trazo groso, naceu nun ano tan redondo como 1906, convertido en club por cabezas ben amobladas e adiantadas ao seu tempo (o mens sa in corpore sa, que xa discutían hai século e pico na Sala Calvet). Viuse campión durante uns minutos en 1950, e foi trampeando mentres xeraba o orgullo do amor propio, o de lanzar rapaces á gloria, como astronautas ao espazo: Luis Suárez, Amancio, Acuña, Arsenio... Ata os anos dourados do cambio de século e os últimos seis títulos. Hoxe, unha xeración de pais, que aprenderon máis da vida na bancada de Especial Nenos de Riazor que os seus fillos en clases de Educación para a Cidadanía, cóntanlle as súas batallas aos seus nenos. Ningúns viron o primeiro tempo do derbi do play off do 87 co Celta no estadio e xa sufriron o segundo na súa casa pola TVG. Porque seguir ao equipo do teu barrio ten estas vantaxes; se tremes por unha pelexa vergoñosa entre irmáns do norte e do sur de Galicia, podes marcharte do campo e continuar a tempo vixiando o partido pola tele.
Eses rapaces estaban a se preparar para 40 anos inesquecibles, intensos e excesivos como dentes de serra, (e os que nos quedan). Empezaron a gañar, pero nunca llo creron do todo. Por iso Soriano (ao ladrón!) privoulles da final de Copa de 1989, o Tenerife lles birló na súa casa unha promoción coa axuda do traveseiro en 1990 e tivo que arder unha bancada para que empezase de verdade o partido das nosas vidas contra o Murcia en 1991.
Ser do Dépor e ser valente é confiar en que vas gañar a liga de 1994 cando no banco rival está Cruyff lambendo un chupa. Celebrar durante uns segundos que eras o campión na liga do penalti de Djukic (o único erro da historia que dá nome a un título que en realidade só choramos), e despedir a un mito como Arsenio tras gañar a Copa do 95 coma se o seu adeus non fose unha tráxica derrota colectiva.
O Dépor gañou, e moito, sempre ao seu xeito. Unha Copa que durou catro días por un diluvio, unha Liga que devolveu á súa afección —e a toda Europa— a fe en que os milagres, outra Copa, o día que lle invitaron a un estadio como figurante doutra celebración (coitadiños....)... Encadeou tres Supercopas como quen come pipas na bancada.
Pero aquilo era só unha proba. Demostrarás que es do Dépor non polos títulos, senón polo inexplicable do sentimento. Xuntáronse case 30.000 para ver ao Calahorra, ao Sestao, ao Tarazona... Para perder sen rechistar, nin asubiar nin renunciar nin abandonar, contra o Celta B. En realidade, o aliciente era xuntarse cos teus, coa familia, coa tribo, no camiño máis bonito do mundo cara a un estadio (como din todos, pero este o é). Porque para gañar non vale a pena ir a un estadio, porque iso nunca se sabe.
Ser dos que gañan é moi doado. Non abandonar o teu equipo, nin no barro, nin nun, dous, tres, catro anos, medio arruinados, pero dignísimos, entregados xa por fin aos nosos nenos da canteira, parécenos mellor. Non traten de entendelo. Volvemos.