Un persoal de garantías, unha afección de Primeira e o «play off» en Riazor non abondaron para que o equipo de Borja subise, tras desperdiciar varias situacións propicias e caer 1-2 ante o Albacete na prórroga
12 jun 2022 . Actualizado ás 11:17 h.O desastre contra o Albacete converteuse no terceiro episodio da crónica dun fracaso que o Deportivo escribiu ao longo da tempada, cando non lle valeu ser o maior orzamento, nin unha afección entregada, nin unha historia callada no fútbol profesional, nin un persoal de xogadores escollidos para subir. Co avance da competición, o mísero rendemento da segunda volta pasou a peor das facturas a un equipo ao que lle custou mostrar alma e carácter nos partidos decisivos, así como un banco no que sempre se botou en falta un plan distinto ao de partida.
O ascenso viaxou en balde á Coruña. Chegou, asentouse en Riazor, achegouse ata por tres veces ao Dépor, pero este nunca o agarrou. A primeira vez que o equipo coruñés o deixou escapar foi o pasado 30 de xaneiro, cando viu como se aprazaba o seu esperadísimo enfrontamento contra o Racing de Santander por dous positivos de covid no equipo cántabro. Nin Borja Jiménez nin o seu persoal souberon xestionar entón o seu desasosego, nin o convencemento de que unha nova inxustiza se cruzaba no camiño do club.
Con seis puntos de vantaxe sobre o único rival capaz de comprometer o seu dominio da Primeira RFEF, as ganas de xogar un partido cuxa disputa non estaba nas súas mans corroyeron a un vestiario que se pasou tres semanas rumiando o seu propio descontento sen que ninguén puxese remedio. Desde un partido que servise para sentenciar o ascenso directo, as derrotas consecutivas fronte ao Real Unión (1-2) e a SD Logroñés (1-0) reducírono a un duelo directo polo liderado. O Santander gañou tras un exercicio de solvencia e efectividade (0-1) para situarse de líder cun só punto de vantaxe, pero ao Dépor sentoulle como a labazada da terceira derrota seguida que facía tremer todo aquilo en que crera.
Irregularidade e dúbidas
A semente da que sería a segunda ocasión en que deixaba escapar o salto á elite xa estaba plantada. Ao sufrido triunfo fronte ao Calahorra seguíronlle dous insulsos empates contra o Sanse e o Racing en Riazor que volveron mostrar a un equipo vulnerable, irregular e con moitos problemas para sobreporse aos obstáculos que os rivais puñan no seu camiño. As dúbidas que transmitía tocaron fondo en Badaxoz, onde encaixou un doloroso 3-0, e en Balaídos, do que volveu cun vergoñoso 2-1 tras caer fronte ao filial do seu eterno adversario. O Santander afastábase a nove puntos máis a gol average e o ascenso directo mudaba nunha utopía. Os cántabros subiron a falta de doce puntos por disputar. O soño de regresar a Segunda pola vía rápida quedaba en auga de borrajas.
A Liga converteuse entón para o Deportivo nunha carreira por chegar nas mellores condicións á final, a terceira vez que o ascenso chamaba á súa porta e onde ata o empate lle valía. A irregularidade tomou o temón dun equipo que alternaba bos minutos en Riazor (os primeiros contra o Majadahonda, o Dux Inter e a UD Logroñés) con fútbol sen personalidade e a mercé do adversario de quenda, incluídos modestos rivais como o Bilbao Athletic, o Talavera ou o Tudelano, xa descendido, pero capaz fai só tres semanas de adiantarse ata por tres veces ante unha parroquia branquiazul cada vez máis preocupada.
O triunfo fronte a un desafiuzado Valladolid B só valeu para maquillar a estatística de catro meses sen gañar a domicilio. A goleada ao Linares, xestada no segundo tempo dunha semifinal na que o público levou polo aire ao seu equipo, deu a falsa imaxe dun persoal convencido, pero que desde a falta de autocrítica non soubo ver vir a hecatombe. Agora só queda a ruína dunha tempada que por tres veces non soubo reverter o Deportivo.
