Dani Rodríguez foi recollebalóns en Riazor, hai seis anos xogaba en Terceira, e agora sepáralle da elite o equipo da súa vida
18 jun 2019 . Actualizado á 09:26 h.Era infantil e vía o céspede de Riazor alén do valo. Como recollebalóns. «Vin ao Mánchester, ao Arsenal, ao Milan, a remontada ao PSG...». Chegou a debutar co primeiro equipo, da man de Lotina, nun partido de cuartos de Copa no Pizjuán. Era a tempada 2009/10 e Dani Rodríguez (Betanzos, 1988) xogou vinte e tres minutos. «É que a vida che dá unhas cousas». Pedro Rodríguez aínda trata de asimilar que o seu fillo xogará o ascenso a Primeira División ante o equipo da súa casa: «Na familia todos somos deportivistas».
A Dani, o da pelota, veulle coa fala. E aos seis anos xa adestraba no Betanzos. Adestraba, porque aínda non había equipo para xogar. A súa irmá Lucía -sete anos maior- era a encargada de acompañalo: «Tocábame ir coa mochila a un campo de terra. Daba igual o que chovese, el non quería perderse ningún. Un horror!». Sorrí. «Logo era un traste e cando rompía algo de valor na casa escondíao e botábame a culpa a min coa súa carita de bo». Foi un estudante máis que discreto. «Sempre o levou regular. Cando rematou o bacharel o fútbol devorouno», admite o seu pai. O Dépor pescárao, tras un torneo internacional en Tenerife, cando retomou as súas categorías inferiores na campaña 2001/02. Tiña entón 12 anos. Foi branquiazul ata os 23.
«Fixemos unha amizade íntima, que mantemos. Xogamos xuntos no xuvenil e no Fabril. Sufrimos un descenso, pero esa etapa gozámola moito». Juan Domínguez, hoxe nas filas do Sturm Graz, era o seu compañeiro no centro do campo: «Se hai algo que o fai diferente, ademais das súas condicións, é a súa entrega. Vive o fútbol con paixón, cunha intensidade incrible e marca diferenzas».
Da Coruña, Dani foise a Cuenca. Pero a oportunidade en Segundo B non saíu ben. E decidiu volver a casa para recalar, en Terceira, no Racing de Ferrol. «Está que se sae o cabrón. É un xogador que chega ás dúas áreas e iso no fútbol é importatísimo. Iamos xuntos a adestrar desde A Coruña o Ferrol. Compartimos cuarto. É un tipo moi especial porque lle custa moitísimo durmir», desvela Ian Mackay, co que coincidiu naquel vestiario. «Dorme moi mal desde sempre. A min tamén me pasa. Dime: mira que herdanza deixáchesme», reláxase o seu pai.
«Sabía que ía chegar arriba. Díxenlle ao que era entón o meu representante que o asinase e non fixo un mal negocio», chancea Mackay. En Ferrol xogou o play off de ascenso, pero quedou ao fío. Chamouno outro Racing. O de Santander. Para un proxecto que pretendía o regreso a Segundo. Outra vez, estampouse no play off. E, de novo, o teléfono soou. José Manuel Aira, que o coñecía da súa etapa en Ferrol, pretendía levarllo a Albacete. Outro histórico que desexaba recuperar a categoría perdida.
«Os adestradores buscamos a eses xogadores nos que confiamos. Dani foi unha petición miña e insistín moito para que viñese. Demostrouse que acertamos logo polo importante que foi», lembra o técnico. «Por condicións e por rendemento, o fútbol profesional chégalle tarde. E máis aló do que faga agora o Mallorca, pode ter opcións de saborear a Primeira División», sostén Aira.
Só dous anos de profesional
En Albacete, ao fin a gloria. Xa da man de Enrique Martín, logrou o ascenso a Segundo. E, un ano despois, a permanencia. Dani compartiu esa experiencia con Aridane Santana, o canario que lle acompañou unha década atrás na base do Deportivo: «Esas condicións xa as tiña entón. O que fixo en Albacete é o que facía na Coruña. Foi o seu primeiro ano no fútbol profesional e parecía que levase unha chea. Traballa, traballa e volve traballar».
O Alba -do que saíu o pasado verán rumbo ao recentemente ascendido Mallorca, co que ten dous anos máis de contrato- foi, precisamente, a súa última vítima. E é que este play off foi para Dani todo un capricho do destino. Marcou o 2-0 en Son Moix que acabou sendo decisivo para eliminar aos seus ex e, agora, sepáralle de Primeira o equipo da súa vida. «Eu son do meu fillo e logo do Deportivo. Teño a compensación de que se non ascende el, polo menos, farao o Dépor». O seu pai admite a estrañeza de verse en Riazor nunha situación así. A súa irmá comparte o nervio do paradoxo. «Chameille onte e díxenlle: Ai, Dani, que nos vai a dar algo».
